Rozwarstwienie aorty

Tak jak Rozwarstwienie aorty nazywa się oderwanie wewnętrznej warstwy ściany aorty, błony wewnętrznej, od środkowej warstwy ściany zwanej mediami. Większość rozwarstwienia aorty jest spowodowana urazem lub rozdarciem błony wewnętrznej, które stanowią punkt wejścia do krwawienia. Krwotok może prowadzić do poszerzenia rozwarstwienia i pęknięcia rozgałęzionych tętnic, ze wszystkimi następstwami.

Co to jest rozwarstwienie aorty?

Rozwarstwienie aorty to pęknięcie trójwarstwowych ścian naczyń aorty. Punktem wyjścia do rozwarstwienia aorty jest zwykle pęknięcie lub uszkodzenie wewnętrznej ściany, błony wewnętrznej. Łza lub uszkodzenie tworzy bramę do krwawienia między błoną wewnętrzną a przydanką, zewnętrzną ścianą naczynia lub do warstwy środkowej, medium.

Ze względu na krwawienie między warstwami ściany związanym z rozwarstwieniem trafnie nazywa się również rozwarstwieniem aorty Tętniak rozwarstwiający aorty lub Pobłażliwe krwawienie wyznaczony. Około 60 procent rozwarstwienia bezpośrednio zagrażającego życiu dotyczy gałęzi wstępującej aorty. Jednak w rzadszych przypadkach rozwarstwienie aorty może wystąpić w dowolnej części aorty.

Krwotok tworzy podwójne światło, które może oderwać rozgałęzione tętnice. Oznacza to, że ich obszary docelowe nie mogą już być zaopatrywane w krew tętniczą i są zagrożone ostrym niedoborem tlenu (niedokrwienie).

Krwawienie, które pulsuje z biciem serca, pozwala rozwarstwieniu aorty na dalsze rozprzestrzenienie się w ścianach aorty i spowodowanie poważnych uszkodzeń. Zasadniczo rozwarstwienie może rozciągać się od kilku milimetrów do kilku centymetrów lub, w skrajnych przypadkach, na całej długości aorty.

przyczyny

Najczęstszą przyczyną rozwarstwienia aorty jest zmiana miażdżycowa błony wewnętrznej błony wewnętrznej lub zwyrodnieniowa słabość ośrodków. Elastyczność błony wewnętrznej jest zmniejszona przez zmiany miażdżycowe. Prowadzi to do zwężenia aorty w trakcie jej funkcji jako statku wiatrowego.

W skrajnych przypadkach rozszerzenie naczyń krwionośnych, które stale występuje w rytmie bicia serca, może spowodować łzę. Inną możliwą przyczyną może być zwyrodnienie ośrodków, które może wynikać z nieleczonego przewlekłego nadciśnienia tętniczego lub, w rzadszych przypadkach, z wrodzonego osłabienia tkanki łącznej.

Genetycznie uwarunkowana degeneracja ośrodków prowadzi do utraty ich elastyczności, przez co aorta nie zwęża się już prawidłowo po biernym rozszerzeniu naczyń podczas skurczu komorowego. Wydaje się, że media są „zużyte”, przez co błona wewnętrzna jest narażona na silne obciążenia rozciągające, które mogą spowodować rozdarcie i późniejsze krwawienie.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Objawy i dolegliwości związane z rozwarstwieniem aorty obejmują szeroki zakres od niezauważalnych do nagłych zgonów. Nagła śmierć może wynikać z pęknięcia aorty wstępującej lub niedrożności tętnicy wieńcowej. W zdecydowanej większości przypadków rozwarstwienia aorty pojawia się nagły, silny ból.

Są one zwykle opisywane jako łzawienie lub kłucie i są postrzegane przez osoby dotknięte jako wyjątkowo groźne. Lokalizacja bólu zapewnia wstępne wskazanie odcinka aorty dotkniętego rozwarstwieniem. Często ostry ból jest tak silny, że dochodzi do utraty przytomności.

Oprócz głównych objawów mogą wystąpić inne objawy, takie jak duszność, ból kończyn, objawy udaru i objawy paraliżu.

Diagnoza i przebieg

Jeśli istnieje wstępne podejrzenie na podstawie głównych objawów, które wystąpiły, dalsze informacje mogą dostarczyć badanie rentgenowskie i ultrasonograficzne, zwłaszcza echokardiografia przezprzełykowa (TEE). Tomografia komputerowa (CT) i tomografia rezonansu magnetycznego (MRT) zapewniają jeszcze bardziej szczegółowe obrazy. Przebieg rozwarstwienia aorty jest nieprzewidywalny.

W niektórych przypadkach krew między ścianami wraca do „prawidłowego” światła przez dalszy otwór w błonie wewnętrznej, co zmniejsza ostre ryzyko poszerzenia rozwarstwienia. W innych przypadkach rozwarstwienie postępuje gwałtownie, co wpływa na inne obszary zaopatrzenia, takie jak kończyny, nerki i narządy trawienne.

Znane są również przypadki, w których skrzeplina zamyka otwór w błonie wewnętrznej, co prowadzi do pozornego samoleczenia. Najniebezpieczniejszy przebieg ma miejsce, gdy zewnętrzna warstwa ściany, przydanka, jest tak bardzo poszerzona przez wybrzuszenie między ścianami, że pęka i prawie cała krew z układu krążenia organizmu może wyciekać z aorty i doprowadzić do śmiertelnego krwawienia w bardzo krótkim czasie.

Komplikacje

Nieleczona rozwarstwienie aorty może spowodować szereg poważnych powikłań, w tym nagłą śmierć. Rodzaj rozwarstwienia aorty ma kluczowe znaczenie dla rodzaju powikłań, które powstają w wyniku tego. Najmniejsze komplikacje pojawiają się, gdy krwawienie do przestrzeni między ścianą wewnętrzną (błoną wewnętrzną) a ośrodkiem, czyli elastyczną ścianą środkową aorty, już po niewielkiej odległości powraca do „prawidłowego” światła aorty.

W tym przypadku kaskada wzajemnie wzmacniających się objawów i powikłań zostaje początkowo przerwana. Jest możliwe, że bardzo małe rozwarstwienie aorty w wyjątkowych przypadkach może pozostać bez objawów lub powikłań. W zdecydowanej większości przypadków rozwarstwieniu aorty towarzyszy ostry ból, który może być tak silny, że dochodzi do chwilowej utraty przytomności.

Rozwój dalszych powikłań zależy od przebiegu preparacji. W przypadkach, w których powoduje ona ciężkie zwężenie, dalsze komplikacje wynikają ze zmniejszenia dopływu krwi do narządów wewnętrznych, takich jak wątroba, nerki i jelita oraz dolna część ciała. W przypadku postępującego rozwarstwienia aorty mogą wystąpić szczególnie poważne i bezpośrednio zagrażające życiu powikłania.

Krwawienie może mieć wpływ na całą długość aorty. Istnieje wtedy również zwiększone ryzyko pęknięcia aorty z ryzykiem wewnętrznego krwawienia skutkującego śmiercią.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Objawy rozwarstwienia aorty wahają się od ledwo zauważalnych do nagłej śmierci, ponieważ zakres krwawienia między wewnętrzną ścianą aorty (błoną wewnętrzną) a środkową ścianą (środek) może być bardzo różny. Zdiagnozowane rozwarstwienie aorty wymaga natychmiastowego działania, ponieważ nie można przewidzieć progresji, a tym samym dalszych powikłań. Postęp choroby zależy przede wszystkim od czynników powodujących rozwarstwienie aorty.

Zawsze istnieje ryzyko, że oderwanie błony wewnętrznej od środkowej warstwy z powodu pulsującego zmieniającego się ciśnienia krwi między skurczem a rozkurczem rozszerzy się w ciągu kilku minut i doprowadzi do sytuacji natychmiastowego zagrożenia życia. Nieznaczne rozluźnienie jest wymagane tylko wtedy, gdy krew, która przenika między błoną wewnętrzną a ośrodkiem, może wpłynąć z powrotem do „prawidłowego” światła aorty przez drugie pęknięcie błony wewnętrznej. Ryzyko nieprzewidywalnego poszerzenia rozwarstwienia aorty jest znacznie zmniejszone przez cofanie się krwi.

Odkładanie wszelkich koniecznych dalszych badań diagnostycznych z wykorzystaniem procedur obrazowych, takich jak rezonans magnetyczny, może zagrażać życiu, ponieważ w niektórych sytuacjach tylko szybki zabieg chirurgiczny może uratować życie. Nie można sobie wyobrazić ani jednego obrazu klinicznego, który mógłby uzasadniać odroczenie leczenia w odpowiednio wyposażonej klinice. Klinika powinna posiadać niezbędne procedury diagnostyczne oraz inwazyjne lub małoinwazyjne opcje leczenia.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

Po zdiagnozowaniu ostrego rozwarstwienia aorty najważniejszym środkiem jest zapobieganie zbliżającemu się pęknięciu aorty. Oznacza to, że środki obniżające ciśnienie krwi powinny najpierw zmniejszyć ciśnienie skurczowe do 110 mmHg. W tym samym czasie stosuje się leki przeciwbólowe.

Jeśli rozwarstwienie zlokalizowane jest w odgałęzieniu wstępującym aorty, zwykle pilnie wskazane jest chirurgiczne zastąpienie tego obszaru sztuczną protezą naczyniową.Jeśli rozwarstwienie ogranicza się do zstępującej gałęzi aorty i dlatego jest mniej groźne, leczenie polega początkowo na farmakoterapii. Jeśli rozwarstwienie zostanie dokładniej przeanalizowane i zlokalizowane, można również zastosować tak zwaną przezskórną fenestrację błony wewnętrznej (PFA).

Stenty są wprowadzane przez cewniki wprowadzane przezskórnie, a łzy błony wewnętrznej są przyklejane do stentów. Często podejmuje się próby rozszerzenia, repozycji i przywrócenia funkcji zablokowanych lub ściętych gałęzi tętniczych w trakcie zabiegu.

Perspektywy i prognozy

Prognozy dotyczące rozwarstwienia aorty wiążą się z wysokim ryzykiem zgonu we wszystkich postaciach, chociaż w ostatnich dziesięcioleciach sytuacja ta uległa znacznej poprawie. Podczas gdy choroba prawie zawsze była śmiertelna prawie 50 lat temu, dziś mniej niż 20% ludzi umiera z powodu wady w ciągu miesiąca od jej wystąpienia. Bez opieki medycznej i operacji około połowa osób dotkniętych chorobą kończy się śmiercią.

Prawdopodobieństwo przeżycia po rozwarstwieniu aorty wzrasta, jeśli w przypadku ostrego stanu zdrowia zostanie podjęta natychmiastowa pomoc medyczna. Pomocne jest również regularne sprawdzanie ciśnienia krwi i ogólnego stanu zdrowia oraz podejmowanie środków ostrożności. Zmniejsza to śmiertelność.

Wraz z wiekiem ryzyko wady aorty znacznie wzrasta wraz z wiekiem. Większość osób dotkniętych chorobą ma średnio ponad 65 lat. Z protezą naczyniową i leczeniem farmakologicznym chorzy mają stosunkowo dobre rokowanie. Niemniej jednak w ciągu pierwszego roku po sekcji nadal umiera około 10% pacjentów.

Ponadto pacjenci muszą spodziewać się środków ograniczających życie. Są mniej odporni fizycznie i emocjonalnie. Podniecenie, stres i gorączkowe tempo zwiększają ryzyko i ryzyko dalszych uszkodzeń naczyń i nowej rozwarstwienia aorty.

zapobieganie

Istnieje kilka środków zapobiegawczych, które nie mogą całkowicie wyeliminować ryzyka rozwarstwienia aorty, ale przynajmniej je zmniejszyć. Szczególnie ważne jest utrzymanie skurczowego ciśnienia krwi na normalnym poziomie od 120 do 140 mmHg oraz badanie ultrasonograficzne tętnic szyjnych (tętnicy szyjnej) pod kątem ewentualnych złogów (blaszek) w regularnych odstępach od jednego do dwóch lat (w zależności od wieku).

Jest to szczególnie ważne, jeśli istnieje wada genetyczna, która prowadzi do zwyrodnienia środkowej warstwy naczyń, mediów i zwiększa ryzyko rozwarstwienia aorty w dłuższej perspektywie.

Opieka postpenitencjarna

Regularna opieka kontrolna jest niezwykle ważna w przypadku pacjentów z rozwarstwieniem aorty. Zalecane są odstępy od trzech do sześciu miesięcy, po których corocznie należy przeprowadzać badanie kontrolne. Podczas tego badania sprawdzane jest ciśnienie krwi lub w razie potrzeby korygowane do wartości około 120/80 mmHG.

Wykonuje się również tomografię komputerową z kontrastem w celu sprawdzenia aorty i udokumentowania przebiegu choroby. Ogólny widok aorty jest bardzo ważny, aby być świadomym wszelkich zmian średnicy lub nowo dodanych krwiaków. Jeśli to konieczne, powiększoną tętnicę główną można wykryć na wczesnym etapie i szybko przeprowadzić leczenie.

U około jednej trzeciej osób w ciągu pięciu lat dojdzie do progresji lub pęknięcia aorty (pęknięcia ściany aorty) i będzie wymagać dalszego leczenia chirurgicznego. Osoby z wszczepionymi tętnicami wieńcowymi (tętnicami wieńcowymi) muszą być poddawane regularnym kontrolom ergometrycznym.

W przypadku podejrzenia zwężenia (zwężenia naczynia krwionośnego) należy wykonać koronarografię (radiologiczne obrazowanie naczyń). Echokardiografię należy wykonywać corocznie u chorych, u których wykonano rekonstrukcję zastawek serca. Ponadto zaleca się regularne kontrole narządów, kontrole neurologiczne i kontrole stanu tętna.

Możesz to zrobić sam

W przypadku pacjentów po rozwarstwieniu aorty należy wziąć pod uwagę kilka kwestii. Zabieg wpływa nie tylko na rzut serca i związany z nim stan, ale także na otaczające mięśnie klatki piersiowej. Dlatego należy je wzmocnić. Ważne jest jednak, aby na początku robić to ostrożnie.

W tym celu można użyć Therabanda, który jest owinięty wokół nadgarstków i wzmacnia mięśnie ramion, a tym samym pośrednio mięśnie klatki piersiowej, poprzez nieznaczną rotację zewnętrzną nadgarstków. Wymuszony trening bezpośrednich mięśni klatki piersiowej jest odpowiedni dopiero po około sześciu do ośmiu miesiącach.

W każdym przypadku za pierwszym razem należy unikać ruchów bokserskich i uderzeniowych, ponieważ mogą one powodować przekazywanie bodźców, które mogą przeskakiwać z mięśni klatki piersiowej do mięśnia sercowego, co może spowodować przeciążenie serca. Należy również unikać podnoszenia ciężkich przedmiotów i oddychania ciśnieniowego, ponieważ te również niepotrzebnie obciążają serce. Jeśli to możliwe, kaszel należy przekształcić w kaszel, aby zmniejszyć ucisk w okolicy klatki piersiowej.

Indywidualne przestrzeganie tych ograniczeń powinno być zawsze omówione z lekarzem prowadzącym i fizjoterapeutą. Później możesz zacząć od zmodyfikowanych pompek na ścianie i aerobiku w lekkiej wodzie, aby poprawić ogólną kondycję, a tym samym wytrzymałość.