Zawiera składnik aktywny Klindamycyna jest to antybiotyk należący do farmakologicznej kategorii linkozamidów. Klindamycyna jest tak zwaną półsyntetyczną pochodną substancji linkomycyny.
Co to jest klindamycyna?
Klindamycyna należy do podgrupy antybiotyków linkozamidowych. Substancja czynna jest pozyskiwana z linkomycyny, a następnie występuje w postaci chlorowanej. Substancja produkowana jest w sposób półsyntetyczny. W zwykłych dawkach lek klindamycyna z reguły wykazuje działanie bakteriostatyczne. W wyższych dawkach lek działa jednak bakteriobójczo, czyli zabija bakterie.
Substancja czynna klindamycyna jest przede wszystkim skuteczna przeciwko bakteriom tlenowym Gram-dodatnim. Należą do nich na przykład gronkowce lub paciorkowce. Ponadto substancja klindamycyna ma również działanie przeciw beztlenowe, w szczególności przeciwko zarazkom Gram-ujemnym i chlamydiom.Jeśli substancja klindamycyna jest stosowana razem z substancją pirymetaminą, związek jest również skuteczny przeciwko Toxoplasma gondii.
Efekt farmakologiczny
Substancja klindamycyna hamuje syntezę białek u bakterii. Substancja działa podobnie do makrolidów, które wiążą się z pewną podjednostką rybosomów. Ponieważ mechanizm działania jest taki sam, w niektórych przypadkach występuje oporność krzyżowa.
Gdy lek klindamycyna jest podawany doustnie, wchłania się około 90 procent składnika aktywnego. Jednocześnie istnieje wiązanie z białkami osocza w 92 do 94 procent. Zasadniczo okres półtrwania substancji klindamycyny w osoczu wynosi około 2,4 godziny. Substancja dociera do narządów wewnętrznych, a także do szpiku kostnego, płynu opłucnowego, skóry i mleka matki. Ponadto lek jest w stanie przenikać przez barierę łożyskową. Substancja czynna ulega przebudowie w wątrobie. Ostatecznie klindamycyna jest wydalana z moczem i kałem.
Hamując bakteryjną syntezę białek zatrzymuje się enzym zwany peptydylotransferazą. Spektrum działania klindamycyny jest stosunkowo szerokie. Na przykład działa przeciwko ziarniakom Gram-dodatnim, takim jak Streptococcus pyogenes lub pneumoniae. Na przykład w odniesieniu do beztlenowców lek działa przeciwko Actinomyces, Peptostreptococcus, Fusobacterium i Bacteroides.
Z drugiej strony antybiotyk klindamycyna ma niewielki lub żaden wpływ na tlenowe bakterie Gram-ujemne w kształcie pałeczek, enterokoki, gatunki Haemophilus lub Neisseria.
Zasadniczo możliwe jest, że przyjmowanie leku klindamycyna powoduje również wtórną oporność na antybiotyki, ponieważ zmieniają się pewne struktury na rybosomach. Posiłki w niewielkim stopniu wpływają na wchłanianie substancji czynnej podczas przyjmowania leku.
Substancja klindamycyna przepuszcza tkanki i gromadzi się w kościach. Substancja czynna jest silnie metabolizowana w wątrobie. Około jedna trzecia ilości spożytej substancji czynnej jest wydalana w postaci niezmienionej przez nerki.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Lek klindamycyna jest stosowany w wielu różnych infekcjach. Klindamycyna jest często stosowana w szczególności w leczeniu ropniących stanów zapalnych płuc, przewlekłego zapalenia kości i szpiku, zapalenia kości i szpiku w przypadku stopy cukrzycowej czy infekcji jamy ustnej.
Lek stosuje się również w infekcjach stawów i kości lub żeńskich narządów płciowych. Klindamycynę można również stosować w leczeniu trądziku pospolitego.
Możliwe obszary zastosowania są podobne do innych dobrze tolerowanych makrolidów. Wyjątkiem są infekcje wywołane przez gronkowce. Ponieważ przeciwko tym makrolidom zwykle nie wykazują żadnego efektu. Ponadto klindamycyna jest również stosowana jako preparat zastępczy dla pacjentów uczulonych na penicylinę.
W medycynie weterynaryjnej klindamycyna jest również stosowana przy poważnych infekcjach skóry, oczu czy dróg oddechowych. Zasadniczo klindamycyna jest antybiotykiem rezerwowym, więc nie zawsze jest stosowana jako pierwszy wybór w możliwych wskazaniach.
Z reguły substancję czynną klindamycynę przyjmuje się doustnie, w zależności od wskazania. Dostępne są zarówno tabletki, jak i kapsułki. Ponadto możliwe jest pozajelitowe podawanie składnika czynnego w postaci roztworu do infuzji lub stosowanie miejscowe przy użyciu żeli lub maści.
Zagrożenia i skutki uboczne
W ramach terapii lekiem klindamycyną może wystąpić szereg niepożądanych skutków ubocznych, które różnią się w zależności od indywidualnego przypadku. Z powodu leku występują przede wszystkim dolegliwości żołądkowo-jelitowe, takie jak biegunka, wymioty lub skurcze w okolicy nadbrzusza.
Ponadto możliwe jest rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, które w niektórych przypadkach powstaje w wyniku stosowania antybiotyków. Powoduje to komplikacje, które są częstsze w przypadku klindamycyny niż w przypadku innych rodzajów antybiotyków. W takim przypadku leczenie substancją czynną należy natychmiast przerwać. Rzadkie działania niepożądane leku obejmują swędzenie, owrzodzenia skóry i katar pochwy.
Klindamycyna nie jest wskazana podczas karmienia piersią, ponieważ substancja czynna przenika do mleka matki. Inne potencjalne skutki uboczne obejmują uszkodzenie wątroby, które jest związane ze zwiększonym stężeniem transaminaz. Jednocześnie wzrasta ryzyko alergii i leukocytopenii.
Zasadniczo leku klindamycyna nie wolno przyjmować, jeśli pacjent jest uczulony na antybiotyki linkozamidowe. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych lub innych dolegliwości należy natychmiast skonsultować się z lekarzem.
.jpg)
