ZA Rak sromu, także jako Rak sromu wiadomo, jest stosunkowo rzadkim, ale poważnym nowotworem kobiecych narządów płciowych. Podobnie jak w przypadku wszystkich form raka, wczesne wykrycie raka sromu ma kluczowe znaczenie dla powodzenia terapii.
Co to jest rak sromu?
W a Rak sromu jest to nowotwór złośliwy, czyli złośliwy w okolicy narządów płciowych zewnętrznych kobiet. Obszar ten obejmuje wargi sromowe zewnętrzne i wewnętrzne, a także łechtaczkę i przedsionek pochwy.
W około 90 procentach wszystkich przypadków taki rak sromu rozwija się z najwyższych warstw błony śluzowej i jest następnie określany jako rak płaskonabłonkowy. Ale również wszystkie inne typy nowotworów, takie jak tak zwany rak czarnej skóry, są podsumowane pod nazwą rak sromu, pod warunkiem, że występują w okolicy sromu.
Rak sromu występuje rzadko; Każdego roku w Niemczech choruje od 3400 do 4000 kobiet. Ryzyko zachorowania na raka sromu znacznie wzrasta wraz z wiekiem; osoby dotknięte chorobą są przeważnie starsze niż 60 lat.
przyczyny
Przyczyny jednego Rak sromu nie udało się jeszcze ostatecznie wyjaśnić, ale choroba często wiąże się z pewnymi czynnikami ryzyka. Najważniejszym z nich jest zakażenie tak zwanymi wirusami brodawczaka ludzkiego, w skrócie HPV.
Wirusy te są przenoszone podczas stosunku płciowego i są związane z wieloma innymi chorobami narządów płciowych, w tym rakiem szyjki macicy. Wirusy mogą powodować zmiany skórne sromu, co z kolei może prowadzić do raka sromu.
Rak sromu może być również poprzedzony zakażeniem wirusami opryszczki, chlamydiami lub patogenem kiły Treponema pallidum, a także tzw. Białą zrogowaciałą chorobą (leukoplakią). Osłabienie układu odpornościowego, na przykład z powodu choroby AIDS, może również sprzyjać rozwojowi raka sromu. W związku z rakiem sromu obserwowano również zwiększone spożycie nikotyny podczas palenia.
Objawy, dolegliwości i oznaki
Statystycznie rak sromu dotyka bardzo niewiele kobiet. Choroba jest zwykle diagnozowana dopiero w zaawansowanym stadium. Dzieje się tak, ponieważ tylko wtedy pojawia się ból. Czasami ginekolog może postawić wczesną diagnozę w ramach rutynowego badania. Trwałe, bezobjawowe usunięcie guza jest zwykle możliwe bez żadnych problemów w początkowej fazie. Należy odróżnić początek i zaawansowane objawy choroby.
Chore kobiety początkowo skarżą się na niezwykłe swędzenie. Dzieje się to na zewnętrznych wargach sromowych lub między łechtaczką a otworem cewki moczowej. Czasami tworzyły się tam również czerwone plamy lub blizny. Stwardnienia przypominające brodawki występują regularnie. Ale zwiększona wydzielina z pochwy wskazuje również na raka sromu.
Nietypowe krwawienie może wystąpić podczas lub po stosunku. Gdy guz osiągnie określony rozmiar, kobiety często odczuwają ból podczas opróżniania pęcherza. Okolice narządów płciowych są obolałe w dzień iw nocy. Powstały wrzody.
Można również wyczuć grudki. W zaawansowanym stadium rak sromu może powodować objawy w innych częściach ciała. Ból pleców jest tak samo powszechny, jak w nogach. Odpowiadają za to nerwy w rdzeniu kręgowym.
Diagnoza i przebieg
Szczególnie na wczesnych etapach daje o sobie znać Rak sromu prawie niezauważalne przez specyficzne objawy, około jedna piąta wszystkich kobiet dotkniętych chorobą nie odczuwa żadnych objawów. Jednak utrzymujące się swędzenie występuje stosunkowo często.
Dalszymi wskazaniami mogą być zmiany skórne w postaci czerwonawych plam lub guzków przypominających brodawki, a także wydzielina, która może być również krwawa. W zaawansowanym stadium rozwijają się wrzody lub grudki, których struktura powierzchni jest porównywalna do struktury kalafiora.
Pierwsze badania lekarskie obejmują badanie palpacyjne i kolposkopię. W kolposkopie błona śluzowa sromu jest kilkakrotnie powiększana, dzięki czemu można ją lepiej obejrzeć pod kątem nieprawidłowości. Ostateczną diagnozę raka sromu dokonuje się na podstawie biopsji, czyli pobrania i zbadania próbki tkanki.
Rozpoznanie jak najwcześniej jest korzystne, ponieważ raki sromu mogą już we wczesnych stadiach tworzyć przerzuty do sąsiednich węzłów chłonnych.
Komplikacje
Jeśli rak sromu zostanie wykryty w odpowiednim czasie, zwykle nie należy spodziewać się żadnych powikłań. Jeśli jednak terapia rozpocznie się dopiero na zaawansowanym etapie, zwiększa się ryzyko, że guz zacznie się rozprzestrzeniać. W takich przypadkach powstają przerzuty, które często najpierw atakują układ limfatyczny, zwłaszcza węzły chłonne w okolicy pachwiny.
W następnym kroku w miednicy tworzą się raki. Jeśli pacjent nie reaguje na próby terapii, w dalszym przebiegu może dojść do uszkodzenia innych narządów wewnętrznych, w szczególności wątroby lub nerek. Może to prowadzić do dalszych poważnych, potencjalnie zagrażających życiu, powikłań, takich jak niewydolność wielonarządowa.
Powikłania mogą również wynikać z samej terapii. W raku sromu guz jest zwykle usuwany chirurgicznie. Jak w przypadku każdej operacji, może dojść do silnego krwawienia i zakażenia rany chirurgicznej, aw rezultacie do posocznicy. Ponadto guz jest często poddawany radioterapii przed operacją, zwłaszcza jeśli jest już bardzo duży, w celu jego obkurczenia.
Skutki uboczne radioterapii są znacznie mniej stresujące dla większości pacjentów niż chemioterapia, ale mogą wystąpić skutki uboczne, które znacznie obniżają jakość życia. U osób wrażliwych i u pacjentów, których stan ogólny jest już mocno osłabiony, może dojść do uszkodzenia błony śluzowej jamy ustnej i gardła, a także pęcherza i narządów płciowych. Sporadycznie obserwuje się również poważne zaburzenia żołądkowo-jelitowe.
Kiedy powinieneś iść do lekarza?
Rak sromu może naturalnie rozwinąć się tylko u kobiet lub dziewcząt. Dlatego należą do grupy ryzyka choroby. Przy pierwszych zaburzeniach i nieprawidłowościach płci żeńskiej należy skonsultować się z lekarzem. Bez wczesnej opieki medycznej i medycznej choroba może zakończyć się przedwczesną śmiercią.
Dlatego istnieje pilna potrzeba działania, jeśli wystąpią nieprawidłowości wizualne lub zauważone zostaną dolegliwości. Obrzęk, swędzenie czy problemy z korzystaniem z toalety należy omówić z lekarzem. Jeżeli występują nieprawidłowości w opróżnianiu pęcherza, należy to rozumieć jako sygnał wczesnego ostrzegania. Należy zbadać ból, ogólne złe samopoczucie lub niepokój.
Utwardzone wargi sromowe, powstanie blizn lub plam, a także brodawki i guzki, które można wyczuć, powinny zostać zbadane i leczone. W przypadku nieprawidłowości w współżyciu seksualnym, zmian libido lub zaburzeń miesiączkowania należy skonsultować się z lekarzem. Jeśli istniejące dolegliwości w organizmie rozprzestrzeniają się dalej lub jeśli obserwuje się wzrost ich intensywności, konieczne jest działanie.
Należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem, jeśli oprócz dolegliwości w okolicy narządów płciowych zostaną zauważone problemy z kręgosłupem. Należy zbadać nieregularne poruszanie się, dyskomfort w kontakcie z tekstyliami w okolicy narządów płciowych i nietypowe wydzieliny z pochwy.
Leczenie i terapia
Leczenie Rak sromu W zdecydowanej większości przypadków stosuje się wycięcie sromu, co oznacza, że rak sromu jest usuwany w ramach operacji. To, jak rozległa będzie ta operacja, zależy od postępu choroby. Twoim celem jest całkowite usunięcie raka sromu, czyli wszelkich przerzutów, które mogą być obecne. Dlatego operacja czasami obejmuje również pobliskie węzły chłonne, macicę, pęcherz moczowy lub jelita.
W zależności od umiejscowienia i wielkości raka sromu może być przydatne napromienianie guza przed usunięciem chirurgicznym w celu zmniejszenia jego rozmiaru. Promieniowanie po operacji jest stosowane w celu zmniejszenia ryzyka nawrotu raka sromu. Chemioterapia może być konieczna do leczenia przerzutów.
W zależności od rozległości wulwektomii mogą nastąpić dalsze interwencje mające na celu przywrócenie i utrzymanie funkcji narządów płciowych. Po operacji konieczne jest badanie kontrolne co trzy miesiące przez pierwsze dwa lata i co sześć miesięcy przez kolejne trzy lata.
zapobieganie
Zapobieganie Rak sromu jest możliwe tylko w ograniczonym zakresie. Szczepienie młodych kobiet przeciwko wirusom brodawczaka ludzkiego, zgodnie z zaleceniami w badaniach przesiewowych w kierunku raka szyjki macicy, pozwala jednak również wyeliminować główny czynnik ryzyka raka sromu. Regularne badania przesiewowe w kierunku raka prowadzone przez ginekologa mają kluczowe znaczenie dla jak najwcześniejszego wykrycia.
Opieka postpenitencjarna
Po leczeniu raka sromu przeprowadza się opiekę zorientowaną klinicznie. Pacjentka regularnie przechodzi badania ginekologiczne. Badania kontrolne przeprowadzane są co kwartał przez pierwsze trzy lata. Odbywają się co sześć miesięcy przez następne dwa lata, a potem co roku.
Lekarz badający zapoznaje się z historią choroby pacjentki i przeprowadza badanie ginekologiczne związane z objawami. Jeśli badania kontrolne wykażą jakiekolwiek nieprawidłowe wyniki, pobiera się próbkę tkanki (biopsja). Cele opieki pooperacyjnej obejmują również wykrywanie następstw lub współistniejących chorób raka sromu i odpowiednią terapię.
W ten sposób można również wcześnie zidentyfikować i leczyć ewentualne nawroty. Dlatego niezwykle ważne jest, aby pacjent regularnie przychodził na wizyty kontrolne. Częścią badań kontrolnych są badania kliniczne okolicy sromu, a także badanie okolicy pachwiny, które najczęściej wykonuje się za pomocą ultrasonografii (USG). W przypadku podejrzenia nawrotu wykonuje się badania obrazowe, takie jak tomografia komputerowa (CT) lub rezonans magnetyczny (MRI).
Możesz to zrobić sam
Życie codzienne kobiet dotkniętych chorobą jest zwykle poważnie ograniczone przez raka. Niezbędne zabiegi powodują, że wielu pacjentów nie jest w stanie wykonywać swojej aktywności zawodowej przez długi czas.
W większości przypadków choroba stanowi również poważne obciążenie psychiczne dla chorej kobiety, jej partnera i rodziny, a osoby nią dotknięte mogą znaleźć pomoc w grupach samopomocy lub na forach internetowych dla chorych na raka i ich bliskich. Rak sromu może również prowadzić do trudności w partnerstwie. Zarówno choroba, jak i jej leczenie mogą skutkować całkowitą utratą libido. Dlatego pomocne jest zrozumienie i partnerskie środowisko.
W zależności od umiejscowienia i przebiegu raka sromu chorobę leczy się operacyjnie poprzez częściowe usunięcie sromu. Jest to zwykle bardzo stresujące dla zainteresowanych kobiet. W niektórych przypadkach wskazana jest konsultacja z terapeutą par lub psychologiem.
W trakcie i po leczeniu raka pochwy pacjentki powinny wzmocnić swój układ odpornościowy poprzez zdrowy tryb życia. Szczególnie ważna jest zdrowa dieta bogata w witaminy. W większości przypadków po operacji dno miednicy jest osłabione. Dlatego wskazane jest, aby specjalnie to wyszkolić.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
