Zespół chronicznego zmęczenia (CSF)

Plik Zespół chronicznego zmęczenia (CSF), także jako Zespół chronicznego zmęczenia lub zespół chronicznego zmęczenia wiadomo, jest chorobą przewlekłą o zróżnicowanym obrazie klinicznym. Główne objawy pojawiają się w trwałym wyczerpaniu psychicznym i fizycznym, które nie ustępuje nawet przy odpoczynku i ochronie.

Co to jest syndrom chronicznego zmęczenia (CSF)?

Problem z zespołem chronicznego zmęczenia (CFS) polega na tym, że objawy, które pojawiają się początkowo, wydają się niespecyficzne i dlatego nie są ze sobą powiązane.
© Cara-Foto - stock.adobe.com

Syndrom chronicznego zmęczenia jest chorobą, w której do dziś wiele leży w sferze nieznanego. Nie ustalono dotychczas ogólnie obowiązujących standardów zarówno pod względem przyczyn, jak i właściwej terapii.

W przypadku zespołu chronicznego zmęczenia (PMR) dochodzi do trwałego wyczerpania psychicznego i fizycznego, które wiąże się ze zmęczeniem i innymi dolegliwościami fizycznymi. Objawów nie można wyeliminować nawet przy wystarczającym odpoczynku i odpoczynku. Wielu utrzymującym się objawom w większości przypadków towarzyszy, w niektórych przypadkach, ciężka depresja.

Wiele z tej choroby nie zostało jeszcze naukowo wyjaśnionych. Szacuje się, że około jedna na trzysta osób w Niemczech cierpi na zespół chronicznego zmęczenia.

przyczyny

Do tej pory dokładne przyczyny zespołu chronicznego zmęczenia nie są znane. Jak dotąd nie znaleziono ani jasnych, ani dających się udowodnić przyczyn. Naukowcy nie są zgodni co do tego, czy defekty lub dysfunkcje immunologiczne, zaburzenia hormonalne czy wirusy mogą wywołać syndrom.

Jako możliwe przyczyny omawia się również grzyby, czynniki psychologiczne, uporczywy stres, a nawet toksyny środowiskowe. Naukowcy podejrzewają, że zmęczenie występujące w zespole chronicznego zmęczenia może być wywołane osłabieniem lub chroniczną aktywacją układu odpornościowego, a także zaburzeniem równowagi neuroprzekaźników w mózgu.

Podejrzewa się również, że przyczyną zespołu chronicznego zmęczenia jest nieprawidłowe działanie autonomicznego układu nerwowego.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki relaksacyjne i wzmacniające nerwy

Objawy, dolegliwości i oznaki

Problem z zespołem chronicznego zmęczenia (CFS) polega na tym, że objawy, które pojawiają się początkowo, wydają się niespecyficzne i dlatego nie są powiązane. Mogą również wskazywać na inne schorzenia. Uderzające jest jednak to, że objawy CFS pojawiają się nagle.

Znacznie zmniejszona wydajność i poważny spadek wcześniej doświadczanego potencjału energetycznego to główne cechy CFS. Ten kluczowy objaw może trwać latami. Można go odróżnić od zwykłego wyczerpania jego trwałą masywnością. Aby móc postawić rzetelną diagnozę, ten kluczowy objaw musiał istnieć dłużej niż sześć miesięcy.

Musiało nastąpić nagle i nie może być spowodowane ostrym nadmiernym wysiłkiem. Ponadto wyczerpanie musi być nieproporcjonalne do tego, co dana osoba zrobiła wcześniej. Ponadto typowe, ale niespecyficzne objawy towarzyszące musiały występować przez równie długi czas.

Syndrom chronicznego zmęczenia prowadzi nie tylko do przytłaczającego wyczerpania, ale także do [[zaburzenia koncentracji problemy z koncentracją] i zaburzeń pamięci. Ból gardła, mięśni i stawów, zwiększona wrażliwość na ucisk w węzłach chłonnych pod pachami i w okolicy szyi, a także bóle głowy i sen, który nie zapewnia już regeneracji, to inne towarzyszące objawy. Jeśli oprócz wyczerpania występują co najmniej cztery z powyższych objawów, CFS uważa się za potwierdzone.

Jednak dokładna diagnostyka różnicowa może wykluczyć, że obecna sytuacja objawowa jest spowodowana chorobami innymi niż zespół chronicznego zmęczenia.

Diagnoza i przebieg

Zespół chronicznego zmęczenia jest niezwykle trudny do zdiagnozowania. W wielu przypadkach nie jest rozpoznawany, ponieważ nie ma konkretnych testów, które mogłyby określić stan.

Ani testy laboratoryjne, ani inne konwencjonalne testy medyczne nie mogą potwierdzić diagnozy. Ostateczne podejrzenie CFS pojawia się tylko wtedy, gdy dana osoba cierpi na objawy przez co najmniej sześć miesięcy bez znalezienia innej przyczyny.

Aby w ogóle móc zdiagnozować CFS, ważne jest, aby wykluczyć wszystkie inne choroby, które są istotne dla przedstawionych objawów. W każdym razie wymaga to dokładnego wywiadu, czyli określenia objawów. Oprócz oceny błon śluzowych oraz badania napięcia mięśniowego i odruchów wykonywane są również badania krwi oraz w razie potrzeby badania USG.

Należy również wykluczyć zespół wypalenia zawodowego i nastroje depresyjne, które można uznać za diagnozy różnicowe. Wszystkie te testy są wykonywane w celu wykluczenia innych przyczyn objawów. Jeśli nie zostaną znalezione żadne inne przyczyny, podejrzenie zespołu chronicznego zmęczenia jest wzmocnione.

Komplikacje

Zespół chronicznego zmęczenia prowadzi do wielu komplikacji, które mogą wpływać na codzienne życie i pracę. Problemy z koncentracją i pamięcią często pogarszają wydajność. Dzięki temu możliwe są konflikty w miejscu pracy; w niektórych przypadkach zespół chronicznego zmęczenia prowadzi do czasowej niezdolności do pracy.

Bez prawidłowej diagnozy istnieje również ryzyko, że pracodawca zwolni zainteresowaną osobę, jeśli objawy zostaną nieprawidłowo przypisane niepowodzeniom osobistym. Uczniowie, stażyści i studenci również narażeni są na ryzyko niezaliczenia egzaminów lub uzyskania gorszej oceny, jeśli objawy nie są leczone.

Bez leczenia lub bez diagnozy lekarza istnieje również ryzyko, że zespół chronicznego zmęczenia nie zostanie rozpoznany. W tym przypadku bardzo krytyczna jest autodiagnoza, ponieważ objawy zespołu można również przypisać innej chorobie.

Innym potencjalnym powikłaniem jest bezsenność. Często pojawiają się, gdy osoby z zespołem chronicznego zmęczenia odpoczywają w ciągu dnia i nie są dostatecznie zmęczone, kiedy faktycznie śpią. Możliwe są trudności z zasypianiem i przespaniem nocy. Te zaburzenia snu wykraczają poza sen niespokojny, który sam w sobie należy również do zespołu chronicznego zmęczenia.

Nawet podczas leczenia mogą wystąpić różne komplikacje. Wiele problemów w terapii pojawia się często z powodu nieprawidłowego rozpoznania zespołu chronicznego zmęczenia. Dlatego też droga do diagnozy jest często bardzo trudna dla osób dotkniętych chorobą.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

O syndromie chronicznego zmęczenia mówi się po 6 miesiącach, jeśli objawy nie ustępują. Jeśli odczuwasz objawy zespołu chronicznego zmęczenia, możesz najpierw spróbować sobie pomóc. Jest to szczególnie przydatne, gdy dolegliwości można przypisać do konkretnego zdarzenia, a wyczerpanie jest wynikiem aktualnego stresu. Warto wtedy zafundować sobie chwilę odpoczynku i relaksu, ewentualnie zająć się hobby lub innymi zajęciami, które przynoszą radość.

Jeśli jednak cierpisz na ciągłe wyczerpanie i bez wyraźnego powodu, powinieneś pomyśleć o wizycie u lekarza. Nawet jeśli trudno się wyłączyć, nie ma wewnętrznego spokoju i żadna aktywność nie jest już zabawą, wskazana jest wizyta u lekarza. To samo dotyczy rozległych problemów z pamięcią i koncentracją oraz objawów fizycznych, takich jak ból gardła, obrzęk węzłów chłonnych, bóle mięśni i stawów, bóle głowy i nieprzyjemny sen. Osoby, które potrzebują nieproporcjonalnie długiego czasu, aby dojść do siebie po wysiłku, również powinny zachować ostrożność.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

Leczenie zespołu chronicznego zmęczenia również okazuje się niezwykle trudne. W przypadku wielu dotkniętych nią osób psychoterapia może złagodzić objawy. Niestety, nie zawsze tak jest. Przy tak wielu zagadkach dotyczących przyczyn choroby, ogólne leczenie CFS jest niezwykle trudne.

Terapia behawioralna, która jest wystarczająco długa i dostosowana specjalnie do osób z zespołem chronicznego zmęczenia, to jedyne jak dotąd mniej lub bardziej bezpieczne leczenie. Zasadniczo w każdym leczeniu CFS dewizą jest zalecenie pacjentowi jak największej aktywności i stresu, ale tak dużo odpoczynku i odpoczynku, jak to konieczne.

Oprócz leczenia psychoterapeutycznego podejmuje się próby leczenia głównych objawów towarzyszących za pomocą odpowiednich leków. Jeśli na przykład wystąpią bóle stawów lub głowy, można je zwalczać odpowiednimi środkami przeciwbólowymi. Leki przeciwdepresyjne mogą być stosowane u pacjentów z depresją. Połączenie poszczególnych opcji leczenia zawsze zależy od konkretnego przypadku pacjenta cierpiącego na zespół chronicznego zmęczenia.

Perspektywy i prognozy

Prognozy zespołu chronicznego zmęczenia nie mogą być oceniane indywidualnie iz wyprzedzeniem. W każdej chwili możliwe jest spontaniczne uzdrowienie. U wielu pacjentów choroba pojawia się nieoczekiwanie i nagle. Zdarza się więc, że dana osoba nie może już wychodzić z domu, a tym samym nie można już wypełniać swoich codziennych obowiązków.

Zwiększone występowanie CSF po zakażeniu jest potwierdzone statystycznie. Jednak nie jest to jedyna przyczyna. Co gorsza, dokładne przyczyny nie są jasne. Choroba może utrzymywać się nieprzerwanie przez miesiące lub lata po wystąpieniu. Chociaż chorobę można całkowicie wyleczyć, choroba może nawrócić w dowolnym momencie. Wskaźnik nawrotów jest bardzo wysoki.

Szczególne ryzyko występuje w przypadku ponownego zakażenia lub wzmożonego stresu w życiu codziennym. Ze względu na okoliczności nie można przewidzieć przebiegu choroby, a tym samym także perspektywy wyleczenia CSF. Nie są bezpośrednio związane z wiekiem pacjenta, jego stanem zdrowia czy ogólnym stylem życia.

W przypadku wyleczenia lekarze nie mogą z całą pewnością stwierdzić, czy wywołały je podjęte środki terapeutyczne, zmiana postaw poznawczych czy leczenie. Brak wiedzy utrudnia wybór niezbędnych kroków leczenia w przypadku ponownego wystąpienia.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki relaksacyjne i wzmacniające nerwy

zapobieganie

W jakim stopniu można podjąć środki zapobiegawcze przeciwko zespołowi chronicznego zmęczenia, jest w dużej mierze niejasne, o ile rzeczywiste przyczyny nie są jasno określone. Ogólnie jednak należy zapewnić wystarczającą ilość ćwiczeń i innych czynności, a także wystarczającą liczbę faz odpoczynku i regeneracji w życiu codziennym.

Ważne jest również, aby jak najbardziej unikać stresu. Jednak nadal nie jest jasne, czy środki te są rzeczywiście wystarczające. Zrównoważony i zrównoważony tryb życia to, przynajmniej na razie, jedyny sposób, aby uchronić się przed syndromem chronicznego zmęczenia tak dalece, jak to możliwe.

Opieka postpenitencjarna

Osoby, u których zdiagnozowano zespół chronicznego zmęczenia (PMR), zwykle nie będą poddawane żadnej dalszej opiece. Miałoby to jednak sens. Z reguły medycyna konwencjonalna leczy tę wieloukładową chorobę raczej połowicznie. Powodem jest to, że jak dotąd nie znaleziono wyraźnych przyczyn ich wybuchu. Ponadto często dotyczy to kobiet. Ze strony lekarza często prowadzi to do przypuszczeń o ich niestabilności psychicznej. Dlatego leczenie często przeprowadza się w poradniach psychosomatycznych. Zwykle zaczyna się od złych przesłanek i pozostaje nieskuteczna.

Zgodnie z obecnym stanem wiedzy tę wieloukładową chorobę można wyleczyć za pomocą terapii skojarzonej. Rozsądne leczenie i kontynuacja leczenia zespołu przewlekłego zmęczenia najlepiej zapewniają lekarze alternatywni i specjalistyczne kliniki, w których leczy się zespół zmęczenia.

Jednak jest mało prawdopodobne, aby wszyscy pacjenci otrzymali optymalne leczenie. Należy zatem założyć, że opieka następcza również będzie niewystarczająca. Z punktu widzenia niektórych specjalistów jest to przewlekła wielopostaciowa infekcja. Wymaga to interdyscyplinarnych koncepcji leczenia. Ponieważ choroba zakłóca i wpływa na różne układy życiowe organizmu, przydatna jest dalsza opieka.

Ewentualne następcze szkody spowodowane przez CFS należy wykluczyć poprzez regularne badania kontrolne. Wskazane może być również kontynuowanie części leczenia do końca życia, gdy tylko się poprawi. Bez kontroli lekarskiej istnieje ryzyko, że dalsze infekcje przywrócą stan wyczerpania.

Możesz to zrobić sam

Dla twojego dobrego samopoczucia pomocne jest, jeśli dana osoba zna swoje własne potrzeby emocjonalne i fizyczne. Ponadto powinien znać swoje ograniczenia i umieć je ocenić w odpowiednim czasie. Sytuacje stresowe nie zawsze mogą być ocenione z dużym wyprzedzeniem i często dopiero z perspektywy czasu można zauważyć, że zostały one przytłoczone. Dlatego dobra autorefleksja i odwaga do rezygnacji z zadań są pomocne w odczuwaniu ulgi dla siebie.

Jeśli nastroje depresyjne utrzymują się, a odpoczynek i sen nie przynoszą poprawy, wskazane jest skorzystanie z pomocy terapeuty. Warunki spania muszą zostać sprawdzone i zoptymalizowane. Twój styl życia również powinien być traktowany krytycznie iw razie potrzeby zrestrukturyzowany. Czasami brakuje odwagi, by wyjść ze stresującej sytuacji. W takich sytuacjach osoba poszkodowana może szukać pomocy w znalezieniu alternatywy.

Syndrom wyczerpania może pojawiać się w fazach braku perspektywy. Wypróbowanie zmian lub ich wdrożenie wymaga wysiłku. Jednak zmiana własnego zachowania może być postrzegana jako bardzo pomocna i wzmacniająca poczucie własnej wartości. Ponadto podczas przyjmowania leków należy sprawdzić działania niepożądane i skonsultować się z lekarzem. Niektórzy mogą mieć wpływ na siłę napędową i radość życia.