Leukotrieny

Leukotrieny to substancje wytwarzane w białych krwinkach, zwanych również leukocytami, podczas rozkładu kwasów tłuszczowych. Nawet w niewielkich ilościach są bardzo skuteczne jako mediatory w reakcjach alergicznych i stanach zapalnych.

Co to są leukotrieny?

Nazwa medyczna leukotrien już odnosi się do białych krwinek. W języku greckim „leukós” oznacza „biały”. Leukotrieny po raz pierwszy odkryto w białych krwinkach.

Pochodzenie chemiczne wraca do kwasu arachidonowego i innych wielonienasyconych kwasów tłuszczowych C20. Leukotrieny to wysoce aktywne substancje biologiczne. Biosynteza zależy od enzymu 5'-lipoksygenazy. Kwas arachidonowy reaguje w dwóch etapach z 15'-lipoksygenazą i 5'-lipoksygenazą.

Funkcja, efekt i zadania

Leukotrieny są pochodnymi kwasu arachidonowego. Są aktywnymi hormonami tkankowymi. Działają w postaci mediatorów, które reagują na reakcje zapalne i alergiczne poprzez przyciąganie neutrofili.

Zwiększają przepuszczalność naczyń i wywołują ataki astmy poprzez skurcz oskrzeli. Leukotrieny mają trzy sprzężone związki trienowe (związki podwójne). Należą do grupy substancji zwanych eikozanoidami. Leukotrieny i prostaglandyny są oparte na kwasie arachidonowym, który jest substancją wyjściową. Kwas ten pochodzi z fosfolipidów w błonach komórkowych. Komórki zapalne, takie jak komórki tuczne, monocyty, komórki śródbłonka i neutrofile, eozynofile i bazofile są zdolne do wytwarzania leukotrienów. Synteza prostaglandyn odbywa się za pośrednictwem cyklooksygenazy. Leukotrieny są tworzone przez lipoksygenazę. Poprzez hamowanie prostaglandyn uwalnia się więcej kwasu arachidonowego, tworząc leukotrieny.

Ten proces powoduje astmę wywoływaną przez ASA. Leukotrieny odgrywają ważną rolę w reakcjach zapalnych i alergicznych w organizmie człowieka. Są również znane jako mediatory stanu zapalnego i są ważne dla postępu chorób płuc. Leukotrien „D4” obkurcza mięśnie dróg oddechowych i zwiększa produkcję śluzu w narządach górnych dróg oddechowych. Proces ten wpływa również na oskrzela. Istnieją różne leukotrieny o oznaczeniach takich jak B, C i D. Leukotrieny cysteinylowe „LTC4-LTE4” mają środek zwężający oskrzela i sprzyjają wydzielaniu. Są w stanie wywołać reakcje anafilaktyczne lub alergiczne w płucach. Te incydenty prowadzą do zwężenia dróg oddechowych, a tym samym do ataków astmy.

Bodziec chemiczny (chemotaksja) powoduje, że leukocyty przylegają do ściany naczynia krwionośnego. W trakcie tego procesu dochodzi do zapalenia, a rodniki ponadtlenkowe mogą zniszczyć tkanki. Leukotrieny oddziałują z interferonami i interleukinami. Na tym etapie przebiegu choroby uaktywniają się antagoniści leukotrienów, tacy jak montelukast, w celu wyeliminowania niepożądanych skutków dla płuc, dróg oddechowych i oskrzeli. Blokują receptory oryginalnej substancji przekaźnikowej. Te niepożądane substancje przekaźnikowe występują w postaci bodźców, takich jak kurz domowy, pyłki czy zimne powietrze, co szczególnie dotyka chorych na astmę.

Antagoniści leukotrienów rozszerzają oskrzela, zwalczają stany zapalne w płucach i przeciwdziałają zwężeniu mięśni dróg oddechowych. Objawy takie jak kaszel, ciągła ucisk i zmniejszony dopływ tlenu z powodu problemów z oddychaniem są zmniejszone, a czynność płuc poprawiona. Receptory leukotrienów, które działają jako antagoniści, są stosowane przeciw hamowaniu procesów astmatycznych, alergicznych i zapalnych w organizmie człowieka. Pierwszym lekiem z wyboru jest Montelukast Singulair®.

Lek ten rozluźnia skurczone mięśnie oskrzeli i zmniejsza gromadzenie się śluzu w przypadku kataru siennego (alergiczny nieżyt nosa) i astmy oskrzelowej (astma oskrzelowa). Małe dzieci z astmą przerywaną są leczone montelukastem w krótkich fazach leczenia na początku epizodu astmy. Większość osób cierpiących na astmę może dobrze żyć ze swoim stanem podczas przyjmowania tego leku. Skutki uboczne są zwykle mniejsze niż powodzenie leczenia.

Edukacja, występowanie, właściwości i optymalne wartości

Antagoniści leukotrienu są stosowane w leczeniu astmy i alergicznego nieżytu nosa. W leczeniu astmy należą do grupy kontrolerów. Kontrolery są lekami długoterminowymi, są przyjmowane na stałe. Antagoniści leukotrienu konkurują z terapią glukokortykoidami, która jest bardziej skuteczna, ale ma więcej skutków ubocznych i większe ryzyko leczenia.

Montelukast może być stosowany jako alternatywa dla leczenia glikokortykoidami u dzieci w wieku do czternastu lat, jeśli wskazane jest odpowiednie leczenie. Montelukast nie jest zatwierdzony w Niemczech w monoterapii dla osób powyżej 15 roku życia. Zgodnie z międzynarodowymi wytycznymi można go stosować tylko wtedy, gdy lekarz prowadzący wypowiada się przeciwko terapii glukokortykoidami, na przykład jeśli pacjent wykazuje działania niepożądane, w przypadku których uszkodzenie jest oceniane wyżej niż oczekiwany sukces leczenia. Pacjenci, którzy nie są w stanie wdychać glikokortykoidów, mają również prawo do alternatywnego leczenia montelukastem.

Antagoniści leukotrienu można również stosować w połączeniu z glukokortykoidami i beta-2 sympatykomimetykami (np.Ambroksol, Clenbuterol, Bambuterol) w celu uzyskania zmniejszonej dawki. Jednak pacjent musi być osobą dorosłą. W tej terapii montelukast działa jako tak zwany „dodatek”. Nie nadaje się do leczenia ostrego ataku astmy. Istnieje jednak możliwość zapobiegania astmie wysiłkowej. Tutaj preparat działa jako dodatek do podstawowych leków wziewnych glikokortykoidów i substancji beta-adrenergicznych (adrenoceptorów). Są to receptory sprzężone filogenetycznie (GPCR), które są powiązane z białkiem G. Wprawia je w ruch hormon adrenaliny.

Choroby i zaburzenia

Antagoniści leukotrienu są podawani doustnie w postaci tabletek. Są również dostępne w postaci tabletek do żucia lub granulatu. Leki te osiągają maksymalne działanie około dwie godziny po spożyciu.

Pomimo możliwych skutków ubocznych montelukast jest na ogół dobrze tolerowany. Skutki uboczne zależą od indywidualnej sytuacji pacjenta. Należą do nich zaburzenia psychiczne, wysypki skórne, infekcje górnych dróg oddechowych, objawy żołądkowo-jelitowe, bóle mięśni i stawów, zespół Churga-Straussa (choroba płuc i astma) oraz zwiększona skłonność do krwawień.