W Karbapenemy to antybiotyki należące do grupy beta-laktamów. Karbapenemy były pierwotnie nazywane tienamycynami. Ze względu na szeroki zakres działania przeciwbakteryjnego są stosowane jako substancje lecznicze. Niektórzy przedstawiciele to na przykład Ertapenem, Imipenem, Doripenem, Meropenem i Tebipenem. Karbapenemy mają status antybiotyków rezerwowych. W Europie rośnie oporność na karbapenemy.
Co to są karbapenemy?
Zasadniczo karbapenemy są stosunkowo dobrze tolerowanymi antybiotykami. Ze względu na spektrum działania dzielą się na dwie grupy. Dzieje się tak, ponieważ mają one stosunkowo duże spektrum aktywności zarówno w obszarze gram-ujemnym, jak i gram-dodatnim. Dodatkowo zawarta beta-laktamaza charakteryzuje się dużą stabilnością.
Pierwsza grupa karbapenemów obejmuje np. Imipenem lub cylastatynę, meropenem i dorypenem. Należy zauważyć, że sama cylastatyna nie ma działania przeciwbakteryjnego. Ertapenem należy do drugiej grupy. Różni się od innych karbapenemów tym, że jest tylko nieznacznie skuteczny przeciwko Acinetobacter i Pseudomonas. Żaden z karbapenemów nie wykazuje żadnego wpływu na gronkowce oporne na metycylinę.
Zasadniczo wszystkie karbapenemy mają działanie bakteriobójcze. Ponieważ karbapenemy są antybiotykami beta-laktamowymi, są one głównie stosowane w leczeniu niektórych bakteryjnych chorób zakaźnych, których źródłem są wrażliwe patogeny. Ich działanie bakteriobójcze rozciąga się na patogeny tlenowe i beztlenowe oraz Gram-ujemne i Gram-dodatnie. W większości przypadków odpowiednie leki podaje się dożylnie w postaci wlewu.
Efekt farmakologiczny
Działanie karbapenemów wynika z jednej strony ze szczególnego rodzaju wiązania z białkami wiążącymi penicyliny. Z drugiej strony substancja czynna hamuje syntezę ściany komórkowej bakterii.
Karbapenemy są wydalane przez nerki. Imipenem karbapenem jest jednak substancją silnie uszkadzającą nerki lub nefrotoksyczną. Aby przedłużyć okres półtrwania, antybiotyk zwykle łączy się z cylastatyną, która hamuje dehydropeptydazę. To opóźnia hydrolityczny rozkład leku w nerkach. Jednocześnie zmniejsza się nefrotoksyczność.
Taka kombinacja nie jest konieczna w przypadku innych karbapenemów. Wszystkie karbapenemy są częściowo metabolizowane, a następnie wydalane przez nerki. Okres półtrwania u osób ze zdrowymi nerkami wynosi około godziny.
Ze względu na swoje stosunkowo szerokie spektrum karbapenemy mają ogromny wpływ na florę jelitową. Ponadto bakterie oporne na karbapenemy mogą się szybko rozmnażać podczas leczenia, a następnie powodować wtórne zakażenia.
Pod względem budowy chemicznej karbapenemy różnią się od innych beta-laktamów. Charakterystyczny pięcioczłonowy pierścień odpowiedniego beta-laktamu ma zamiast atomu siarki atom węgla. Po pierwsze, główną substancję karbapenemów uzyskano z rodzaju grzyba zwanego Streptomyces cattleya. Jednak ta wiodąca substancja, tienamycyna, nie jest stabilna w organizmie. Z tego powodu karbapenemy są obecnie produkowane syntetycznie.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
W zasadzie wszystkie karbapenemy są tak zwanymi antybiotykami rezerwowymi. Oznacza to, że stosuje się je tylko w specjalnych i trudnych do opanowania warunkach infekcyjnych.Ponieważ przy stosowaniu bezkrytycznym wspomaga się tworzenie oporności i zwiększa się skutki uboczne.
Karbapenemy są również stosowane, jeśli na przykład występuje już oporność na inne beta-laktamy. Stosuje się je również w przypadku poważnych zakażeń szpitalnych na skutek nieznanych zarazków, zwłaszcza jeśli pierwotnie zaplanowana terapia nie jest skuteczna. Ponadto karbapenemy są również stosowane w ciężkich infekcjach mieszanych, na przykład w zapaleniu otrzewnej (zapalenie otrzewnej) z patogenami beztlenowymi i ropnymi.
Spektrum działania karbapenemów obejmuje prawie wszystkie patologiczne bakterie Gram-ujemne i Gram-dodatnie z wyjątkiem mykoplazm i chlamydii. Karbapenemy są również skuteczne przeciwko Pseudomonas aeruginosa.
Karbapenemy są dostępne wyłącznie drogą pozajelitową. Stosowanie meropenemu i imipenemu lub cylastatyny jest szczególnie pomocne w przypadku ciężkich lub nawet zagrażających życiu infekcji nerek, dróg moczowych i jamy brzusznej. Poważne infekcje stawów i narządów płciowych, tkanek miękkich i skóry również uzasadniają stosowanie leku. Ponadto substancjami czynnymi leczy się poważne infekcje dróg oddechowych, a także zapalenie opon mózgowych i posocznicę.
Karbapenem ertapenem jest stosowany głównie w infekcjach skóry i zapaleniu płuc. Zapalenie wewnętrznej wyściółki serca (zapalenie wsierdzia) można również leczyć karbapenemami. Dawkowanie składników aktywnych oparte jest na specjalistycznych informacjach. W większości przypadków podaje się je dożylnie, czasami we wstrzyknięciu.
Zagrożenia i skutki uboczne
Podczas stosowania karbapenemów mogą wystąpić różne skutki uboczne. Najczęstsze działania niepożądane obejmują nudności, biegunkę i wymioty, wysypkę i inne nieprawidłowości w miejscu infuzji. W niektórych przypadkach występują również bóle głowy i zapalenie żył. Sporadycznie zgłaszano reakcje nadwrażliwości.
Karbapenemów nie należy stosować, jeśli nadwrażliwość jest już znana. Leczenie karbapenemami jest przeciwwskazane, nawet jeśli pacjent jest wrażliwy na inne antybiotyki beta-laktamowe. Ponadto interakcje mogą wystąpić, gdy karbapenemy są przyjmowane jednocześnie z niektórymi innymi substancjami czynnymi.
.jpg)
