Integracja sensoryczna

Tak jak Integracja sensoryczna Nazywa się to wzajemnym oddziaływaniem różnych systemów sensorycznych lub cech sensorycznych.

Co to jest integracja sensoryczna?

Integracja sensoryczna to proces, który zachodzi w całym mózgu. Należą do nich na przykład widzenie, słyszenie, smakowanie, wąchanie, poruszanie się i świadomość ciała.

Integracja sensoryczna (SI) odnosi się z jednej strony do uporządkowania wrażeń zmysłowych, a koncepcja terapeutyczna opracowana przez psychologa i terapeutę zajęciowego dr. A. Jean Ayres powstał w latach 60. i 70. Dowiedziała się, że są dzieci, które cierpią na jakąś chorobę, ale u których nie można udowodnić żadnej szkody.

Integracja sensoryczna to proces, który zachodzi w całym mózgu. Należą do nich na przykład widzenie, słyszenie, smakowanie, wąchanie, poruszanie się i świadomość ciała.

Sposób, w jaki organizm przetwarza te bodźce, jest indywidualnie różny i zależy od jakości układów sensorycznych. Integracja sensoryczna to podstawa uczenia się, mówienia i działania. Informacje, które są odbierane przez systemy sensoryczne, są przetwarzane w mózgu, a następnie wdrażane w odpowiednich działaniach.

Integracja sensoryczna rozpoczyna się w czasie ciąży i rozwija się bardzo szybko, zwłaszcza we wczesnym dzieciństwie. Jest to niezwykle ważne, ponieważ w ciągu pierwszych kilku lat systemy zmysłów są połączone w sieć i rozwijane są podstawy języka, zdolności do działania, zachowań społecznych, skoordynowanego ruchu i wyobraźni.

Funkcja i zadanie

Informacja sensoryczna bliskich zmysłów odgrywa bardzo ważną rolę, szczególnie w pierwszych latach życia. Lokalne zmysły dostarczają mózgowi informacji o ciele i pozycji, jaką zajmuje w środowisku. Rozróżnia się:

• Zmysł dotyku lub dotyku (zmysł dotyku)
• Poczucie równowagi (zmysł przedsionkowy)
• Zmysł ruchu i siły (zmysł proprioceptywny)

Jeśli dziecko jest w stanie bardzo dobrze przetwarzać różne doświadczenia sensomotoryczne w pierwszych latach życia, może rozwinąć zróżnicowany obraz ograniczeń i możliwości organizmu. Ten obraz jest również znany jako diagram ciała. Jeśli informacje sensoryczne można uporządkować i złożyć w mózgu, proces ten nazywa się „integracją sensoryczną”.

Dobra integracja sensoryczna jest konieczna, aby móc orientować się w otoczeniu.Aby to zrobić, wszystkie informacje ze środowiska lub z ciała muszą zostać przetworzone. Ta informacja jest następnie odbierana przez receptory zlokalizowane w narządach zmysłów. Obejmują one:

• wrażliwe na dotyk ciała skóry, które są ważne dla dotyku

• półkoliste kanały w uchu środkowym dla bodźców równowagi i grawitacji

• Receptory w stawach i wrzecionach mięśniowych w celu uzyskania informacji o zakresie ruchu

Następnie ścieżki nerwowe przekazują informacje do różnych ośrodków mózgowych, z których większość jest przetwarzana nieświadomie i automatycznie. Ważne procesy zachodzą już w pniu mózgu, najniższej części mózgu. Tutaj na przykład bodźce równoważące są przetwarzane tak, aby adaptacja do zmian pozycji była możliwa automatycznie. Podświadome przetwarzanie jest ważne, ponieważ potrzebujemy naszej uwagi, aby uzyskać wyższą wydajność.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki na infekcje oczu

Choroby i dolegliwości

Jeśli interakcja modalności sensorycznych jest zakłócona, pojawiają się zaburzenia integracji sensorycznej. Przez zaburzenie integracji sensorycznej rozumie się łagodną dysfunkcję neurologiczną, w której informacje sensoryczne nie mogą być wystarczająco przetworzone. W rezultacie ludzie nie mogą dostosować swojego zachowania do wymagań i reagować mniej celowo i rozsądnie.

Cechy są bardzo różne. Na przykład podstawowe napięcie mięśni może być hipotoniczne, czyli zbyt niskie, tak że osoby dotknięte chorobą muszą świadomie starać się zachować stabilność postawy. Jednak w przypadku innych czynności nie ma już niezbędnej uwagi. Dzieci, które na nią cierpią, wydają się bardzo wiotkie i niespokojne. Z drugiej strony inne dzieci nie mogą celowo planować swoich ruchów i dlatego są wyjątkowo niezdarne.

Inne zaburzenie objawia się nadwrażliwością przedsionkową, znaną również jako zaburzenie modulacji. W takim przypadku dziecko nie może hamować ani filtrować bodźców. Jeśli dziecko jest wyczulone na dotyk, unika nieoczekiwanego kontaktu z ludźmi lub materiałami o właściwościach bodźca rozproszonego. Na taki kontakt dzieci reagują defensywnie i agresywnie. Dlatego unika się sytuacji, takich jak przejażdżki metrem lub kolejki, co może również prowadzić do lęku społecznego. Defensywność przedsionkowa to skrajna forma lęku przed wysokościami, która jest wywoływana przez takie czynności, jak jazda na rowerze lub huśtanie się. Dzieci, które cierpią na zaburzenia integracji sensorycznej, często wykazują następujące objawy:

W okresie niemowlęcym:

• Obrona lub irytacja przy dotyku
• Zachowanie obronne lub poirytowane wobec zmian sytuacji
• Niepokój, ataki krzyku i bardzo mała aktywność
• Problemy z połykaniem i ssaniem
• Zaburzenia cyklu snu i czuwania

W wieku niemowlęcym lub szkolnym:

• Wrażliwość na hałas
• brak ciała lub samoświadomości
• „niezdarne” dzieci
• opóźniony rozwój motoryczny
• opóźniony rozwój językowy
• Stres i problemy z zachowaniem
• Hipo- lub nadpobudliwość
• Uczenie się lub częściowe zaburzenia wydajności

Zaburzenia integracji sensorycznej są wynikiem różnych procesów. Na przykład mogą wystąpić z powodu braku bodźców rozwojowych. Poruszanie się i aktywna zabawa są zatem niezwykle ważne dla rozwoju. W przeciwnym razie dzieci mają niewielką szansę na doświadczenia sensoryczne i niewielki kontakt fizyczny.

Ale nadmierna stymulacja przez bodźce może również powodować zaburzenie. W rezultacie procesy przetwarzania rozpadają się, a bodźce są tylko częściowo przekazywane. Dorośli mogą również cierpieć na zaburzenia integracji sensorycznej, zwykle mieli już problemy z percepcją jako dzieci lub nie byli wystarczająco zachęcani i zachęcani.