Albuminy to białka krwi należące do grupy białek kulistych. Jej najważniejszym zadaniem w organizmie człowieka jest utrzymanie koloidalnego ciśnienia osmotycznego.
Co to jest albumina
Albuminy to białka należące do grupy białek osocza. Albuminy ludzkie są również znane jako albuminy ludzkie. Białka krwi mają masę cząsteczkową około 66 000 jednostek atomowych (Da). Każda albumina składa się z prawie 600 aminokwasów.
Aminokwas cysteina jest szczególnie powszechny, więc albuminy mają bardzo wysoką zawartość siarki. Białka krwi są rozpuszczalne w wodzie. Mają stosunkowo dużą zdolność wiązania wody. To jest 18 mililitrów na gram. Ze względu na swoje właściwości wiązania wody, białka krwi odgrywają ważną rolę w utrzymaniu koloidalnego ciśnienia osmotycznego.
Funkcja, efekt i zadania
Albumina to białko o najwyższym stężeniu we krwi. W ten sposób zapewnia koloidalne ciśnienie osmotyczne osocza krwi. Koloidalne ciśnienie osmotyczne to ciśnienie wywierane przez makrocząsteczki w roztworze. Poziom ciśnienia zależy od liczby rozpuszczonych cząstek, w tym przypadku od liczby białek.
Koloidalne ciśnienie osmotyczne utrzymuje płyn w naczyniach krwionośnych. Kiedy ciśnienie we krwi spada, płyn dostaje się do śródmiąższu, powodując obrzęk. Ale albuminy działają również jako białka transportowe. Wiążą różne drobnocząsteczkowe i nierozpuszczalne w wodzie związki i transportują je do miejsca działania poprzez krwiobieg. Małocząsteczkowe związki, które są transportowane z albuminami, obejmują wapń, hormon progesteron, wolne kwasy tłuszczowe, bilirubinę będącą pigmentem żółci, magnez i leki.
Albuminy mają właściwości amfolityczne. Mogą absorbować jony wodoru, a tym samym stabilizować pH krwi. W przeciwieństwie do pojemności buforowych wodorowęglanów i hemoglobiny, funkcja buforowa albumin odgrywa podrzędną rolę.
Edukacja, występowanie, właściwości i optymalne wartości
Albuminy są wytwarzane w wątrobie. Największy gruczoł trawienny organizmu wytwarza około dwunastu gramów albumin dziennie. Zdrowa osoba ważąca 70 kilogramów ma średnio od 250 do 300 gramów albumin. Ponad 50 procent albumin znajduje się w tkance, a więc poza naczyniami krwionośnymi. Tylko 40 procent krąży w naczyniach krwionośnych w postaci rozpuszczonej w osoczu krwi.
Oprócz albuminy we krwi znajdują się inne białka. Te białka osocza są również znane jako globuliny. Jednak ich liczba przewyższa ich liczbę. 60 procent wszystkich białek krwi to albuminy. Odpowiada to ilości od 3,5 do 4,5 gramów na decylitr. Dlatego zdrowy człowiek powinien mieć od 35 do 62 gramów albumin na litr krwi. Wartości odniesienia i ustalone wartości mogą się jednak znacznie różnić w zależności od laboratorium.
Poszczególne wartości laboratoryjne również rzadko mają znaczenie, dlatego też wartość albuminy zawsze powinna być sprawdzana przez lekarza w połączeniu z innymi wartościami krwi. Poziom albuminy jest zwykle mierzony we krwi. W moczu powinno znajdować się tylko kilka białek. Maksymalna wartość to 30 miligramów w ciągu 24 godzin. Zwiększone stężenie albuminy w moczu może wskazywać na uszkodzenie nerek.
Choroby i zaburzenia
Ciałka nerkowe mają tak zwaną fenestrowaną błonę. Małe cząsteczki, takie jak minerały, jony lub substancje moczowe, przechodzą przez małe szczeliny w ścianie komórkowej ciałek nerkowych. Okna są zbyt małe dla białek, a także dla czerwonych krwinek. W związku z tym normalnie pozostają we krwi i rzadko trafiają do moczu w małych stężeniach.
Zwiększone stężenie albuminy w moczu jest oznaką uszkodzenia nerek. Ściany ciałek nerkowych są tak uszkodzone, że większe cząsteczki trafiają do moczu. Albuminuria, czyli występowanie albumin we krwi, występuje np. W nefropatii cukrzycowej. Nefropatia cukrzycowa to choroba nerek, która występuje jako powikłanie cukrzycy. Zwiększone wydalanie białka z moczem prowadzi również do zmniejszenia ilości białek we krwi. W rezultacie nie można dłużej utrzymać ciśnienia koloidowo-osmotycznego w naczyniach krwionośnych. Osmolarność w łożysku naczyniowym zmniejsza się, a płyn z naczyń krwionośnych jest przemieszczany do przestrzeni komórkowych. Prowadzi to do zatrzymania wody w tkance (obrzęku) i zmniejszenia objętości krążącej krwi.
Obrzęk jest szczególnie widoczny na nogach i powiekach. Połączenie zwiększonego stężenia białka w moczu, zmniejszonego stężenia białka we krwi, podwyższonego poziomu lipidów we krwi i obrzęku jest również znane jako zespół nerczycowy. Zespół nerczycowy występuje nie tylko w nefropatii cukrzycowej, ale także w zapaleniu kłębuszków nerkowych, sarkoidozie i ostrym śródmiąższowym zapaleniu nerek.
Niedobór albumin w surowicy krwi nazywany jest hipoalbuminemią. Jak właśnie opisano, może to być spowodowane białkomoczem. Niedobór może być również spowodowany niewystarczającą produkcją. Najczęstszymi przyczynami tego są choroby wątroby, takie jak marskość lub zapalenie wątroby. Niedobór albumin we krwi służy zatem również jako marker defektu syntezy w wątrobie. Niedobór albuminy jest również zaangażowany w rozwój wodobrzusza. W tym miejscu w jamie brzusznej gromadzi się wolny płyn. Wodobrzusze to typowy objaw zaawansowanej marskości wątroby.
Hiperalbuminemia, tj. Wzrost poziomu albumin w surowicy krwi, ma niewielkie znaczenie diagnostyczne. Podwyższony poziom albuminy występuje w rzeczywistości tylko w przypadku ciężkiego odwodnienia spowodowanego niedostatecznym piciem lub z powodu wyraźnej utraty płynów.
