Tympanometria

Plik Tympanometria stanowi obiektywną metodę pomiaru w audiologii, za pomocą której można zmierzyć i zlokalizować problemy z mechaniczno-fizycznym przewodnictwem dźwięku w uchu.

W procesie zautomatyzowanym błona bębenkowa jest narażona na zmieniające się różnice ciśnień za pośrednictwem zewnętrznego przewodu słuchowego, a jednocześnie jest narażona na ciągły dźwięk. Podczas zabiegu impedancja akustyczna ucha jest stale mierzona i rejestrowana (tympanogram).

Co to jest tympanometria?

Tympanometria jest obiektywną metodą pomiaru w audiologii, za pomocą której można zmierzyć i zlokalizować problemy z mechaniczno-fizycznym przewodnictwem dźwięku w uchu.

Zdolność słyszenia jest określana przez fizyczno-mechaniczne przewodzenie dźwięku w uchu środkowym oraz neuronalną konwersję dźwięku w jego percepcję. Tympanometria jest obiektywną metodą pomiaru przewodnictwa dźwięku.

Nie wymaga pomocy osoby badanej ani pacjenta, dzięki czemu wynik pomiaru nie obejmuje subiektywnych odczuć. Podstawowym celem jest pomiar impedancji akustycznej, a tym samym funkcjonalności mechaniczno-fizycznej części słuchu. Impedancja akustyczna jest miarą tego, jak wysoko znajduje się odbijana część dźwięku lub jak wysoko jest pochłaniana, co jest przewodzone przez przewodzenie dźwięku ucha środkowego do ślimaka i tam przekształcane na sygnały nerwowe.

Po drugie, tympanometria może być również wykorzystana do pomiaru odruchu strzemiączkowego, który w pewnych granicach może chronić ucho przed uszkodzeniami spowodowanymi przez bardzo głośne dźwięki. Podczas pomiarów tympanometrycznych błona bębenkowa jest poddawana różnym naciskom poprzez zewnętrzny przewód słuchowy i jednocześnie sonikowana tonem testowym o różnych częstotliwościach. Podczas pomiarów automatycznych część odbitego dźwięku jest stale rejestrowana i zapisywana na tympanogramie.

Funkcja, efekt i cele

Jeśli podejrzewa się ubytek słuchu, należy najpierw upewnić się, że w zewnętrznym przewodzie słuchowym nie ma ciał obcych ani woskowiny (woskowiny), aby zapewnić niezakłócone przewodzenie dźwięku z małżowiny usznej do błony bębenkowej.

Jedną z najważniejszych diagnoz służących do określenia możliwego zmniejszenia przewodzenia dźwięku jest zbadanie impedancji akustycznej błony bębenkowej. Impedancja akustyczna (opór) błony bębenkowej jest miarą zdolności pochłaniania dźwięku. Dobra zdolność pochłaniania, czyli niska impedancja, koreluje z dobrym przewodnictwem dźwięku i dobrym słuchem - o ile percepcja słuchu nie jest osłabiona.

Powszechnie przyjętą metodą obiektywnego pomiaru impedancji akustycznej jest tympanometria. Kanał słuchowy zewnętrzny uszczelniony jest małym balonikiem z otworem pośrodku, przez który przechodzi sonda pomiarowa. Sama sonda ma trzy otwory i jest połączona z tympanometrem trzema cienkimi rurkami. Naprzemiennie lekkie nadciśnienie lub podciśnienie w porównaniu z ciśnieniem panującym w uchu środkowym może być generowane w zewnętrznym przewodzie słuchowym przez otwór 1. W otworze 2 znajduje się mały głośnik, za pomocą którego można generować ciągły ton z wybieralną częstotliwością i wybranym poziomem ciśnienia akustycznego.

W otworze 3 znajduje się mały mikrofon, za pomocą którego można zmierzyć część ciągłego tonu odbijanego przez błonę bębenkową. Zwykle błona bębenkowa ma najniższą impedancję akustyczną z pełnym wyrównaniem ciśnienia między zewnętrznym przewodem słuchowym a uchem środkowym. Impedancja akustyczna zmierzona w tych warunkach ciśnienia jest traktowana jako punkt odniesienia w tympanometrii i przyjmuje wartość zero.

Następnie mierzy się elastyczność (podatność) błony bębenkowej w różnych stanach nadciśnienia i podciśnienia poprzez odbitą część ciągłego tonu. W automatycznie generowanym tympanogramie, w którym podatność jest wykreślana jako funkcja różnicy ciśnień, przy zerowej różnicy ciśnień występuje wyraźne maksimum. Wraz ze wzrostem dodatniego lub ujemnego ciśnienia różnicowego do ± 300 mm słupa wody lub 30 hektopaskali (hPa) podatność błony bębenkowej silnie spada nieliniowo.

Tympanogram pozwala na wyciągnięcie wniosków na temat przyczyny nieprawidłowego działania lub ograniczenia funkcji w łańcuchu przewodzenia dźwięku w uchu środkowym i wewnętrznym. Można na przykład zdiagnozować otosklerozę (kostnienie w uchu wewnętrznym), tympanosklerozę (kostnienie w okolicy kosteczek słuchowych), perlaka (wrastanie nabłonka płaskiego przewodu słuchowego zewnętrznego do ucha środkowego) lub wysięk bębenkowy.

W wysięku bębenkowym ucho środkowe jest wypełnione wydzieliną, która może być surowicza lub nawet ropna i może prowadzić do poważnych problemów z przewodzeniem dźwięku. Wadliwe działanie trąbki Eustachiusza, kompensujące ucisk, perforację błony bębenkowej i zapalenie ucha środkowego można również określić za pomocą tympanometrii. Tympanogram przedstawia wówczas typowy przebieg.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki na dolegliwości uszu i problemy ze słuchem

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

Tympanometria to procedura wprowadzona w latach 30. XX wieku i pierwotnie oparta na pracy K. Schustera. Do 1960 r. Procedura była kilkakrotnie zmieniana i dostosowywana. Ryzyko i skutki uboczne tympanometrii są nieznane.

Zmieniające się różnice ciśnień między przewodem słuchowym zewnętrznym a uchem środkowym do maksymalnie 30 hPa są podobnie odczuwalne jak np. B. Zmiany ciśnienia w kabinie samolotu pasażerskiego podczas stromego zniżania lub wznoszenia. Cechą szczególną tympanometrii jest to, że można zdiagnozować nie tylko specyficzne problemy z przewodzeniem dźwięku, ale także prawidłowe funkcjonowanie odruchu strzemiączkowego.

Odruch jest wyzwalany przez hałas o poziomie ciśnienia akustycznego powyżej 70 do 95 dB i zaczyna działać około 50 ms po rozpoczęciu głośnego hałasu. Odruch powoduje skurcz mięśnia strzemiączkowego, który nieznacznie przechyla strzemiączko i znacznie pogarsza transmisję dźwięku. Ze względu na odruch strzemiączka oba uszy są jednocześnie zmniejszone w wrażliwości na dźwięk i do pewnego stopnia chronione przed uszkodzeniem spowodowanym głośnym hałasem.