Warfaryna

Warfaryna jest substancją leczniczą o właściwościach przeciwzakrzepowych. Stosowany głównie w Stanach Zjednoczonych w leczeniu zakrzepicy. W Europie zwykle używa się do tego fenprokumonu, leku z tej samej klasy składników aktywnych.

Co to jest warfaryna?

Warfaryna należy do klasy substancji kumaryn. Na przykład kumaryny można znaleźć w różnych roślinach pastwiskowych. Stwierdzono, że niewłaściwe przechowywanie siana w kiszonce prowadzi do nienasyconego krwawienia u wielu pasących się zwierząt.

To krwawienie jest spowodowane działaniem dikumarolu, który tworzy się, gdy siano zostaje zakażone grzybami. W związku z tym nowo odkrytą substancję zbadano pod kątem możliwości zastosowania medycznego w leczeniu zakrzepicy.

Interesujące były trzy pochodne dikumarolu, które były stosowane w medycynie jako antykoagulanty pod nazwami warfaryna, fenprokumon i tromeksan. Warfaryna była wcześniej używana jako trutka na szczury. Po tym, jak szczury połknęły truciznę wraz z pożywieniem, zdechły z powodu wewnętrznego krwawienia, które nastąpiło po pewnym czasie.

Efekt farmakologiczny

Kumaryny pośrednio hamują krzepnięcie krwi. Działają jako antidotum (antidotum) na witaminę K. Witamina ta kontroluje między innymi powstawanie różnych czynników krzepnięcia krwi, które u. za. działają, gdy krew wycieka z krwiobiegu przez rany. Kumaryny, takie jak B. Warfaryna zaburza działanie witaminy K, a tym samym zapobiega tworzeniu się nowych czynników krzepnięcia krwi. Jednak efekt jest opóźniony, ponieważ nadal istnieją czynniki krzepnięcia, które są rozkładane powoli.

Po zaprzestaniu leczenia warfaryną lub innymi pochodnymi kumaryny minie trochę czasu, zanim normalne stężenie czynników krzepnięcia krwi zostanie przywrócone.

Ten czas zależy od okresu półtrwania rozkładu odpowiednich kumaryn. Warfaryna ma okres półtrwania 2 dni, podczas gdy fenprokumon ma okres półtrwania 10-14 dni. Oznacza to, że jeśli warfaryna zostanie zastosowana po 2 dniach i jeśli fenprokumon zostanie użyty po 10-14 dniach, normalne krzepnięcie krwi powróci.

Jeśli krzepnięcie krwi wymaga szybkiej normalizacji, być może z powodu pilnej operacji, należy podać witaminę K jako antidotum na kumaryny. Ze względu na niższy okres półtrwania warfaryny, jej stosowanie jako środka przeciwzakrzepowego miałoby więcej sensu niż stosowanie fenprokumonu.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Sposób użycia Warfaryna lub inne kumaryny są konieczne w przypadku ciężkich chorób sercowo-naczyniowych, które powodują strach przed tworzeniem się skrzepów krwi.

W ten sposób istniejące zakrzepice są rozpuszczane, aby zapobiec wystąpieniu ewentualnej zatorowości. Takie skrzepy krwi mogą prowadzić do zawału serca, udaru mózgu lub zatorowości płucnej. Warfarynę stosuje się profilaktycznie podczas oczekujących operacji lub długiego leżenia w łóżku, aby zapobiec tworzeniu się skrzepów i zakrzepów krwi. Istnieją również choroby wymagające szybkiego leczenia warfaryną lub innymi pochodnymi kumaryny, takie jak: B. w migotaniu przedsionków. Jest to arytmia serca ze szczególnie dużym ryzykiem zatorowości.

W przypadku występowania zakrzepów, zwłaszcza w nogach, antykoagulacja (rozpuszczenie skrzepliny) powinna zapobiec nawrotowi (nawrotowi) zakrzepicy. W rzadkich przypadkach konieczne jest dożywotnie leczenie kumaryną, np. B. w nawracającej zakrzepicy lub wrodzonych zaburzeniach krzepnięcia. Podczas leczenia warfaryną należy uważać, aby jak najmniej witaminy K było wchłaniane z pożywieniem. Jak wspomniano wcześniej, witamina K działa jako antidotum na warfarynę i neutralizuje jej skuteczność.

Zagrożenia i skutki uboczne

Warfaryna nie należy stosować w chorobach ze zwiększoną skłonnością do krwawień, np B. z krwawieniami z przewodu pokarmowego, po operacjach, z chorobami wątroby i nerek.

Jako efekt uboczny leczenia warfaryną może wystąpić krwawienie, zapalenie wątroby, żółtaczka, zmniejszenie gęstości kości lub zwiększona utrata włosów. Należy zauważyć, że każdy człowiek inaczej reaguje na warfarynę, co wyraża się w różnych zakresach stężeń, w których rozwija się jej działanie przeciwzakrzepowe.

Granice działania są bardzo wąskie, przy stężeniu, które jest trochę za niskie, nieskuteczność, a stężenie, które jest zbyt wysokie, może prowadzić do silnego krwawienia. Granice działania zależą od wymagań genetycznych oraz poziomu witaminy K w diecie.