Nephronophthisis

Nephronophthisis to choroby nerek wynikające z mutacji genetycznej lub delecji. Ostateczna niewydolność nerek występuje w tych siedmiu postaciach choroby najpóźniej w wieku 25 lat. Jak dotąd jedyną dostępną terapią leczniczą jest przeszczep.

Co to jest nephronophthisis?

W Nephronophthisis to genetyczne choroby nerek o właściwościach przewlekłego zapalenia. Głównym celem chorób jest śródmiąższowa tkanka nerek. Do tej pory do tej grupy przypisano siedem różnych chorób dziedzicznych:

• młodzieńcza nefronofthisis

• infantylna nefronofthisis

• młodzieńcza nefronofthisis

Pozostałe trzy choroby określane są jako NPHP4, NPHP5, NPHP6 i NPHP7 i do tej pory nie zostały dobrze zbadane.

Do lat 70. XX wieku naukowcy opisywali nefronoftyzę jako rdzeniastą torbielowatą chorobę nerek. Choroby te trudno odróżnić od siebie histologicznie. Dziedziczenie rdzeniastych, torbielowatych chorób nerek różni się od dziedziczenia nefronofthises. Zamiast dziedziczenia autosomalnego dominującego, nephrophthisis ma dziedziczenie autosomalne recesywne. Częstotliwość wszystkich form jest podana w stosunku około 1: 100 000.

przyczyny

Przyczyną wszystkich nefronoftyz jest mutacja genu lub delecja genu. Choroby mają zatem charakter genetyczny i są dziedziczone autosomalnie recesywnie. W młodzieńczej nefronoftyzie zmutowany gen znajduje się w locus q13 genu chromosomu 2. Ten gen koduje białko nefrocystynę-1. Po zmutowaniu lub usunięciu białko traci swoją funkcję. Z drugiej strony, dziecięca nefronoftyza jest związana z mutacją lub delecją w locus q22-q31 genu chromosomu 9, który koduje inwersynę białkową.

U młodzieży defekt genetyczny dotyczy locus q21-q22 genu chromosomu 3. Czwarta postać nefronoftyzy jest spowodowana mutacją lub delecją w locus genu p36.22 chromosomu 1, gdzie kodowane jest białko nefroretinina. Piąty wariant to delecja lub mutacja w locus q21.1 genu chromosomu 3, która wpływa na białko nefrocystynę-5. NPHP6 przypisano nieprawidłowości w locus q21.33 genu chromosomu 12, aw NPHP7 białko palca cynkowego jest upośledzone.

Objawy, dolegliwości i oznaki

W przypadku wszystkich nefronofthises dochodzi do ogromnych strat soli, które powodują znaczne odwodnienie pacjenta i zwykle powodują zmianę równowagi elektrolitowej. Nie można już doprowadzać moczu do stężenia 800 mosm * kg - 1H2O. Występuje azotemia. Osoby dotknięte chorobą mają ponadprzeciętną zawartość azotowych produktów przemiany materii we krwi.

Niedokrwistość lub niedokrwistość to również objawy nefronoftyzy. Do tego dochodzi hipokaliemia, czyli brak potasu. Zakwaszenie jest równie powszechne. Kanaliki nerek są zanikowe i torbielowate. W przeciwieństwie do zdrowych pacjentów kanaliki leżą na granicy korowo-rdzeniowej.

Torbiele tworzą się głównie na przewodach zbiorczych rdzenia nerkowego oraz na dystalnym zwoju nerek. Czynność nerek zmniejsza się stopniowo i prowadzi do ostatecznej niewydolności nerek. Końcowa niewydolność nerek występuje dopiero po osiągnięciu pełnoletności w młodzieńczej nefronofcie.

Diagnoza i przebieg choroby

Diagnozę nefronoftyzy lekarz przeprowadza najczęściej na podstawie badań krwi, moczu, scyntygrafii czynnościowej nerek oraz badań obrazowych. Do obrazowania można wykorzystać zarówno ultrasonografię, jak i rezonans magnetyczny. Z reguły nefronoftyza pozostaje niewykryta przez długi czas, aż do wystąpienia ciężkich objawów.

Rokowanie dla osób dotkniętych chorobą jest raczej złe. Schyłkowa niewydolność nerek występuje u wszystkich pacjentów najpóźniej w wieku 25 lat. Postać młodzieńcza wiąże się z relatywnie najkorzystniejszymi rokowaniami, gdyż niewydolności nerek u tego podgatunku należy się spodziewać dopiero po osiągnięciu pełnoletności.

Komplikacje

Powikłania występują zawsze u pacjentów z nefronophthisis. Wszystkie wady genetyczne prędzej czy później prowadzą do niewydolności nerek. Jednak czas, w którym dochodzi do ostatecznej niewydolności nerek, zależy od tego, który defekt genetyczny dotyczy. Następnie za pomocą dializy można utrzymać życie aż do przeszczepu nerki.

W najczęstszej wadzie genetycznej, wadzie NPHP1, końcowa niewydolność nerek występuje przed 25 rokiem życia. Może wystąpić w dowolnym momencie w tym okresie. Dzięki leczeniu objawowemu wystąpienie niewydolności nerek może zostać odroczone. Prognozy dotyczące wady NPHP2 są jeszcze mniej korzystne. Końcowa niewydolność nerek często występuje przed porodem, ale najpóźniej w pierwszym roku życia.

Nieco korzystniejszy jest przebieg wady NPHP3. Ostateczna niewydolność nerek występuje zwykle dopiero w wieku około 19 lat. Niewiele wiadomo na temat wad genetycznych NPHP4, NPHP5, NPHP6 i NPHP7. Jednak i tutaj występuje niewydolność nerek.

Pacjent wymaga stałego leczenia i monitorowania, gdyż w przeciwnym razie dojdzie do kumulacji substancji moczowych we krwi, niedoboru potasu, anemii (anemii) i kwasicy metabolicznej (nadkwaśności). Pomimo ciągłego oczyszczania krwi może dojść do całkowitej niewydolności nerek, stanu zagrażającego życiu, któremu można zaradzić jedynie poprzez przeszczep nerki.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Termin wizyty u lekarza z nefronophthisis zależy między innymi od rodzaju choroby i jej ciężkości. Zasadniczo problemy z nerkami powinny zostać wyjaśnione, jeśli utrzymują się dłużej niż kilka tygodni. Oznaki niedokrwistości i objawy niedoboru wymagają wyjaśnienia medycznego. W przypadku dolegliwości hormonalnych lub bólu nerek należy skonsultować się z lekarzem. Każdy, kto już cierpi na chorobę nerek, powinien zgłosić objawy lekarzowi.Porada lekarska jest również wymagana, jeśli istniejąca choroba nagle się pogorszy lub jeśli wystąpią niezwykłe objawy, które wcześniej nie zostały zauważone.

Lekarz przeprowadzi wówczas kompleksowe badanie i na jego podstawie postawi diagnozę. Jeśli zostanie to zrobione wcześnie, można uniknąć poważnych komplikacji. Dlatego pierwsze oznaki należy wyjaśnić i potraktować w razie potrzeby. Właściwą osobą do kontaktu jest lekarz rodzinny, internista lub nefrolog. W przypadku poważnych dolegliwości poszkodowanego należy natychmiast zabrać do szpitala. Konieczna może być również wizyta w specjalistycznej poradni chorób nerek.

Leczenie i terapia

Nie ma terapii przyczynowej dla pacjentów z nefronoftozą. Leczenie ogranicza się do złagodzenia objawów. Postępującej niewydolności nerek nie można zatrzymać za pomocą obecnych opcji terapeutycznych. Jedyną szansą na całkowite wyleczenie jest przeszczep nerki. U ponad dziesięciu procent wszystkich dotkniętych chorobą diagnozę stawia się tylko wtedy, gdy terminalna niewydolność nerek jest już obecna.

Dostępnych jest kilka opcji leczenia jako terapie nerkozastępcze po wystąpieniu końcowej niewydolności nerek. Opcje dializy to hemodializa i dializa otrzewnowa. Wszystkie zabiegi dializy są zabiegami oczyszczania krwi, które mają na celu zastąpienie funkcji oczyszczania krwi i odtruwania nerek. Hemodializa to zabieg wykonywany poza ciałem pacjenta.

Z drugiej strony dializa otrzewnowa jest zabiegiem wewnątrzustrojowym i jest stosowana w organizmie pacjenta. Ta pierwsza jest znacznie częściej stosowana jako terapia nerkozastępcza. Na dłuższą metę dializa nie może zastąpić funkcjonującej nerki. Dlatego wcześniej czy później schyłkowa niewydolność nerek zawsze będzie wymagać przeszczepu nerki. Może to być przeszczep nerki krewnego lub przeszczep nerki zmarłej.

Obecnie częściej niż kiedykolwiek wykrywa się odpowiednie nerki od dawców, ponieważ listy przeszczepów nie ograniczają się już do Niemiec, ale odnoszą się do całej UE. Obecnie badania koncentrują się również na opracowywaniu terapii lekowych dla pacjentów z nefronoftozą. W dającej się przewidzieć przyszłości postępującą niewydolność nerek można opóźnić za pomocą leków.

Perspektywy i prognozy

Ogólnie rokowanie dla wszystkich dotkniętych chorobą jest raczej niekorzystne. W przypadku wszystkich postaci choroby ostateczna niewydolność nerek rozwija się zwykle najpóźniej w wieku 25 lat. Wystąpienie tej ostatecznej niewydolności nerek zależy od obecnego defektu genetycznego. W przypadku defektu NPHP1 nerki zwykle zawodzą przed 25 rokiem życia. Rokowanie jest mniej korzystne w przypadku defektu NPHP2. W takim przypadku nerki zwykle tracą swoją funkcjonalność przed urodzeniem lub w pierwszym roku życia. W przypadku defektu NPHP3 niewydolność nerek zaczyna się średnio w wieku około 19 lat. Do chwili obecnej dostępne są niewystarczająco miarodajne dane z badań dotyczące wad genetycznych od NPHP3 do NPHP7, przez co specjaliści nie są w stanie precyzyjniej prognozować czasu wystąpienia niewydolności nerek.

Jednak śmiertelna niewydolność nerek nie jest wyrokiem śmierci. Funkcję nerek można zastąpić dializą do czasu, gdy specjaliści będą mogli przeszczepić odpowiedni narząd dawcy. Jednak czas oczekiwania przed otrzymaniem nerki od dawcy może być bardzo długi, ponieważ dostępnych jest zbyt mało nerek od dawcy. Pomimo dializy niewydolność nerek wpływa na organizm. Gromadzenie się substancji w moczu często powoduje nasilone swędzenie i zażółcenie skóry. Nieleczona nefronoftyza prowadzi do terminalnej niewydolności nerek, która pojawia się znacznie wcześniej.

zapobieganie

Ponieważ nefronoftyza są chorobami dziedzicznymi związanymi z mutacjami, trudno jest im zapobiec.

Opieka postpenitencjarna

Leczenie objawowe nefronoftyzy poprzez przeszczep nerki oznacza dla pacjenta zwykłą opiekę po przeszczepie narządu. W lecznictwie stacjonarnym oprócz opatrywania ran po zabiegu istnieje również leczenie farmakologiczne. Aby nowa nerka została zaakceptowana przez własny organizm, biorca narządu musi przez całe życie przyjmować leki immunosupresyjne.

Po pobycie w szpitalu następuje faza rehabilitacji. Późniejsza obserwacja ambulatoryjna obejmuje sprawdzanie wartości krwi w tygodniowych odstępach na początku, ale przynajmniej raz na kwartał. Służy to do sprawdzenia, czy nerki działają i działają dobrze. Badanie radiologiczne za pomocą USG, TK lub MRT umożliwia zbadanie nerki. Te badania kontrolne są ważne, aby sprawdzić, czy nerka jest odrzucana przez organizm lub czy narząd jest w stanie zapalnym.

Jeśli poszkodowani są poddawani dializie, ponieważ nie znaleziono odpowiedniego narządu dawcy, należy przestrzegać przepisów higienicznych. Tylko w ten sposób dializa, prowadzona przez tzw. Przetokę tętniczo-żylną, przebiega bez komplikacji. Po oczyszczeniu krwi pacjentom zaleca się przestrzeganie diety pomiędzy regularnymi sesjami hemodializy. Spożycie potasu, fosforanów i soli musi być niskie. Z drugiej strony białko należy przyjmować w wystarczających ilościach wraz z pożywieniem.

Możesz to zrobić sam

W przypadku zdiagnozowania nefronofty, dana osoba musi najpierw zgłosić się do lekarza. Następnie można zastosować różnorodne środki dietetyczne, aby złagodzić objawy choroby.

Przede wszystkim ważna jest łagodna dieta, która może obejmować surowe warzywa, pokarmy o niskiej zawartości soli, soki owocowe i wodę mineralną. Plan żywieniowy powinien zostać sporządzony wspólnie z dietetykiem, aby nerki mogły się do niego optymalnie dostosować. W przypadku komplikacji należy poinformować lekarza. Jeśli podejrzewa się niewydolność nerek, najlepiej wezwać pogotowie. Jeśli nagle wystąpi ból nerek, należy aktywować lekarza. Mogły powstać torbiele nerek, które wymagają leczenia.

Chory powinien również zadbać o odpowiednią aktywność fizyczną. Umiarkowane ćwiczenia, które minimalizują obciążenie nerek, pomagają w regeneracji poprzez wzmocnienie układu odpornościowego i promowanie trawienia. Ponieważ jest to choroba dziedziczna, osoby nią dotknięte powinny mieć w czasie ciąży wykonanie niezbędnych testów genetycznych. Poradnictwo genetyczne dostarcza informacji o zagrożeniach.