W Nefazodon jest środkiem farmakologicznym stosowanym w leczeniu depresji. Substancja należy do grupy tzw. Dualnych serotoninergicznych leków przeciwdepresyjnych. Nefazodon jest pochodną fenylopiperazyny i pod względem budowy oraz w niektórych przypadkach działania zbliżony jest do odkrytego wcześniej leku przeciwdepresyjnego trazodonu.
Co to jest nefazodon?
Nefazodon jest substancją czynną należącą do grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. To sprawia, że składnik aktywny jest jednym z leków przeciwdepresyjnych. Ze względu na poważne skutki uboczne toksyczne dla wątroby nefazodon nie jest już obecnie sprzedawany. Wcześniej lek był dostępny od 1997 roku w Niemczech pod nazwą handlową Nefadar®. Kilka przypadków ciężkiej niewydolności wątroby spowodowało wycofanie leku nefazodon z rynku w Niemczech w 2003 roku.
Zasadniczo substancja nefazodon jest stosowana farmakologicznie jako chlorowodorek nefazodonu. Jest to krystaliczny proszek o białej barwie i słabej rozpuszczalności w wodzie. Nefazodon jest pochodną triazolu i fenylopiperazyny. Posiada również strukturalne podobieństwa do substancji trazodon.
Efekt farmakologiczny
Nefazodon jest lekiem przeciwdepresyjnym, którego dokładny mechanizm działania nie jest jeszcze w pełni poznany. W każdym przypadku istotna jest interakcja z tak zwanymi mechanizmami serotoninergicznymi. Ponieważ nefazodon ma podwójny wpływ na neurotransmisję serotoninergiczną. Z jednej strony substancja redukuje specjalne receptory postsynaptyczne, które są przeznaczone dla serotoniny. Z drugiej strony nefazodon częściowo zatrzymuje presynaptyczną absorpcję substancji.
Niektóre aktywne metabolity wpływają również na receptory serotoninowe. Istotne jest również to, że nefazodon nie wykazuje znaczącego powinowactwa do receptorów dopaminergicznych, histaminergicznych i cholinergicznych.
Oprócz serotoniny, nefazodon hamuje również neuronalny wychwyt zwrotny substancji przekaźnikowej noradrenaliny. Ponadto lek nefazodon ma właściwości hepatotoksyczne, dlatego w niektórych przypadkach doprowadził do poważnych chorób wątroby.
Wpływ na receptor serotoninowy jest głównie antagonistyczny. W ten sposób wzrasta stężenie monoaminy. Stężenie serotoniny wzrasta ponownie tylko wtedy, gdy ograniczona jest odpowiedzialna substancja transportująca serotoninę. Jest to odpowiedzialne za zapewnienie, że monoamina ponownie wydostanie się z przerwy synaptycznej. Nefazodon rozwija swoje działanie jako inhibitor serotoniny i jej ponowne wchłanianie.
Ponadto jednak nefazodon ma tylko słabe hamowanie niektórych enzymów, dlatego ma mniej niepożądanych skutków ubocznych niż podobne leki z tej samej kategorii, takie jak paroksetyna i fluoksetyna.
Lek nefazodon jest całkowicie wchłaniany z przewodu pokarmowego i w stosunkowo krótkim czasie. Maksymalne stężenie w osoczu krwi występuje po około dwóch godzinach od spożycia. Ponieważ metabolizm przedukładowy jest bardzo silny, biodostępność substancji farmaceutycznej wynosi tylko około 20 procent. Dlatego wskazane jest przyjmowanie leku razem z posiłkiem, gdyż w tych okolicznościach tzw. Dostępność ogólnoustrojowa może wzrosnąć nawet o 18 proc.
Metabolizm leku, nefazodonu, odbywa się w wątrobie i odbywa się za pomocą cytochromu CYP3A4. Jednocześnie jest to substancja silnie oddziałująca na cytochrom. Trzy czynne metabolity to meta-chlorofenylopiperazyna, hydroksynefazodon i triazoldion. Jednak hydroksynefazodon ma głównie szczególne znaczenie kliniczne. Substancja ta może osiągać wysokie stężenia i ma podobieństwa do nefazodonu.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Lek nefazodon jest stosowany przy wielu chorobach psychicznych. Przede wszystkim jest to lek stosowany w terapii depresji. Ponadto nefazodon jest również przepisywany na przykład w przypadku zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, zespołu borderline lub ataków paniki.
Lek jest zwykle przyjmowany doustnie. Biodostępność substancji wynosi około 20 procent. Substancja czynna całkowicie wiąże się z białkami osocza we krwi. Nefazodon jest wydalany głównie z moczem i minimalnie z kałem.
Jeżeli dawka hydroksynefazodonu jest tylko nieznacznie zwiększona, skutkuje to nieproporcjonalnie wyższymi stężeniami w osoczu. Zasadniczo okres półtrwania obu substancji w osoczu wynosi około dwóch godzin, a po ich ponownym zażyciu około trzech i pół godziny. U osób powyżej 65 roku życia oraz osób z zaburzeniami czynności wątroby poziomy w osoczu są znacznie wyższe niż u pacjentów młodszych i bez problemów zdrowotnych.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki przeciw nastrojom depresyjnym i poprawiające nastrójZagrożenia i skutki uboczne
Podczas przyjmowania nefazodonu możliwych jest wiele różnych działań niepożądanych. Zależą one częściowo od dawki. Czasami prowadzi to do senności, zawrotów głowy, nudności i suchości w ustach. Możliwe są również zaburzenia widzenia, takie jak niewyraźne widzenie. W niektórych przypadkach objawy stopniowo ustępują nieznacznie wraz ze wzrostem czasu trwania leczenia.
Mniej powszechne skutki uboczne obejmują objawy odstawienia, wypadanie włosów i hipoglikemię. Możliwe są również zaburzenia seksualne. W pojedynczych przypadkach obserwowano ciężkie zaburzenia czynności wątroby, które mogą wystąpić tygodnie lub miesiące po leczeniu. Jeśli nefazodon jest przyjmowany razem z inhibitorami MAO, pacjenci dotknięci chorobą czasami mają myśli samobójcze.
.jpg)
