Wyjaśniamy, czym jest grzech zgodnie z tradycją judeo-chrześcijańską, czym jest grzech pierworodny i jakie są grzechy główne.
Czym jest grzech?
Grzech jest świadomym i świadomym przekroczeniem prawa religijnego, czyli aktem złamania przykazań proponowanych przez wyznanie lub doktryna z religia. Ogólnie rzecz biorąc, prawa te są uważane za święte lub boskie, to znaczy na skutek pragnienia lub nakazu Boga dla ludziei dlatego każdemu grzechowi odpowiada jakiś rodzaj kary lub odszkodowania, czy to w życiu, czy w życiu pozagrobowym.
ten słowo grzech pochodzi z łaciny peccatum, termin, którego starożytni Rzymianie pierwotnie używali jako równoznaczny potknięcia lub błędu, bez tych samych konotacji religijnych, ponieważ klasyczna kultura rzymska obracała się wokół pojęcia honoru, a nie winy.
Pojęcie grzechu, tak jak go dzisiaj rozumiemy, powstało wraz z chrześcijaństwo, religia wywodząca się z tradycji żydowskiej (w języku hebrajskim słowo oznaczające grzech to jatta’th, co można przetłumaczyć jako „err”). Gdy chrześcijaństwo stało się dominującą religią na Zachodzie, zaczęło zmieniać znaczenie wielu łacińskich słów, nadając im nowe znaczenie moralne, społeczne i religijne.
Zgodnie z tradycją judeo-chrześcijańską grzech należy rozumieć jako oddalenie człowieka od Boga, a przynajmniej od drogi, którą Bóg dla niego wytyczył. Jednak w wizji ludzkości, jaką podnosi Nowy Testament, wszyscy jesteśmy do pewnego stopnia grzesznikami i właśnie rolą religii jest oferowanie nam pociechy i zadośćuczynienia, czyli przywrócenie nas na właściwą drogę poprzez pokutę i modlitwę .
W okresie największych wpływów kulturowych na Zachodzie i na świecie chrześcijaństwo nie tylko broniło tej wizji świata, ale także rozwinęło całą klasyfikację grzechów, różnicując je według ich dotkliwości, charakteru, motywu lub sposobu postępowania: tam były grzechy śmiertelne, grzechy działania, grzechy myśli itp.
W ten sposób skomponowano kodeks moralny i kulturowy, który miał ogromne znaczenie w historii Europa Y Ameryka, który reprezentował pojawienie się winy i pokuty jako najwyższych wartości religijnych na Zachodzie.
Grzech pierworodny
Jedną z najważniejszych form grzechu w chrześcijańskiej wyobraźni jest tak zwany „grzech pierworodny” lub „grzech przodków”, od którego żaden człowiek nie jest wolny. Zgodnie z tą doktryną, winę za nasz upadek z łaski i wygnanie z raju, które nastąpiło u zarania dziejów, a także w konsekwencji złamania prawa przez pierwszych ludzi (Adama i Ewę), ponoszą ludzie. Wola wyraz Boga.
Według relacji biblijnej nieposłuszeństwo polegało na zjedzeniu owocu z drzewa wiedza, umiejętności, co zostało zakazane przez Boga, oferując w zamian resztę ogrodu Eden. Ewa kuszona przez węża, który był złowrogim duchem, zjadła zakazany owoc i dała go również Adamowi, w wyniku czego oboje zostali wygnani z raju, tracąc nieśmiertelność i karani pracą i bolesnym porodem.
Idea tego grzechu pierworodnego zrodziła się około II wieku i jest przypisywana biskupowi Lyonu, św. Ireneuszowi (ok. 130-c. 202). Przez wieki był przedmiotem badań, interpretacji i debaty różnych ekspertów i autorytetów religijnych chrześcijaństwa i to właśnie nadaje sens chrześcijańskiemu chrzcie, obrzędowi, za pomocą którego niemowlęta lub nowi chrześcijanie są uwalniani od ciężaru grzechu pierworodnego, począwszy od ich na ścieżce odkupienia.
Grzechy śmiertelne
W chrześcijańskiej hierarchii grzechów ludzkich najpoważniejsze są grzechy główne, kardynalne lub śmiertelne, uważane bowiem za grzechy rodzące inne grzechy.
Ta kategoria grzechów została zdefiniowana i przedefiniowana w historii chrześcijaństwa, zmieniając liczbę i nazwy grzechów: dla Jana Kasjana w V wieku było ich osiem, podczas gdy dla papieża Grzegorza I w VI wieku było ich tylko siedem. Ta ostatnia wizja jest utrzymywana do dziś.
Grzechy kardynalne to:
- Duma lub duma. Najpoważniejszym i pierwotnym z siedmiu grzechów głównych jest pycha, ponieważ uważa się, że z niej rodzą się wszyscy inni, w taki czy inny sposób. Grzechem Lucyfera jest chęć zdetronizowania Boga i polega właśnie na tym, że wierzy w siebie bardziej lub lepiej niż jest, stawiając się ponad Bogiem i Jego boskimi przykazaniami.
- Iść do, gniew lub wściekłość. Grzech rozumiany jako nadmierna złość lub niemożność jego opanowania, zdolność do działania w konsekwencji w sposób agresywny, nietolerancyjny lub pełen urazy. Jest uważany za grzech, ponieważ jest sprzeczny z boskim nakazem… kochać dla innych jak dla siebie.
- Chciwość. Grzech nadmiaru, charakteryzujący się niepohamowanym i nienasyconym pragnieniem gromadzenia bogactwa lub obawą przed odpuszczeniem własnego, czyli diametralnie przeciwnej hojności.
- Zazdrość. Podobny do chciwości, jest rozumiany jako nienasycone pragnienie posiadania rzeczy innych, osiągające skrajność w radowaniu się lub promowaniu nieszczęścia innych, aby pozbawić innych tego, co posiadają. Jest to grzech, który sprzeciwia się miłości bliźniego.
- Żądza. Grzech rozumiany jako nadmiar pożądania seksualnego lub niekontrolowane pożądanie seksualne, którego nie można zaspokoić bez dążenia do reprodukcji, ale przyjemność dla samej przyjemności. Grzech ten przejawia się w zachowaniach takich jak cudzołóstwo, rozwiązłość czy gwałt.
- Obżarstwo. Grzech ten polega na nienasyconym apetycie lub pragnieniu, czyli pragnieniu jedzenia, picia i spożywania substancji (takich jak narkotyki) bez pragnienia lub głodu, dążąc do czystej przyjemności spożywania. Daleki od umiaru i przetrwania, wyraża się w: zachowania jak pijaństwo, obżarstwo czy uzależnienie.
- Lenistwo. Grzech ten rozumiany jest jako niemożność przejęcia własnej egzystencji, nie z powodu braku środków, ale z powodu motywacja lub temperament. Przejawia się w porzuceniu i bierności, zachowaniach naruszających boski porządek dbania o własne życie.