Kinestezja

Z Kinestezja określa zdolność do nieświadomego kontrolowania i kierowania ruchami części ciała. Kinestezja jest zatem wrażeniem ruchu ciała opartym na układzie proprioceptywnym.

A co z kinestezją?

Systemy proprioceptywne to systemy sensoryczne, które mierzą procesy zachodzące w głębokich tkankach somatycznych - mięśniach, stawach itp. Na propriocepcję składają się trzy modalności sensoryczne: zmysł ruchu, zmysł pozycji i poczucie siły.

Kinestezja działa na zasadzie receptorów w układzie mięśniowo-szkieletowym stawów, mięśni i ścięgien. Dokładniej we wrzecionach mięśniowych, narządach wzroku, takich jak ścięgna Golgiego i czujniki w torebkach stawowych. W większości przypadków kinestezja jest nieświadoma.

Często określenia takie jak percepcja kinestetyczna, zmysł kinestetyczny lub kinestetyczny system sensoryczny są używane jako synonimy ogólnie propriocepcji. W tym przypadku chodzi nie tylko o zmysł ruchu, ale także poczucie pozycji i siły.

Termin kinesthesia składa się z dwóch starożytnych greckich słów „kineō” i „aisthēsis”. „Kineō” oznacza „poruszać się”, a „aisthēsis” oznacza „percepcję, doznanie”. Brytyjski neurolog Henry Charlton Bastian po raz pierwszy użył tego terminu około 1800 roku na określenie zmysłu ruchu i obszaru mózgu odpowiedzialnego za odczuwanie ruchu - Centrum Kinaesthetic.

Termin kinestetyka jest również używany w pielęgniarstwie. Tutaj kinestetyka opisuje koncepcję delikatnie wspomagającą ruch pacjenta.

Funkcja i zadanie

Bodźce rejestrują proprioreceptory w mięśniach i stawach. Na przykład oczy Golgiego rejestrują napięcie ścięgna, a tym samym skurcz mięśnia, czyli jego ruch. Wrażenie jest przekazywane do rdzenia kręgowego szybko przewodzącymi ścieżkami. Tutaj bodziec może zostać przekazany bezpośrednio do neuronów ruchowych. Umożliwia to szybszą reakcję, ponieważ bodziec nie musi być skierowany do mózgu, zanim zostanie przekazany do neuronu ruchowego. Tak działał refleks.

Jednak większość bodźców podąża za przewodzeniem pobudzenia przez tylne drogi rdzenia i układ przednio-boczny przez jądra wzgórza do kory mózgowej. Wrażenie mocy jest ważne dla tzw. Dawkowania mocy, czyli precyzyjnego dostrojenia barwy.Regulacja napięcia mięśniowego, postawy, ruchu i dawki mocy jest możliwa tylko wtedy, gdy funkcjonuje propriocepcja. Pozwala to na zbudowanie niezbędnej rezystancji i prawidłowego napięcia.

Główne zadania zmysłu ruchu to koordynacja postawy i koordynacja ruchu. Kontrola postawy jest również nazywana koordynacją postawy. Koordynuje fakt, że pozycje ciała można utrzymywać przez dłuższy czas, aby móc je wykorzystać do wymaganych czynności.

Podczas koordynowania ruchów rozróżnia się motorykę dużą i motorykę małą. Jednak to zróżnicowanie nie zawsze jest jasne, ponieważ oba mogą przebiegać równolegle. Na przykład podczas rzucania piłką, która sama w sobie odpowiada dużemu ruchowi motorycznemu, palce pracują precyzyjnie.

Koordynacja ruchów pokazuje również znaczenie interakcji między lewą i prawą półkulą mózgu. Ruchy lewej i prawej połowy ciała często przenikają się wzajemnie. Często ruchy zdarzają się również w sposób niekontrolowany i bez zamiaru lub konieczności. Nazywa się to ruchami asocjacyjnymi. Często pojawiają się, gdy przeciwna strona imituje ruch wykonywany po drugiej stronie ciała. Lub gdy osoba naśladuje zachowanie swojego odpowiednika. Mówi się tu o ruchach lustra.

Podsumowując, można stwierdzić, że kinestezja steruje wysoce złożonymi procesami w organizmie. Przy bliższym przyjrzeniu się widać również, że wbrew oczekiwaniom nie wszystkie przemieszczenia podlegają arbitralnej kontroli.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby i dolegliwości

Zaburzenie koordynacji ruchów i postawy to ataksja. Istnieją różne formy ataksji. Przejawia się w niekontrolowanych, nadmiernych ruchach. Ataksja może również wystąpić przy normalnej sile mięśni, tj. Gdy nie ma paraliżu. Możliwe jest również, że dotknięta jest tylko połowa ciała. W tym przypadku mówi się o hemiataksji.

Przyczyny mogą leżeć w ośrodkowym (OUN), a także w obwodowym układzie nerwowym. Można je również sklasyfikować zgodnie z ich etiologią, dotkniętym segmentem OUN i dotkniętym ruchem. Przyczyny ataksji mogą być genetyczne lub nabyte. Pacjenci z niedoczynnością tarczycy spowodowaną chorobami nowotworowymi mają zwiększone ryzyko ataksji. Ataksja może być również spowodowana nadużywaniem alkoholu lub innymi truciznami. W zależności od zajętego odcinka OUN można wyróżnić móżdżek i rdzeń kręgowy; szczególnie często chorują na to osoby ze stwardnieniem rozsianym.

W zależności od wykonywanego ruchu można również wyróżnić ataksję postawy, ataksję wskazującą, ataksję chodu lub ataksję tułowia. Ataksja stojąca może być poprzedzona uszkodzeniem móżdżku lub chorobami narządu równowagi. Przejawia się niestabilnością postawy i wahaniami w ciele. Ataksja wskazywania i chodu objawia się, jak sama nazwa wskazuje, podczas wskazywania przedmiotu lub podczas chodzenia. Z drugiej strony ataksja tułowia jest zauważalna poprzez fluktuacje tułowia podczas siedzenia.

Leczenie ataksji zawsze zależy od jej przyczyny, którą najlepiej zwalczać. Ale to również oznacza, że ​​wielu form ataksji nie można wyleczyć. W takim przypadku terapeuta zwykle zaleca urządzenia lub aparaturę, aby lepiej radzić sobie z ataksją. Może to być na przykład laska lub specjalne wsparcie do jedzenia lub mówienia.