Dizopiramid

W Dizopiramid jest środkiem antyarytmicznym. Dlatego jest stosowany w szczególności w farmakoterapii arytmii serca. Substancja czynna dizopiramidu jest podobna do leków prokainamid i chinidyna. W większości przypadków lek podaje się doustnie. Większość substancji czynnej jest wydalana z organizmu ludzkiego przez nerki.

Co to jest dyzopiramid?

Substancja czynna dizopiramid jest zaliczana do pierwszej klasy leków przeciwarytmicznych. Jest podawany doustnie lub w postaci zastrzyków dożylnych. Biodostępność leku dizopiramidu wynosi ponad 80 procent.

We krwi substancja czynna wiąże się z około 40% białek obecnych w osoczu. Zasadniczo okres półtrwania leku w osoczu wynosi około siedmiu godzin. Lek jest następnie metabolizowany przez układ wątrobowy (którego ośrodkiem jest wątroba). Następnie substancja czynna jest wydalana głównie z organizmu przez nerki, tj. Przez nerki.

Lek dizopiramid został opatentowany w 1962 roku. W praktyce substancja czynna dizopiramid występuje w postaci racematu.

Efekt farmakologiczny

Dizopiramid działa głównie jako tak zwany antagonista kanałów sodowych. Tak więc składnik czynny prowadzi do mniejszej ilości jonów sodu wpływających do mięśnia sercowego. W rezultacie zmniejsza się pobudliwość serca. W ten sposób lek dizopiramid rozwija swój negatywny efekt batmotropowy. Wreszcie substancja prowadzi również do wydłużenia okresu refrakcji. W rezultacie występuje ujemna chronotropia.

Przede wszystkim substancja czynna dyzopiramid blokuje kanały sodowe, które znajdują się na błonach komórkowych wewnątrz mięśnia sercowego. To komórki odpowiedzialne za regulację rytmu serca. W ten sposób substancja czynna wydłuża potencjał czynnościowy.

Zasadniczo lek dizopiramid charakteryzuje się działaniem przeciwwspółczulnym i tym samym jest podobny do substancji atropiny. Ponadto lek nie wykazuje skuteczności w stosunku do specjalnych receptorów adrenergicznych we współczulnym układzie nerwowym. Ponadto składnik aktywny zmniejsza okres refrakcji komór serca i ich przedsionków.

Lek dizopiramid znacznie zmniejsza czynność lewej komory. Ponadto powoduje rozszerzenie naczyń tętniczych. W rezultacie spada ciśnienie krwi. Substancja czynna jest zatem problematyczna dla osób z upośledzoną funkcją pompowania. W takich przypadkach należy unikać leczenia dizopiramidem.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Dizopiramid jest odpowiedni do leczenia wielu chorób i dolegliwości zdrowotnych. Wskazaniami są przede wszystkim pewne zaburzenia czynnościowe serca, np. Częstoskurcz komorowy i skurcze dodatkowe, a także migotanie komór. Terapia lekiem dizopiramidem jest również możliwa w przypadku częstoskurczów nadkomorowych, takich jak trzepotanie przedsionków lub migotanie przedsionków.

Możliwe jest łączenie dizopiramidu z innymi składnikami aktywnymi z grupy leków przeciwarytmicznych, jeśli pojedynczy lek nie daje wystarczającego efektu. Ponadto dizopiramid jest w stanie zapobiec nawrotowi migotania przedsionków po kardiowersji.

Przed pierwszym użyciem substancji czynnej dizopiramidu należy sprawdzić częstotliwość komór. W ten sposób można uniknąć tak zwanego przejścia 1: 1. Dizopiramid jest również odpowiedni do leczenia omdleń neurogennych i kardiomiopatii przerostowej.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Zagrożenia i skutki uboczne

Podczas przyjmowania leku dizopiramid mogą wystąpić różne objawy niepożądane i działania niepożądane. Jednak nie występują one u każdego pacjenta i różnią się częstotliwością. Na przykład możliwe są zaparcia (zaparcia) i zatrzymanie moczu, a także suchość w ustach. W niektórych przypadkach występują również zaburzenia akomodacji i jaskra z wąskim kątem przesączania. Ponadto może to mieć wpływ na działanie lewej komory. Ryzyko tego wzrasta, jeśli pacjent już cierpi na słabe serce.

W niektórych przypadkach leczenie dyzopiramidem wydłuża również czas odstępu QT. Możliwe są również tachykardie typu torsade de pointes. Niektórzy pacjenci odczuwają niedociśnienie (spadek ciśnienia krwi) lub problemy z krążeniem podczas przyjmowania leku dizopiramid.

Inne potencjalne działania niepożądane to agranulocytoza i jaskra. Ostra niewydolność serca, którą obserwowano u niektórych osób, jest również niebezpiecznym powikłaniem.

Ponadto istnieją przeciwwskazania do stosowania dyzopiramidu. Jeśli na przykład występuje niewyrównana niewydolność serca lub bradykardia, nie należy podawać leku dizopiramid. Jeśli pacjent ma chorobę wieńcową, dizopiramid nie jest lekiem z wyboru. Ponieważ w tym przypadku zwiększa się ryzyko śmierci. Jeśli substancja czynna dizopiramid ma być mimo wszystko stosowana, przed pierwszym użyciem konieczne jest badanie za pomocą cewnika sercowego.

Nawet w przypadku nadwrażliwości na lek lub niewydolności serca nie należy podawać leku. Dalsze przeciwwskazania istnieją w zespole chorego węzła zatokowego, zaburzeniach równowagi elektrolitowej i osłabieniu wątroby lub nerek.

Dodatkowo możliwe są interakcje z innymi substancjami, dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, erytromycyna i neuroleptyki prowadzą do wydłużenia okresu półtrwania dizopiramidu. W rezultacie zwiększają skuteczność leku.

Zasadniczo wszystkie niepożądane skutki uboczne i dolegliwości wywołane przez lek dizopiramid powodują konieczność konsultacji z lekarzem. Lekarz może wówczas przepisać inny preparat.