Kość sitowa

Pod Kość sitowa lekarz rozumie wieloodnogową czaszkę kości czaszki oczodołu kostnego. Kość sitowa bierze udział w budowie anatomicznej oczodołów oraz zatok nosowych i czołowych i służy jako punkt wyjścia dla układu węchowego. Na kość sitową mogą mieć wpływ złamania, stany zapalne i uszkodzenie nerwów.

Co to jest kość sitowa

Sitowiec to mała, lekka i niewidoczna na zewnątrz kość czaszki czaszki. Ta anatomiczna struktura jest również nazywana kością sitową i znajduje się na końcu jamy nosowej. Tam tworzy granicę z jamą czaszki w głębi. W ten sposób sito jest częścią podstawy czaszki, ale także sklepienia nosa i orbity.

Kość składa się z kilku odcinków: blaszki bruzdowej, blaszki prostopadłej i błędnika sparowanego. Każda z tych sekcji ma inną funkcję. Kość sitowa jest często określana jako perforowana płytka kostna, przez której otwory struny nerwowe mózgu węchowego biegną w kierunku nosa. W tym kontekście często wymieniane jest oddzielenie jamy nosowej od jamy czaszkowej jako główne zadanie budowy anatomicznej.

Anatomia i budowa

Blaszka cribrosa jest jedną z czterech części kości sitowej. Ze środka wystaje dwuskrzydłowy występ kości. Ta półka jest również znana jako Hahnenkamm. Jedna z krawędzi tej grzebieni kogutów łączy się z kością czołową. Jego dwa skrzydła odpowiadają wgłębieniom w kości czołowej, tworząc w ten sposób ślepy otwór w tkance zatoki czołowej.

Prostopadła płytka jest drugą strukturą kości sitowej. Ta blaszka kostna tworzy przegrodę nosową. Druga kość sitowia również łączy się z kością nosową, kością klinową i kością lemieszową. Dwuczęściowy i symetrycznie rozłożony labirynt jest trzecią strukturą kości sitowej, w której znajdują się różne typy tzw. Komórek sitowych.

Labirynt jest strukturą zarówno na ścianach oczodołu i ściany nosa, jak i na kości klinowej. Ogólnie powierzchnia kości sitowej jest raczej gładka. Jedynie punkty początkowe poszczególnych nerwów i naczyń krwionośnych nie mają gładkiej struktury.

Funkcja i zadania

Kość sitowa jest przede wszystkim odpowiedzialna za stabilność kostnego oczodołu. Służy jako łącznik pomiędzy twoimi indywidualnymi strukturami opuszki węchowej, oczodołu i okolicy czoła. Separacja strukturalna jest również zadaniem kości sitowej. Na przykład struktury kostne sita oddzielają jamę czaszki od jamy nosowej.

Jedna krawędź zarozumialca jest również punktem wyjścia dla oddzielającej struktury dwóch półkul mózgowych. Podobnie obie strony nosa są podzielone przez kość sitową. Odgrywa to ważną rolę w percepcji zapachów. Tylko przez dwie jamy nosowe można na przykład ocenić, w którym kierunku znajduje się źródło zapachu. Nie tylko ze względu na tę funkcję kość sitowa odgrywa ważną rolę w całym układzie węchowym i ogólnej percepcji węchowej. Druga kość sitowa służy jako punkt wyjścia dla wielu nerwów węchowych w górnej części.

Bez otworów w płytce sitowej nerw węchowy i naczynia krwionośne błony śluzowej nie mogłyby nawet przeniknąć do nosa. Po bokach zarozumialca pierwsza kość sitowa ma również wgłębienie podtrzymujące prawą i lewą opuszkę węchową, a przez cienkie kanaliki w tej strukturze włókna nerwu węchowego sięgają do opuszki węchowej.

Nerw nosowo-rzęskowy, czyli część piątego nerwu czaszkowego, również przebiega przez nacięcie w pierwszej kości sitowej. Piąty nerw czaszkowy odpowiada między innymi za przekazywanie bodźców między oczami, górną szczęką, dolną szczęką i mózgiem, umożliwiając w ten sposób np. Ruch żucia podczas jedzenia.

Choroby

Jedną z najczęstszych dolegliwości kości sitowej jest złamanie. Jeśli dojdzie do złamania jednej z zaangażowanych struktur, zwykle wiąże się to z uderzeniem w oczodoły. W rezultacie istnieje ryzyko zwiotczenia kości sitowej. Gdy wystąpi takie zagrożenie, kościsty oczodół i ściana nosa mogą przestać być stabilne.

Złamanie sitka można ewentualnie skorygować chirurgicznie lub minimalnie inwazyjnie. Jeśli taka korekta nie nastąpi, budowa anatomiczna twarzy może trwale przesunąć się od zatoki czołowej w dół. Ponieważ piąty nerw czaszkowy i nerwy węchowe zacierają się na poziomie kości sitowej, nerwy czasami uczestniczą w złamaniach kości sitowej. Najczęściej dotyczy to nerwów układu węchowego. Zjawisko to może na przykład powodować dezorientację percepcji węchowej. W tym przypadku niezbędne jest chirurgiczne uwolnienie dotkniętych struktur nerwowych. Jednak nerwy, które były dłużej uwięzione, zwykle umierają.

Ta śmierć powoduje trwałe upośledzenie funkcji nerwów. Nawet uwolnienie zaciśniętego nerwu może nie być w stanie w pełni przywrócić jego funkcjonalności. Oprócz złamań na kość sitową, a zwłaszcza komórki sitowe, mogą również wpływać procesy zapalne. Takie zapalenie jest również znane jako „zapalenie zatok sitowych”. Ze względu na połączenie z półkulami mózgowymi, zapalenie komórek sitowych często rozprzestrzenia się na opony mózgowe i może w ten sposób powodować zapalenie opon mózgowych. Równie często, jeśli przebieg jest niekorzystny, zapalenie komórek sitowych prowadzi do ropnia oczodołu.