Nietrzymanie stolca

Nietrzymanie stolca lub nietrzymanie odbytu, z technicznego punktu widzenia nietrzymanie odbytnicyto niezdolność do kontrolowania wypróżnień lub gazów jelitowych, która występuje we wszystkich grupach wiekowych i prowadzi do samoistnego, mimowolnego opróżniania jelita. Ta choroba, która może występować w trzech stopniach ciężkości, wiąże się z dużym stresem psychospołecznym i wymaga szeroko zakrojonych działań terapeutycznych.

Co to jest nietrzymanie stolca?

Plik nietrzymanie odbytnicy jest podzielony na trzy stopnie nasilenia: W pierwszym stopniu łagodnym wiatry jelitowe wychodzą w sposób niekontrolowany.

Osoby dotknięte chorobą drugiego, średniego stopnia nie mogą utrzymać cienkiej treści jelitowej, aw trzecim, ciężkim stadium następuje całkowita utrata kontroli nad wypróżnianiem, nie można już powstrzymać nawet litego stolca.

Klasyfikacja według stopni ciężkości pomija ważne aspekty nietrzymania stolca, takie jak częstość niekontrolowanych wypróżnień i problemy społeczne osób dotkniętych chorobą. Jak dotąd nie dokonano dokładnej klasyfikacji uwzględniającej te aspekty.

Około trzech procent niemieckiej populacji w każdym wieku cierpi na nietrzymanie stolca, przy znacznym wzroście starości i kobiet. Pokrewną chorobą wieku dziecięcego jest nietrzymanie stolca, czyli powtarzające się, dobrowolne lub mimowolne wypróżnianie od 4 roku życia.

przyczyny

Nietrzymanie stolca ma wiele czynników sprawczych, z których kilka musi wystąpić razem, aby wywołać chorobę. Jeśli zawodzi tylko jeden mechanizm kontrolujący wypróżnienia, organizm ma wystarczające mechanizmy kompensacyjne, aby zapobiec nietrzymaniu stolca.

Najczęstsze przyczyny to:

Uszkodzenie zwieracza odbytu, np. Przez pęknięcie krocza, po zabiegach chirurgicznych, np. Operacjach przetoki lub hemoroidów, a także przez „wysunięcie się” kanału odbytu lub odbytnicy z ich naturalnego położenia. Jedną z przyczyn może być również osłabienie dna miednicy. Jest to spowodowane nadmierną wagą, słabymi mięśniami i tkanką łączną i może wystąpić po urodzeniu. Choroby jelit, takie jak choroba Leśniowskiego-Crohna, mogą również wywoływać nietrzymanie odbytnicy.

Nietrzymanie stolca może również wystąpić w przypadku uszkodzenia nerwów w wyniku udarów, poważnych operacji miednicy, przepukliny krążka międzykręgowego, paraplegii lub leków.

Rzadką przyczyną są problemy psychologiczne, takie jak traumatyczne przeżycia i psychoza. Nadużywanie środków przeczyszczających może również powodować nietrzymanie stolca. Wreszcie, pacjenci z demencją są również często dotknięci tym obciążeniem.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Głównym objawem nietrzymania stolca jest niezdolność do arbitralnego utrzymania gazów jelitowych i stolca w odbytnicy. Charakterystyczne objawy choroby to powtarzająca się mimowolna utrata stolca („wypadki stolca”), skażenie bielizny kałem, ogólna niemożność kontrolowania przepływu gazów oraz niekontrolowane otwieranie jelit.

W zależności od konkretnej formy nietrzymania stolca choroba może się objawiać na różne sposoby. W przypadku czuciowego nietrzymania stolca osoby dotknięte chorobą nie odczuwają chęci wypróżnienia. Osoby z nietrzymaniem moczu z parcia zauważają chęć wypróżnienia, ale nie są w stanie jej kontrolować i muszą się spieszyć, aby zdążyć na czas do toalety.

Decydującym czynnikiem jest często konsystencja stolca. Około połowa osób dotkniętych chorobą po prostu nie może utrzymać miękkich i papkowatych stolców. W trzecim przypadku ta niezdolność występuje, nawet jeśli stolec jest twardy. W wielu przypadkach nietrzymanie stolca występuje w połączeniu z zaparciami.

Osoby dotknięte chorobą często cierpią również na silny ból brzucha, wzdęcia i wypróżnienia, które mogą zająć dużo czasu. Rzadko występuje również nietrzymanie moczu z przepełnienia, w którym osoba dotknięta chorobą cierpi na zaparcia, ale nadal ma biegunkę, która wypycha twardy stolec.

Diagnoza i przebieg

Diagnoza Nietrzymanie stolca odbywa się w szczegółowym anamnezie początku dolegliwości, towarzyszących jej okoliczności i istniejących chorób przez proktologa. Następnie przeprowadza się badanie odbytnicy w celu określenia ewentualnych zmian.

Jeśli wymagane jest dalsze badanie, proktolog zleci proktoskopię kanału odbytu lub rektoskopię odbytnicy. Konieczna może być również kolonoskopia z odbiciem lustrzanym całego jelita, ale jest ona rzadko stosowana ze względu na wysokie koszty.

Podczas refleksji lekarz może pobrać próbki tkanek z błony śluzowej jelit i / lub wymazów z błony śluzowej odbytu i ocenić je mikroskopowo. Funkcję mięśnia zwieracza można określić elektronicznie, mierząc ciśnienie. Przydatne mogą być techniki obrazowania, w tym badanie rentgenowskie odbytnicy z użyciem środków kontrastowych.

Komplikacje

Nietrzymanie stolca prowadzi do powikłań, zwłaszcza na poziomie psychologicznym. Niepożądane wydzielanie wiatrów jelitowych i kału często prowadzi do izolacji społecznej osób dotkniętych chorobą. Przestają uczestniczyć w zajęciach i unikają wydarzeń towarzyskich. Jednocześnie wiele osób dotkniętych chorobą ukrywa swoje cierpienie przed swoim otoczeniem lub lekarzem, co z przyczyn organicznych może oznaczać, że ewentualne leczenie od pewnego momentu przestaje być skuteczne.

Jeśli hemoroidy, zapalenie okrężnicy lub inne infekcje i ropnie w odpowiednim obszarze są przyczyną nietrzymania stolca, przedłużenie może prowadzić do rozszerzenia zapalenia, a nawet do całkowitego zniszczenia tkanki. Chirurgiczne leczenie nietrzymania stolca wiąże się ze zwykłym ryzykiem powikłań w trakcie lub po operacji.

Ponadto należy wspomnieć, że zabiegi mające na celu operacyjną zmianę odbytu (np. Przy użyciu własnej tkanki lub implantu „STARR”) mogą prowadzić do bólu i zapalenia odbytu lub jelita. Może również wystąpić krwawienie. Dalsze komplikacje związane z nietrzymaniem stolca wynikają z mnogości możliwych dolegliwości, które budzą wątpliwości jako przyczyna. W tym miejscu należy wziąć pod uwagę odpowiednią chorobę.

Kiedy należy iść do lekarza?

W przypadku uporczywych lub nawracających zaburzeń wypróżniania należy przeprowadzić badanie lekarskie. Jeśli w stolcu występuje zaparcie, biegunka lub krew, konieczne jest działanie. Jeśli nie można dobrowolnie uregulować ewakuacji jelit, istnieje zaburzenie, które należy zbadać i leczyć. Diagnoza jest konieczna, aby można było opracować indywidualny plan leczenia. Jeśli w ciągu dnia lub podczas snu w nocy wystąpi samoistne wypróżnienie, wskazane jest zgłoszenie się do lekarza.

Jeśli przyczyny leżą w niewłaściwej diecie, stosowaniu leków lub jeśli dana osoba cierpi na wysoki poziom stresu, spostrzeżenia należy omówić z lekarzem. Wszelkie nieprawidłowości i osobliwości, które wystąpią bezpośrednio przed nagłym wypróżnieniem, należy udokumentować i przedstawić lekarzowi. Pogorszenie samopoczucia i wzrost odporności psychicznej są oznakami pogorszenia stanu zdrowia. Jeśli objawy utrzymują się przez kilka tygodni lub miesięcy, dana osoba wymaga badania lekarskiego.

O nieprawidłowościach świadczy ograniczona aktywność seksualna, problemy interpersonalne lub zachowania odwykowe ze strony zainteresowanej osoby. Mogą wystąpić choroby fizyczne, które wymagają wyjaśnienia. Wzdęcia lub nieprzyjemny zapach ciała to kolejne oznaki, które należy zbadać. Jeśli odczuwasz silny ból brzucha lub dyskomfort w jamie brzusznej, konieczna jest również wizyta lekarska.

Leczenie i terapia

Przyczyna nietrzymanie odbytnicy determinuje ich terapię. Wskazana jest również zdrowa dieta z regulacją wypróżnień, aby odzyskać kontrolę poprzez regularne wypróżnienia. Tutaj również znaczenie ma podawanie środków przeczyszczających w określonym czasie i nauka korzystania z toalety. Jest to przechowywane przez kilka tygodni i przy pomocy dzienniczka stolca i ma na celu przyzwyczajenie jelit i pacjentów do regularnych, kontrolowanych wypróżnień.

Jeśli mięśnie zwieracza nie są operowane, mogą być konieczne operacje. Pacjentowi podaje się sztuczną lub endogenną wymianę zwieracza lub zakłada się sztuczny odbyt.

Nowoczesna stymulacja nerwu krzyżowego jest bardzo obiecująca w przypadku przyczyn neuronalnych. Tutaj zwieracz jest stymulowany przez rozrusznik w taki sposób, że kurczy się i blokuje stolec, a ewakuacje odbywają się tylko w odpowiednich momentach.

Terapia obejmuje również opiekę przy nietrzymaniu moczu z pomocą środków zapobiegających zabrudzeniu prania i odzieży. Na przykład pieluchy, majtki dla osób nietrzymających moczu, tampony analne lub worki na kał są używane u unieruchomionych pacjentów zgodnie z indywidualnymi kryteriami i wymaganiami.

zapobieganie

Istnieje kilka środków zapobiegawczych Nietrzymanie stolca. Ćwiczenia dna miednicy są przydatne nie tylko w czasie ciąży i po porodzie, ale generalnie są zalecane niezależnie od płci. Z jednej strony działa profilaktycznie, ale z drugiej może również przeciwdziałać funkcjonalnym przyczynom nietrzymania stolca.

Opieka postpenitencjarna

Nietrzymaniu stolca można skutecznie przeciwdziałać ćwiczeniami dna miednicy - mięśnie w okolicy odbytu i miednicy można wzmocnić poprzez ćwiczenia dna miednicy. Trening dna miednicy daje dobre wyniki, szczególnie u pacjentek ze słabą tkanką łączną, ale także u kobiet, które rodziły kilka razy. Do treningu mięśni dna miednicy można używać stożków pochwy.

Ulgę może też przynieść zmiana nawyków korzystania z toalety, tzw. Nauka korzystania z toalety - dzięki określonym technikom terapii behawioralnej, na przykład poprzez wprowadzenie regularnych godzin korzystania z toalety. Ponadto biofeedback jest skutecznym środkiem w walce z nietrzymaniem stolca: tutaj osoba zainteresowana uczy się świadomego dostrzegania napięcia mięśni zwieracza i odpowiedniego kontrolowania go.

Aby to zrobić, do kanału odbytu wprowadza się mały balon. Powoduje to skurcz mięśnia zwieracza pacjenta. Sygnał wskazuje, gdy tylko zostanie ustawiona określona siła zacisku. Trening biofeedback opiera się na indywidualnie opracowanym planie ćwiczeń i pomaga wielu pacjentom. Inną metodą jest stymulacja elektryczna: tutaj słaby przepływ prądu, prąd bodźca, pomaga stymulować zwieracz - ten ostatni jest w ten sposób biernie napięty.

Jednak zauważalne efekty pojawiają się dopiero po kilku tygodniach. To znaczy: pacjenci potrzebują wytrzymałości. I wreszcie, w wielu przypadkach pomaga zmiana diety, na przykład zwiększenie spożycia pokarmów bogatych w błonnik. Zwiększa to objętość stolca i normalizuje konsystencję stolca.

Możesz to zrobić sam

Ćwiczenia dna miednicy są zalecane przy nietrzymaniu stolca. Codzienny trening mięśni dna miednicy wzmacnia tkankę łączną i mięśnie. W najlepszym przypadku poprawi to zdolność trzymania stolca.

Ustalenie regularnych godzin korzystania z toalety jest częścią dobrego „treningu korzystania z toalety”. Jeśli pacjent wie, kiedy czuje potrzebę, może odpowiednio dostosować swoje codzienne życie. W biofeedbacku pacjent jest świadomy napięcia zwieracza. Indywidualnie zdefiniowany plan ćwiczeń pacjent może wykonać w domu. Możliwa jest również elektrostymulacja funkcji mięśnia zwieracza. Słaby przepływ prądu stymuluje napięcie zwieracza.

Natychmiast po zabiegu na mięsień zwieracza należy odpocząć i odpocząć. Operacje takie jak kolostomia czy operacja wypadania powodują większe obciążenie organizmu, a zwłaszcza przewodu pokarmowego.Pacjent powinien przestrzegać przepisanej diety i nie narażać zwieracza na niepotrzebny stres do czasu całkowitego wyleczenia objawów. Wreszcie, pacjenci muszą przestrzegać zaleceń lekarskich i uważnie obserwować objawy. Im dokładniej badana jest choroba, tym dokładniej pacjent może sam przeciwdziałać.