Plik Radioimmunoterapia jest stosunkowo nową metodą leczenia chorych na raka. Przewaga nad konwencjonalnymi metodami leczenia, takimi jak chemioterapia lub konwencjonalna radioterapia, polega na wysokiej selektywności procesu. Celem terapii jest wytworzenie wysokiej dawki promieniowania radioaktywnego w pobliżu komórek nowotworowych, które zabija komórki nowotworowe.
Co to jest radioimmunoterapia?
Stosuje się tak zwane sprzężone radiofarmaceutyki. Jest to połączenie cząsteczki nośnika i radioizotopu. Cząsteczki nośnika to zwykle antygeny lub peptydy.
Dokują one specyficznie do struktur powierzchniowych komórek nowotworowych, po czym radioizotop, zwykle emiter beta krótkiego zasięgu, niszczy komórkę nowotworową.
Przeciwciało musi być zbudowane w taki sposób, aby wiązało się tylko z komórkami nowotworowymi i oszczędzało zdrową tkankę. Te dwa składniki są połączone przez cząsteczkę pośrednią.
Funkcja, efekt i cele
W przypadku chemioterapii atakowane są wszystkie szybko dzielące się komórki organizmu. Oprócz komórek nowotworowych obejmuje to również komórki błony śluzowej jamy ustnej, żołądka i jelit, a także komórki cebulek włosów. Dlatego prawie zawsze występują poważne skutki uboczne, takie jak biegunka, wypadanie włosów, choroby błony śluzowej i zmiany w morfologii krwi.
Napromienianie guza z zewnątrz promieniowaniem rentgenowskim, elektronowym lub protonowym zwykle uszkadza również części otaczającej zdrowej tkanki. Ponadto niektóre narządy znoszą tylko określoną dawkę tolerancji, której nie wolno przekraczać. W międzyczasie w radioterapii często stosuje się kilka słabych promieni, które krzyżują się i sumują w leczonym guzie. Jednak w wielu przypadkach obciążenie zdrowej tkanki pozostaje znaczące.
W przypadku radioimmunoterapii przeciwciała wstrzyknięte do krwiobiegu celują w komórki nowotworowe w całym organizmie. W ten sposób skoniugowane radiofarmaceutyki mogą wykorzystywać obrazowanie i badania kliniczne do lokalizowania nieodkrytych miejsc nowotworowych w ciele pacjenta, ponieważ całe ciało jest przeszukiwane poprzez krwiobieg. Komórki nowotworowe wewnątrz ciała są napromieniane w bliskiej odległości, a tym samym narażone na szczególnie wysoką dawkę promieniowania, oszczędzając zdrową tkankę. Ponieważ radioizotopy przyczepiają się bezpośrednio do komórek nowotworowych, wymagana jest mniejsza intensywność promieniowania z powodu mniejszej odległości od źródła promieniowania.
Ponadto promieniowanie dociera również do komórek nowotworowych w sąsiednich węzłach chłonnych, do których nie można dotrzeć za pomocą antygenów. Jest to znane jako „efekt ognia krzyżowego”. Użyta substancja radioaktywna jest poddawana promieniowaniu z okresem półtrwania wynoszącym zazwyczaj godziny lub dni i jest w większości wydalana z moczem przez nerki.
W niektórych przypadkach podaje się dodatkowe leki i płyny, aby chronić nerki.
Aby radioimmunoterapia była możliwa, należy najpierw znaleźć strukturę powierzchniową komórki guza, która występuje tylko tam. Następnie należy wyprodukować antygen, który wiąże się tylko z tego typu strukturą powierzchni. Odnalezienie takich specyficznych struktur powierzchniowych na odpowiednich komórkach nowotworowych i produkcja odpowiednich antygenów to główne trudności w rozwoju tej terapii.
Udało się to na przykład w przypadku niektórych typów nowotworów, takich jak chłoniak nieziarniczy. Struktura powierzchni w tym przypadku to struktura CD-20, a używanym emiterem beta jest itr. W takim przypadku leczenie można przeprowadzić nawet ambulatoryjnie.
Istnieją obiecujące podejścia do łączenia radioimmunoterapii z chemioterapią. Jak dotąd wiadomo, że bardzo niewiele rodzajów raka skutecznie leczyło radioimmunoterapię. Pierwszym i przez długi czas jedynym był chłoniak nieziarniczy. Radioimmunoterapia jest dość nową terapią, która jest stosowana regularnie w leczeniu raka od początku XXI wieku. W wielu badaniach przedklinicznych, a ostatnio w niektórych badaniach klinicznych, okazało się, że jest bardziej skuteczny w porównaniu z chemioterapią.
Jest to bardzo obiecująca koncepcja leczenia nowotworów w przyszłości i jest przedmiotem intensywnych badań na całym świecie. Główny nacisk położony jest tutaj na badanie nowych możliwości wytwarzania cząsteczek nośnikowych.
Zagrożenia i skutki uboczne
Najczęstszym działaniem niepożądanym są nudności. Ogólnie rzecz biorąc, oczekiwane skutki uboczne są zwykle mniej poważne w porównaniu z chemioterapią i radioterapią.
.jpg)
