Rectosigmoidoscopy

w Rectosigmoidoscopy to jest częściowa kolonoskopia. Celem jest identyfikacja chorób w tym obszarze i, jeśli to konieczne, usunięcie polipów niewielkim zabiegiem chirurgicznym. W rzadkich przypadkach zabieg może spowodować uszkodzenie dolnej części jelita.

Co to jest rektosigmoidoskopia?

Rectosigmoidoscopy służy do badania pierwszej części okrężnicy, odbytnicy i odbytu. Umożliwia to identyfikację chorób na tym obszarze lub monitorowanie ich przebiegu. Nazywa się również prostosigmoidoskopią mała kolonoskopia wyznaczony. W przeciwieństwie do kolonoskopii lub dużej kolonoskopii, w której lustrzano całą okrężnicę, przy odbytnicy i esgmoidoskopii bada się tylko ostatni odcinek okrężnicy (ok. 30 - 60 cm), odbytnicę i odbyt.

W ramach przygotowań do badania należy opróżnić odbytnicę poprzez dwie lewatywy. Odpowiednie oczyszczenie okrężnicy jest również możliwe dzięki przyjmowaniu środków przeczyszczających. W przeciwieństwie do kolonoskopii, leki nie muszą być podawane razem z rektosigmoidoskopią. Ale nadal są czasami używane. Podczas badania używane są zarówno sigmoidoskopy, jak i kolonoskopy.

Funkcja, efekt i cele

Mała kolonoskopia (sigmoidoskopia lub prostosigmoidoskopia) wymaga użycia elastycznego endoskopu, sigmoidoskopu. Sigmoidoskop składa się z rurki o długości ok. 80 cm ze źródłem światła i małą kamerą na końcu. Przy pomocy aparatu można zbadać ścianę jelita. Polipy lub podejrzane obszary błony śluzowej można usunąć za pomocą kleszczy lub pętli na endoskopie.

Z tych części tkanki pobierane są próbki i badane w laboratorium. Alternatywnie małą kolonoskopię można uzyskać za pomocą kolonoskopu, który jest dłuższy i jest zwykle używany do kolonoskopii. W ramach przygotowań do rektosigmoidoskopii pije się środek przeczyszczający lub wykonuje lewatywę. Ogólnie rzecz biorąc, małe odbicie lustrzane zajmuje tylko pięć minut i nie jest konieczne przyjmowanie żadnych leków. Zwykle jednak do żyły ramiennej wstrzykuje się tabletki nasenne, aby je uspokoić. Następnie elastyczny endoskop jest przepychany przez odbyt do dolnej części okrężnicy.

Próbki pobierane są przy użyciu specjalnych akcesoriów. Chociaż lekarstwa nie są konieczne do małej kolonoskopii, czasami wstrzykuje się tabletki nasenne, aby zapobiec bolesnemu pobieraniu próbek. Wadą małej kolonoskopii jest często bolesność badania, jeśli nie jest podawany żaden lek. Około dwie trzecie potencjalnych raków okrężnicy rośnie w obszarze, w którym wykonywana jest mała kolonoskopia. Zwykle ten obszar jest również najpierw dotknięty polipami. W przypadku stwierdzenia tam polipów zwykle zaleca się wykonanie dużej kolonoskopii. Jednak kolonoskopia jest bardziej kosztowna i ryzykowna. Badania nad tym, czy lepsze wyniki badań przesiewowych są osiągane podczas kolonoskopii niż w przypadku rektosigmoidoskopii, nie przyniosły jeszcze szczegółowych wyników badań.

Do tej pory wykazano, że nawet badanie jelita cienkiego drastycznie zmniejsza ryzyko raka okrężnicy poprzez usuwanie polipów. Według dostępnych badań, które zostały przeprowadzone w ciągu jedenastu lat, 5 na 1000 osób zmarło na raka okrężnicy bez małej kolonoskopii (rectosigmoidoscopy). W przypadku rektosigmoidoskopii tylko 3 do 4 na 1000 osób zmarło na raka okrężnicy w tym samym okresie. Dużą kolonoskopię wykonuje się za pomocą kolonoskopu, który działa jak sigmoidoskop.

Ma jednak 150 cm długości i umożliwia oglądanie całego jelita grubego. Do badania przechodzi przez odbyt, odbytnicę i całą okrężnicę, aż do granicy z jelitem cienkim. W ramach przygotowań do badania nic nie jest spożywane 24 godziny wcześniej. Środek przeczyszczający z dużą ilością płynu powoduje wówczas całkowite opróżnienie jelita. Podobnie jak w przypadku częściowej kolonoskopii, pobiera się próbki i usuwa wszelkie polipy. Aby rozszerzyć jelito, do jelita wprowadza się dwutlenek węgla, aby lepiej dotrzeć do wszystkich odcinków jelita.

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

Niestety, rektosigmoidoskopia może również powodować skutki uboczne, aw niektórych przypadkach wiąże się również z ryzykiem. Bez podania środków przeciwbólowych lub nasennych podczas badania często występuje ból o nasileniu od umiarkowanego do silnego. Bardziej powszechnymi skutkami ubocznymi są przejściowe wzdęcia, które są spowodowane rozszerzeniem jelita dwutlenkiem węgla. Ponadto środki przeczyszczające, które musiały być spożyte przed badaniem, mogą powodować biegunkę kilka dni po prostosigmoidoskopii.

W rzadkich przypadkach mogą wystąpić powikłania przy małych kolonoskopiach. Ciężkie krwawienie i perforacje jelit mogą wystąpić w 4 na 10 000 przypadków. Ryzyko powikłań przy dużych kolonoskopiach jest znacznie większe. Około 26 do 35 na 10000 osób doświadcza poważnych powikłań podczas kolonoskopii. Większość z tych powikłań to krwawienie po usunięciu polipów. W bardzo rzadkich przypadkach może dojść do pęknięcia jelita. Kolejnym czynnikiem powikłań jest podawany lek. Może to powodować reakcje alergiczne.

Możliwe są również zaburzenia sercowo-naczyniowe spowodowane lekiem. Po badaniu zawsze występują wzdęcia spowodowane wprowadzeniem do jelita gazowego dwutlenku węgla. Lek działa uspokajająco, więc po zabiegu rektosigmoidoskopii lub kolonoskopii pacjent nie jest w stanie prowadzić samochodu i potrzebuje kogoś, kto będzie mu towarzyszył w drodze do domu. W każdym razie ryzyko rektosigmoidoskopii lub kolonoskopii jest znacznie niższe niż w przypadku niewykrytego raka okrężnicy.