Spastyczność

Termin Spastyczność lub Spastyczność pochodzi z języka greckiego i oznacza coś w rodzaju „skurczu”. Spastyczność jest zatem stwardnieniem i usztywnieniem mięśni, co prowadzi do niekontrolowanych ruchów.

Co to jest spastyczność?

Spastyczność może rozpoznać pediatra lub lekarz ogólny. Dalsze leczenie zależy w dużej mierze od stopnia i rodzaju spastyczności i jest następnie prowadzone przez specjalistę.
© Köpenicker - stock.adobe.com

Pod jednym Spastyczność lub. Spastyczność nie rozumie się choroby samej w sobie, ale raczej objaw choroby lub uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Uszkodzenie mózgu lub rdzenia kręgowego zawsze odgrywa rolę.

Świadome ruchy ciała są koordynowane przez centralny układ nerwowy; jeśli dojdzie do urazu, transmisja sygnału z nerwów do mięśni jest osłabiona. Konsekwencją tego jest nieskoordynowany skurcz mięśni, co prowadzi do ich stwardnienia i usztywnienia.

To napięcie mięśni w naturalny sposób powoduje nieprzyjemny ból. Jednak nie każda spastyczność jest tak samo wyraźna u osób dotkniętych nią. Niektórzy ludzie mają ograniczoną swobodę ruchów, podczas gdy inni są całkowicie upośledzeni fizycznie z powodu spastyczności. Zatem wzór porażenia spastycznego wygląda inaczej dla każdego pacjenta.

przyczyny

Za jedną z nich może odpowiadać wiele różnych chorób lub urazów Spastyczność być. Przyczyną tego objawu jest uszkodzenie zstępujących połączeń nerwowych z mózgu do rdzenia kręgowego (przewód piramidowy).

Jednak zawsze dochodzi do uszkodzenia nieświadomej części układu nerwowego, tak zwanego pozapiramidowego układu ruchowego. Zapobiega to wysyłaniu uspokajających sygnałów do mięśni, co zakłóca regulację autorefleksji.

Rezultatem są bolesne skurcze mięśni. Jedną z najczęstszych przyczyn spastyczności jest udar, który niszczy obszary motoryczne mózgu. Ponadto krwotoki mózgowe, guzy rdzenia kręgowego lub mózgu, urazy lub stany zapalne ośrodkowego układu nerwowego, stwardnienie rozsiane, uszkodzenie mózgu u dzieci (zwykle z powodu braku tlenu po urodzeniu) i choroby neurodegeneracyjne mogą wywołać spastyczność.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Spastyczność jest bardzo indywidualna. W najlepszym przypadku może istnieć tylko w bardzo lekkiej formie i nie powodować znaczących ograniczeń. Z drugiej strony występują poważne objawy, które prowadzą do poważnej niepełnosprawności fizycznej.

Zasadniczo spastyczność może wpływać na każdy mięsień. Często prowadzi to do porażenia wiotkiego przed porażeniem spastycznym. Ponadto wyróżnia się cztery typy spastyczności, z których każdy wykazuje inne objawy. Paraliż jednej kończyny reprezentuje monospastyczność; paraliż obu nóg oznacza paraspastyczność; porażenie jednej strony ciała oznacza półkurcz; paraliż wszystkich kończyn jest tetraspastycznością, której mogą towarzyszyć objawy paraliżu tułowia lub szyi.

Inne objawy związane ze spastycznością obejmują paraliż oczu lub krtani. Może to prowadzić do problemów z mrużeniem oczu, mową i połykaniem oraz spowolnienia odruchów wzrokowych i mowy. Odruchy u osób spastycznych są często ekspansywne, podążają za pozornie złymi wzorcami ruchowymi lub są opóźnione.

Czasami występują mimowolne ruchy. Koordynacja ręka-oko może być poważnie zaburzona. Ruchy są czasami bardzo trudne dla osób dotkniętych chorobą. Spastyczność może być związana z bólem. W przypadku wrodzonej spastyczności zachowane są również odruchy wczesnego dzieciństwa. Na przykład osoby dotknięte chorobą zachowują odruch dłoniowy.

Diagnoza i przebieg

Do diagnozowania a Spastyczność konieczne jest szczegółowe badanie kliniczno-neurologiczne. Początkowo koncentruje się na dokładnej analizie przyczynowej choroby neurologicznej. Ponieważ spastyczność często pojawia się dopiero kilka tygodni lub miesięcy po uszkodzeniu nerwu, do diagnozy należy również włączyć zdarzenia z przeszłości.

Może to być operacja kręgosłupa, infekcje, udary lub wypadki powodujące uszkodzenie nerwów. Spastyczność może dotyczyć wielu różnych obszarów ciała. Ogólnie rzecz biorąc, rozróżnia się jeden Monospastyczność (spastyczność jednej kończyny), jeden Tetraspastyczny (spastyczny paraliż wszystkich kończyn), jeden Hemispastyczność (spastyczność jednej połowy ciała) i jeden Paraspastyczność (spastyczne porażenie kończyn dolnych).

Spastyczność może również osłabić mięśnie oczu, połykania i mowy, co prowadzi do dalszych ograniczeń dla pacjenta.

Komplikacje

Spastyczność ma bardzo negatywny wpływ na życie i życie codzienne chorego. Dalszy przebieg zależy w dużej mierze od dokładnego nasilenia spastyczności, tak że zwykle nie można podać uniwersalnej prognozy. Pacjenci cierpią jednak na różnego rodzaju paraliż lub zaburzenia wrażliwości.

Może to również prowadzić do trudności w połykaniu, tak że normalne spożywanie pokarmów i płynów nie jest łatwe dla pacjenta. Odruchy i ruchy mięśni są również wyraźnie spowolnione i następuje zanik mięśni. Zwłaszcza u dzieci spastyczność może prowadzić do dokuczania lub znęcania się, a tym samym powodować dolegliwości psychiczne lub depresję. Osoby dotknięte chorobą często cierpią z powodu mimowolnych ruchów i drgań.

Mogą również wystąpić problemy z koordynacją i skurcze mięśni, które znacznie utrudniają życie osobom dotkniętym chorobą. Niestety nie jest możliwe leczenie przyczynowe spastyczności. Osoby dotknięte chorobą są uzależnione od różnych terapii, które mają na celu ułatwienie codziennego życia. Spastyczność zwykle nie zmniejsza średniej długości życia. Niestety nie można jednak uzyskać całkowicie pozytywnego przebiegu choroby.

Kiedy należy iść do lekarza?

W przypadku spastyczności należy skonsultować się z lekarzem. Samoleczenie nie może wystąpić w przypadku tej choroby, więc osoba dotknięta chorobą jest zawsze zależna od leczenia. W większości przypadków spastyczności nie da się całkowicie wyleczyć, ale objawy można złagodzić, ułatwiając także codzienne życie pacjenta. Jeśli dana osoba cierpi na mimowolne skurcze mięśni, należy skonsultować się z lekarzem. Paraliż mięśni może również wskazywać na spastyczność i powinien zostać zbadany przez lekarza.

Wiele osób nie potrafi prawidłowo mówić ani połykać, tak więc spastyczność znacznie utrudnia przyjmowanie pokarmu i płynów. Jeśli wystąpią takie objawy, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem. Im wcześniej konsultacja z lekarzem, tym zwykle lepszy jest dalszy przebieg choroby. Spastyczność może rozpoznać pediatra lub lekarz ogólny. Dalsze leczenie zależy w dużej mierze od stopnia i rodzaju spastyczności i jest następnie prowadzone przez specjalistę.

Leczenie i terapia

Całkowite uzdrowienie jednego Spastyczność nie jest możliwe, ale poszczególne objawy można leczyć objawowo. Ponieważ jest to złożony obraz kliniczny, korzystne jest leczenie spastyczności przy zaangażowaniu lekarzy różnych specjalności.

Każdy pacjent otrzymuje plan terapii dostosowany indywidualnie do jego objawów. Najważniejsze jest tutaj osiągnięcie przybliżonego przywrócenia zdolności motorycznych, które zostały utracone z powodu spastyczności. Ponieważ nasz mózg jest w stanie przekwalifikować takie rzeczy, przywrócenie funkcji można osiągnąć, na przykład, poprzez terapię zajęciową, fizjoterapię lub podobne środki.

Terapia ruchowa ma na celu specyficzny trening dotkniętych części mięśni, co można osiągnąć na przykład poprzez trening na określonych urządzeniach terapeutycznych. W niektórych przypadkach niektóre ćwiczenia ruchowe wspomagane są również użyciem szyn lub opatrunków gipsowych. Jazda lecznicza jest również odpowiednim środkiem przeciwdziałającym spastyczności.

Oczywiście istnieją również różne terapie farmakologiczne, które można zastosować w przypadku porażenia spastycznego. Wypróbowanym i przetestowanym lekiem jest toksyna botulinowa, którą wstrzykuje się do dotkniętego chorobą mięśnia. W przypadku spastyczności leki doustne są również stosowane w celu rozluźnienia mięśni i zahamowania przewodnictwa nerwowo-mięśniowego. Jednak niepożądane skutki uboczne są często większe niż oczekiwany efekt w zwalczaniu spastyczności.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki na skurcze mięśni

zapobieganie

Środki zapobiegawcze zapobiegające rozprzestrzenianiu się Spastyczność to na przykład interwencje chirurgiczne mające na celu przewidywanie deformacji lub przeciwdziałanie pogorszeniu spastycznych wzorców ruchowych. Obejmuje to na przykład wydłużenie ścięgien, zmiany kostne lub zwichnięcia mięśni.

Opieka postpenitencjarna

Zakres, w jakim konieczna jest dalsza opieka, zależy od objawów spastyczności. Zasadniczo można wyróżnić dwie skrajności: niektórzy chorzy pozostają w stanie spastycznym przez całe życie, inni mogą uczestniczyć w swoim normalnym życiu codziennym, jeśli objawy pozostaną. Oznacza to, że opieka posprzedażna pełni funkcje codziennego wsparcia i długotrwałego leczenia.

Terapia ruchowa sprawdziła się zwłaszcza w łagodzeniu objawów. Pacjenci odbywają sesje z terapeutą przepisanym przez lekarza prowadzącego. Intensywność ćwiczeń zależy od indywidualnych objawów. Ponadto w codziennym życiu korzystają z odpowiednich pomocy, które pozwalają im być jak najbardziej niezależnymi.

Często używane są wózki inwalidzkie, asystenci i gorsety. Ponadto istnieje również szereg leków przeciwspastycznych. Lekarz przepisze odpowiednie środki i regularnie dostosuje je do obrazu klinicznego. Czasami kwestia, w jakim stopniu operacja może pomóc złagodzić objawy, również odgrywa rolę w opiece pooperacyjnej.

Może to na przykład pomóc w zapobieganiu deformacjom. Spastyczność może wpływać na każdą dziedzinę życia. Podane są ograniczenia i skutki, począwszy od sytuacji życiowej, a skończywszy na wykonywaniu pracy. To obciąża psychikę, zwłaszcza u dorosłych. Terapia prowadzi do stabilizacji.

Możesz to zrobić sam

Jeśli wystąpią skurcze, osoba dotknięta chorobą, ale także osoby obecne, powinny zawsze zachować spokój, jeśli to możliwe. Należy unikać dodatkowych stresorów lub gorączkowych ruchów. Jeszcze bardziej pogarszają ogólny stan zdrowia iw żaden sposób nie wpływają na poprawę sytuacji. Znajomość środków pierwszej pomocy i postępowanie z nimi jest ważne, aby w sytuacjach awaryjnych można było podjąć działania ratujące życie.

Spastyczność wskazuje na chorobę podstawową. Jest to objaw, a nie niezależna choroba. Dlatego przyczynę dolegliwości należy ustalić we współpracy z lekarzem. W zależności od choroby podstawowej opracowywane są dalsze możliwości samopomocy. W związku z tym są one indywidualne i należy je sprawdzać indywidualnie.

To, co ich wszystkich łączy, to terapia ruchowa. Jeśli to możliwe, osoba poszkodowana może z tego korzystać samodzielnie również poza terapią. Ukierunkowane jednostki treningowe i ćwiczenia poprawiające mobilność pomagają radzić sobie z chorobą podstawową i mogą zmniejszyć występowanie spastyczności. Ćwiczenia ruchowe należy wykonywać codziennie, aby złagodzić objawy i poprawić samopoczucie. Ponadto stabilne środowisko społeczne jest pomocne w radzeniu sobie z chorobą podstawową.