Streptococcus viridans (Viridans streptococci)

Zgodnie z terminem Streptococcus viridans łączy się kilka grup bakterii paciorkowcowych. Mogą powodować patologiczne procesy, takie jak próchnica i stany zapalne.

Co to jest Streptococcus Viridans?

Nazwa Streptococcus viridans jest w rzeczywistości myląca. Nie jest to pojedynczy gatunek, ale różne gatunki paciorkowców, które z kolei składają się z kilku podgrup. Dlatego termin ten ma większy sens Viridans streptococci sklasyfikowany. Chodzi o kuliste bakterie Gram-dodatnie, które pochodzą z rodzaju paciorkowców (Streptococcus).

Nazwa Viridans streptococci wywodzi się z powodów historycznych i jest używana w mikrobiologii. Streptococcus viridans to zielone paciorkowce. Łaciński termin „viridans” oznacza w języku niemieckim „zielony” lub „zielony”. Ponieważ bakterie osadzają się w jamie ustnej i gardle, są również znane jako paciorkowce jamy ustnej.

Chociaż niektóre gatunki Streptococcus viridans mogą powodować choroby, większości podgatunków nie uważa się za patogenne.

Występowanie, dystrybucja i właściwości

Paciorkowce Viridans, chociaż obejmują różne gatunki, mają pewne wspólne cechy. W ten sposób tworzą komórki w kształcie koksu, które u wielu przedstawicieli tego gatunku są ułożone w łańcuchy. Nie tworzą przetrwalników. Wynik barwienia metodą Grama jest pozytywny. Zieleń lub hemoliza alfa kolonii paciorkowców, które wyrosły, zachodzi na pożywce zawierającej krew.

Inną typową cechą Streptococcus viridans jest to, że przestaje rosnąć w temperaturach powyżej 10 stopni Celsjusza. Jednak w temperaturze 45 stopni większość paciorkowców nadal może się rozmnażać.

W medycynie ważna jest możliwość odróżnienia Streptococcus viridans od innych gatunków Streptococcus, takich jak Streptococcus pneumoniae. Gatunek ten jest również jednym z paciorkowców alfa-hemolitycznych. Identyfikacja jest możliwa za pomocą testu Optochin. Ponadto członków Streptococcus pneumoniae można uznać za diplokoki. Streptococcus viridans nie zawiera również kapsułek polisacharydowych i antygenów Lancefield z grup A, B, C i D.

Paciorkowce Viridans zwykle znajdują się w jamie ustnej oraz w okolicy ucha, nosa i gardła. Występują również w przewodzie pokarmowym i pochwie.

Na początku XX wieku nauka nadal zakładała, że ​​Streptococcus viridans był pojedynczym, specyficznym gatunkiem, który można było odróżnić od Streptococcus haemolyticus. Paciorkowcom, u których doszło do hemolizy alfa, nadano nazwę „zieleniejące paciorkowce”. Jednak liczne różnice między paciorkowcami Viridans stały się znane z biegiem lat, tak że dalsze podziały dokonywano od 1937 r.W ten sposób do grupy Streptococcus viridans trafiało coraz więcej nowych gatunków, w tym paciorkowców y-hemolitycznych, u których nie przeprowadzono hemolizy. Z tego powodu medycyna ostatecznie podzieliła paciorkowce Viridans na kilka grup.

Klasyfikacja Streptococcus viridans obejmuje cztery grupy. Są to grupa Milleri, znana również jako grupa Anginosus, grupa Oralis, grupa Mutans i grupa Salvarius. Członkowie grupy Milleri to Streptococcus interactus, Streptococcus constellatus i Streptococcus anginosus. Grupa Oralis obejmuje Streptococcus mitis, Streptococcus sanguinis i Streptococcus mitior. Grupa Mutans składa się ze Streptococcus mutans, Streptococcus cricetus i Streptococcus subrinis, natomiast grupa Salvarius obejmuje Streptococcus salvarius, Streptococcus bovins i Streptococcus thermophilus.

Grupa Bovis nie zalicza się do paciorkowców jamy ustnej. W tej grupie możliwa jest hemoliza alfa, ale mają one również antygeny Lancefield z grupy D.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Niektóre rodzaje Streptococcus viridans mogą powodować dolegliwości i choroby. Z tego powodu lekarze nazywają je również patogenami oportunistycznymi lub patogennymi. Więc zadzwoń do ciebie. za. Streptococcus mutans i Streptococcus sobrinus do wytwarzania zewnątrzkomórkowej próchnicy polisacharydów. Na powłoce polisacharydowej rozwijają się bakterie, które z kolei tworzą substancje wpływające na szkliwo zębów człowieka.

Bakteremia jest również możliwa w przypadku urazów jamy ustnej spowodowanych żuciem lub podczas leczenia stomatologicznego. Należy przez to rozumieć wypłukiwanie bakterii do krwiobiegu człowieka. Z reguły bakterie we krwi są usuwane natychmiast, ale jeśli tak się nie stanie, istnieje ryzyko zagrażającej życiu posocznicy (zatrucia krwi).

Szczególnie niepokojącą chorobą, którą mogą wywołać członkowie Streptococcus viridans, jest bakteryjne zapalenie wsierdzia. Od 50 do 70 procent tego zapalenia jest wywoływane przez paciorkowce Viridans, które dotyczą podostrej postaci lenta zapalenia wsierdzia lub bakteryjnego zapalenia wsierdzia. Chorzy, głównie pacjenci z uszkodzeniem zastawki serca, cierpią na zapalenie wsierdzia z powodu pocenia się, osłabienia, kołatania serca (tachykardii) i gorączki. W niektórych przypadkach choroba może mieć również wpływ na inne narządy. Zasadniczo lenta zapalenia wsierdzia przebiega stopniowo. Istnieje ryzyko powstania gwoździ ze szkła zegarkowego, palców podudzia i anemii.

Aby zdiagnozować lenta wsierdzia, można między innymi stworzyć kulturę bakteryjną, która jest jedną z procedur mikrobiologicznych. Ze względów bezpieczeństwa trzy próbki są pobierane niezależnie od siebie. Echokardiografia to kolejna opcja diagnostyczna.

W leczeniu zapalenia wsierdzia stosuje się antybiotyki. Streptococcus viridans jest szczególnie wrażliwy na penicylinę. Z reguły terapia empiryczna odbywa się najpierw do momentu specyficznego wykrycia patogenu.

Członkowie grupy Viridans paciorkowcowych, tacy jak Streptococcus milleri, czasami powodują ropne ropnie. Czasami mogą również powodować zapalenie opon mózgowych. Streptococcus viridans jest również klasyfikowany jako problem dla osób przyjmujących leki immunosupresyjne.