okluzja

Termin okluzja W stomatologii oznacza stosunek zębów dolnych do górnych w szczęce swobodnej w zgryzie (pozycja zgryzu ostatecznego). Przeciwieństwem jest niewspółosiowość, brak kontaktu z antagonistą, znany jako brak okluzji.

Co to jest okluzja?

Każdy kontakt zębów między zębami górnej i dolnej szczęki nazywany jest okluzją. To zamknięcie w ostatnim zgryzie. Stomatologia określa okluzję jako „kontakt między zębami obu szczęk”.

Wrażenie okluzyjne przyjmuje się jako odcisk obu rzędów zębów w pozycji zgryzowej (ostateczna pozycja zgryzu). Statyczna okluzja występuje, gdy zęby stykają się bez poruszania żuchwą podczas ostatniego zgryzu (wtrącenia). Kontakty zębów powstające w wyniku ruchów żuchwy nazywane są w stomatologii dynamiczną okluzją.

Funkcja i zadanie

Okluzja jest synonimem normalnego funkcjonowania żuchwy i żuchwy, co gwarantuje płynne ruchy ślizgowe zajętych, antagonistycznych zębów tylnych.

Pojęcie okluzji ściśle wiąże się ze zjawiskiem zaburzeń zgryzu, które mogą powodować otarcia (otarcia) i otarcia (otarcia powierzchni zębów). Zgodnie z tym modelem uzębienie nazywa się okluzją. Warunkiem prawidłowego zgryzu jest bezproblemowa współpraca mięśni żucia, stawu skroniowo-żuchwowego i zębów. Górna i dolna szczęka muszą być odpowiednio ukształtowane.

Dentyści używają folii okluzji, aby sprawdzić, czy występuje normalna okluzja. W tym celu pacjent gryzie cienki film, który działa jak kalka i pochłania odciski zębów na grzbiecie. W ten sposób dentysta może zrozumieć, gdzie znajdują się poszczególne punkty kontaktowe (punkty okluzji).

Folia okluzyjna jest również znana pod określeniem folia kontaktowa, folia testowa lub papier artykulacyjny. Jest pokryty barwnikiem. Jeśli oba rzędy zębów spotykają się w pozycji zgryzowej, tworzą płaszczyznę zgryzową. W pozycji spoczynkowej zęby nie dotykają się, ale w okluzji statycznej (intercuspidation) rozchylają się od jednego do dwóch milimetrów. Każdy ząb górnego rzędu zębów nie styka się z przeciwległym zębem dolnego rzędu zębów, ale raczej ma kontakt z dwoma antagonistami (zębami) dolnego rzędu zębów podczas okluzji, na które rozłożony jest nacisk (okluzja dynamiczna).

Przy statycznej okluzji maksymalnej kontakt zębów odbywa się bez poruszania żuchwą. Maksymalne zagłębienie to statyczna okluzja z maksymalnym wielopunktowym kontaktem zębów obu rzędów szczęk. Okluzja nawykowa to zwyczajna okluzja statyczna, z którą czynności zwykle się powtarzają. W przypadku okluzji centrycznej kłykcie zamykają się w pozycji centralnej (głowa stawu stawu skroniowo-żuchwowego).

Wgłębienia i guzki na powierzchni zębów zapewniają optymalne ustawienie zębów. Górny rząd zębów jest cofnięty o połowę szerokości zęba, ponieważ górne siekacze są szersze niż ich odpowiedniki w dolnym rzędzie zębów. Podczas procesu żucia zęby przesuwają się ku sobie. Dzięki tej artykulacji pies przejmuje prowadzenie (prowadzenie psa). W przypadku prowadzenia przedniego następuje dynamiczna okluzja między przednimi zębami górnej i dolnej szczęki. Wycieczka grupowa to dynamiczna okluzja kilku zębów po stronie laterotruzji (strony roboczej stawu skroniowo-żuchwowego).

Przy regularnym okluzji linia zamykająca wargi i płaszczyzna zgryzowa tworzą linię prostą. Podczas wykonywania protezy całkowitej technik dentystyczny bierze pod uwagę stan zgryzu swoich pacjentów. Każdy kontakt między poszczególnymi zębami jest zgłaszany przez receptory błony ozębnej w korzeniu zęba. Wędzidło ma bardzo precyzyjnie dostrojony system czujników. Komunikat o osiągnięciu kontaktu zgryzu i wykonaniu ruchu żucia przez mięśnie szczęki pojawia się szybko.

Błona śluzowa jamy ustnej jest poprzecinana zakończeniami nerwowymi, które mierzą wielkość i lokalizację napływającego pokarmu. W przypadku zaburzonego sprzężenia zwrotnego zęby nie pracują równomiernie, co prowadzi do nieprawidłowego działania. Mięśnie żuchwy odruchowo próbują nawiązać kontakt, co nie udaje się z powodu zaburzonej okluzji i powoduje nadmierną aktywność mięśni żuchwy. Proces ten powoduje zmęczenie mięśni szczęki, co prowadzi do napięcia we wszystkich zaangażowanych strukturach. Zakłócone kontakty zgryzowe powodują parafunkcje, takie jak zgrzytanie zębami i ich zaciskanie. Może to prowadzić do fasetek i erozji zębów.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Nieprawidłowości w prawidłowym rzędzie zębów mogą mieć różne przyczyny, które mogą dotyczyć całego zestawu zębów lub pojedynczych zębów. Korony, mosty, nadmierne wypełnienia lub wyrwane zęby, które nie zostaną zastąpione, mogą prowadzić do zaburzeń zgryzu. Receptory zgłaszają te nieprawidłowe kontakty (kontakty interferencyjne) do ośrodkowego układu nerwowego, który jest odpowiedzialny za koordynację centrum sterowania. Po otrzymaniu komunikatu o błędzie mózg wysyła polecenie do mięśni żucia, aby ugryźć mocniej, aby skompensować niewspółosiowość.

Anomalie pozycji, takie jak zgryz otwarty, krzyżowy lub zgryz wymuszony, uniemożliwiają regularne zgryz. Zaburzenia fizjologicznej okluzji mogą prowadzić do bardzo przykrych dolegliwości. Z powodu nierównomiernego obciążenia poszczególnych zębów cały system zębowy ulega trwałemu uszkodzeniu. Negatywnie wpływa również na mięśnie żucia i staw skroniowo-żuchwowy. Może to spowodować ból zęba, napięcie mięśni żucia i ból w stawie skroniowo-żuchwowym.

Dotyczy to nie tylko stawów skroniowo-żuchwowych, ale także innych części ciała, takich jak głowa, barki, kręgosłup, a nawet stawy kolanowe, ponieważ stawy skroniowo-żuchwowe, zęby i kręgosłup mogą dawać jednolity obraz kliniczny. Ponieważ nie ma już regularnej artykulacji, funkcja żucia również może być upośledzona.

Dentyści usuwają proste przyczyny, takie jak nadmierne wypełnienia, luki zębowe lub uszkodzone korony podczas drobnych zabiegów. Podniesione obszary określa się za pomocą folii okluzyjnej i usuwa przez szlifowanie. Zabiegi ortodontyczne, które są przeprowadzane przez chirurgów jamy ustnej w trybie ambulatoryjnym lub stacjonarnym, w zależności od ciężkości zabiegu, przywracają uregulowaną okluzję w przypadku nieprawidłowości zgryzu.