Orbita

Plik Orbita jest kościsty oczodół. Siedem kości spotyka się w tym naczyniu dla oka. Najsłabszym punktem orbity jest podłoga, która po uderzeniu często ulega pęknięciom.

Jaka jest orbita

Orbity to kościste oczodoły. Są to dołki o głębokości od czterech do pięciu centymetrów w czaszce, w których znajdują się oczy i ich przydatki. Każdy dołek składa się z siedmiu kości. Oprócz kości czołowej spotykają się tu kość łzowa i szczęka górna, kość policzkowa, sitowa i podniebienna. Oprócz kościstego oczodołu, kość łzowa jest również zaangażowana w kość nosową.

Kość czołowa to przedni dach czaszki, a tym samym górna ściana jamy czaszki. Górna szczęka graniczy zarówno z jamą ustną, jak iz oczodołami. Kość policzkowa to para kości twarzy, a kość sitowa oddziela jamę czaszki na końcu jamy nosowej od twarzy. Kość podniebienna jest zajęta głównie w jamie nosowej i jamie ustnej. Kość klinowa jest ponownie kością czaszki czaszki w dolnej środkowej części, gdzie tworzy tylną część orbity. We wnętrzu orbity znajduje się kilka otworów, przez które przechodzą nerwy i naczynia krwionośne oczu i twarzy. Około 4/5 orbit składa się z tłuszczu, tkanki łącznej, mięśni, nerwów i naczyń. Ostatnia piąta to gałka oczna.

Anatomia i budowa

Kości czołowe i klinowe tworzą dach każdego oczodołu. Dno oczodołu tworzą szczęka, os jarzmowa i os palatyna. Ściana boczna jest utworzona przez os zygomaticum i os sphenoidale, podczas gdy szczęka, os lacrimale, os ethmoidale i facies orbitalis ossis frontalis wraz z ala minor ossis sphenoidalis tworzą środkową ścianę orbity. Struktura spotykających się kości na każdej orbicie ma kształt czterobocznej piramidy. Podstawa tej piramidy skierowana jest do przodu. Punkt wskazuje w głąb czaszki.

Zawartość oczodołu jest oddzielona od kości warstwą tkanki okołooczodołowej. Przednie oczodoły kostne mają dostęp zwany aditus orbitalis, który graniczy z kościaną krawędzią oczodołu. Istnieje połączenie między oczodołem a dole środkowym z fissura orbitalis superior i canalis opticus. W tym miejscu ścieżki przewodzące wchodzą do oczodołów. Wiele nerwów i naczyń przechodzi również przez bruzdę podoczodołową, która stanowi wejście do kanału podoczodołowego. Nerwy i naczynia krwionośne cofają się do jamy czaszki przez foramen ethmoidale anterius i foramen ethmoidale posterius.

Funkcja i zadania

Orbity to zbiorniki dla oczu i ich linie zaopatrzeniowe zbudowane z naczyń krwionośnych i nerwów. Służą również do ochrony kości oka. Ponieważ oczodół ma głębokość około pięciu centymetrów, gałka oczna i jej struktury zaopatrzeniowe nie są tak łatwo uszkadzane, jak gdyby leżały płasko na twarzy. Siedem sąsiadujących kości orbity otacza, a nawet całkowicie chroni gałkę oczną z trzech stron.

Oprócz kości rolę ochronną odgrywają okołowłosy, tłuszcz i tkanka łączna oczodołów. Dziury w orbicie oznaczają, że nerwy, takie jak nerw wzrokowy, mogą przejść. Pod tym względem kościste oczodoły przejmują również zadania szyny prowadzącej konstrukcji zasilającej. Oprócz nerwu wzrokowego, w szczególności tętnica oczna, żyła oczna dolna, przewody łzowe, nerw jarzmowy i nerw podoczodołowy są stąd kierowane.

Szczelina oczodołowa niesie również nerwy czaszkowe mięśni oka i wrażliwą gałkę oczną. Te nerwy czaszkowe obejmują trzeci nerw okoruchowy czaszki, czwarty nerw bloczkowy czaszki i pierwszy nerw oczny piątego nerwu czaszkowego i szósty nerw odwodzący nerw czaszkowy. Oczodół zapewnia również ochronę tych konstrukcji i dodatkową stabilność. Niektóre struktury kostnego oczodołu są silniejsze od innych, dzięki czemu zapewniają lepszą ochronę. Słabsze konstrukcje obejmują wewnętrzną ścianę boczną i podłogę oczodołów. Te słabsze części odgrywają rolę szczególnie w przypadku złamań.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby

Problemy z orbitami są zwykle wynikiem uderzenia w oko. W takich scenariuszach słabe części orbity są często narażone na pęknięcia. Jednym z najczęstszych zjawisk jest pęknięcie dna oczodołu, w którym oczodół przedostaje się do zatoki szczękowej. Przełamanie dna oczodołu zwykle objawia się podwójnymi obrazami, które można przypisać ograniczonemu ruchowi oka.

Tkanka mięśniowa jest często uwięziona w przepuklinie. Tkanka łączna i zatrzymująca, rzadziej nerwowa, wsuwa się w nią równie często. Gdy tylko dojdzie do zajęcia tkanki nerwowej, zaburzenia czucia na twarzy mogą przyczynić się do podwójnego widzenia. Złamania dna oczodołu można leczyć chirurgicznie. Takie zabiegi rekonstrukcyjne oczodołu mają miejsce zwłaszcza wtedy, gdy mięśnie lub nerwy są uszczypnięte, ponieważ zablokowane struktury mogłyby obumrzeć. W szczególności uwolnienie nerwów ze szczeliny po złamaniu może nadal trwale uszkodzić zakleszczony nerw.

W ramach operacji rekonstrukcyjnej pacjent jest zwykle zaopatrzony w maleńką metalową płytkę, która utrzymuje razem dno oczodołu, a tym samym pomaga mu rosnąć razem. Płytkę można, ale nie trzeba, ponownie wyjąć. W przypadku nieleczonego złamania dna oczodołu oko może w najgorszym przypadku nieco opadać. Czasami na orbity wpływa również stan zapalny lub cysty. Jednak złamania pozostają najczęstszymi objawami.