Ślepota duszy

Tak jak Ślepota duszy, również wizualna agnozja lub agnozja optyczna, opisuje niezdolność do przetwarzania bodźców sensorycznych pomimo funkcjonalnej percepcji. Narządy zmysłów nie są upośledzone i nie ma chorób psychicznych, takich jak demencja.

Co to jest ślepota duszy?

Różnica w stosunku do konwencjonalnej ślepoty polega na tym, że pacjenci z agnozją nie są upośledzeni w widzeniu.

Nie są w stanie powiązać percepcji wzrokowej ze wspomnieniami wizualnymi.

Na Ślepota duszy chorzy mogą widzieć innych ludzi lub przedmioty, ale nie mogą ich rozpoznać. Jednak percepcja akustyczna i dotykowa jest możliwa.

przyczyny

To zaburzenie neurologiczne jest spowodowane uszkodzeniem ośrodka wzroku, szczególnie w płacie potylicznym (płat potyliczny, najbardziej tylna część mózgu). Przyczyną może być uszkodzenie mózgu po wypadku (uraz głowy) lub udar. Pozorna ślepota duszy uniemożliwia połączenie różnych postrzeganych elementów w spójną całość.

Występuje poprzez uszkodzenie wczesnych obszarów widzenia mózgu. Asocjacyjna ślepota duszy pojawia się zawsze, gdy własnej wyobraźni nie można połączyć z informacjami pochodzącymi z innych sposobów postrzegania. Podformy opisywane są jako wyobraźnia, przedmiot, symbol i jednoczesna agnozja. Pytanie, dlaczego osoby dotknięte chorobą nie mogą prawidłowo postrzegać twarzy i przedmiotów, mimo że ich mózg i oczy są całkowicie nienaruszone, nie zostało jeszcze ostatecznie udzielone.

Mózg nie jest w stanie poprawnie zinterpretować wrażeń zmysłowych przekazywanych przez oczy. Zmysł wzroku, znany również jako zmysł wzroku, jest najważniejszym narządem zmysłów człowieka. Obszar w mózgu, który zajmuje się przetwarzaniem wrażeń dostarczanych przez zmysł wzroku, jest odpowiednio duży. Jeśli dana osoba widzi coś w swoim otoczeniu, ta wizualna informacja uderza w oko, które przekazuje je do mózgu. Po drodze ta wizualna informacja przechodzi przez czterdzieści wysoce wyspecjalizowanych obszarów mózgu.

Główny środek widzenia znajduje się z tyłu głowy. Od tego miejsca przez mózg przebiegają dwie ścieżki, jedna prowadzi do skroni, a druga do czubka głowy. Obszary, które są odpowiedzialne za przetwarzanie przychodzących informacji wizualnych, są ustawione na tych ścieżkach. Obszary te są wyposażone w dużą liczbę różnych komórek nerwowych, które reagują na różne bodźce wzrokowe. Neurony zaangażowane w ten proces preferują złożone bodźce wzrokowe.

Pod koniec hierarchicznego kursu grupy neuronów reagują specyficznie na znane osoby lub przedmioty. Wizualne połączenie istnieje nie tylko w obszarach wizualnych, ale także w bardziej odległych obszarach mózgu. Wszystkie zaangażowane obszary są w żywej wymianie. Na przykład podczas czytania obszary wizualne współpracują z centrum językowym.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Neuropsychologia zajmuje się zjawiskiem braku rozpoznawania twarzy. Próbuje zidentyfikować miejsce w korze mózgowej odpowiedzialne za rozpoznawanie kształtów geometrycznych. Badania rezonansu magnetycznego pokazują, że obszary mózgu między płatami potylicznymi i bocznymi są odpowiedzialne za percepcję twarzy.

Ślepota twarzy występuje w izolacji od innych typów agnozji. Pacjenci, którzy mają trudności z rozpoznawaniem twarzy, nadal są w stanie dostrzec resztę swojego otoczenia, takie jak przedmioty, drzewa, domy itp. Dlatego agnozja twarzy nie jest związana z agnozją przedmiotową. Z tego powodu badacze zakładają, że percepcja twarzy jest oddzielnym procesem przetwarzania w mózgu. Badania mózgu napotykają wiele pytań bez odpowiedzi, ponieważ procesy zachodzące w mózgu są dalekie od pełnego zrozumienia.

Badacze mózgu zakładają, że „zakręt wrzecionowaty” (zwoje mózgowe), obszar mózgu po prawej stronie skroni, kontroluje percepcję twarzy. Z tego powodu nauka nazywa ten obszar mózgu „wrzecionowatym obszarem twarzy” (FFA). Niezwykłe zjawisko polega na tym, że tomografia komputerowa nie wykazuje żadnych nieprawidłowości, chociaż odpowiednie moduły kontrolujące ten typ percepcji nie działają dla osób niewidomych na twarz.

Diagnoza i przebieg choroby

Najbardziej widocznym objawem jest niezdolność do rozpoznawania twarzy.Osoby dotknięte chorobą nie są w stanie rozpoznać twarzy osób, które znają, i zidentyfikować ich na podstawie znanych im cech, takich jak głos, ubranie, wzrost czy kolor włosów (prozopagnozja). Są jednak w stanie rozpoznawać obiekty, przeszkody i inne obiekty. Jeśli występuje ślepota przedmiotowa, przedmioty w otoczeniu nie są odpowiednio postrzegane, a osoby dotknięte chorobą nie mogą na przykład rysować obrazów.

Ponieważ ich wyobraźnia nie jest w stanie połączyć napływających bodźców wizualnych w jeden obraz, nie mogą nazwać obecnych twarzy ani przedmiotów. Zazwyczaj pacjenci z agnozją nie pamiętają twarzy ani przedmiotów, ale nie mają trudności z opisaniem tych rzeczy z pamięci. Większość pacjentów potrafi pisać, ale ma trudności z czytaniem, ponieważ umiejętność pisania wynika z pamięci, ale czytanie wymaga postrzegania przedmiotów (liter).

Zdolność oceny wizualnej (szacowanie odległości) i możliwość nazwania kolorów są ograniczone. Wszystko, co czują i słyszą osoby dotknięte chorobą, jest odpowiednio nazwane (agnozja dotykowa). Lekarze przeprowadzają na pacjentach różne badania. Na przykład pacjent musi zidentyfikować przedmioty i opisać ich użycie. W celu zdiagnozowania zaburzenia pola widzenia pacjentowi przedstawia się zdjęcia znanych mu osób, które musi wymienić. Ponadto sprawdza się ogólną funkcję wzroku, aby wykluczyć regularne zaburzenia widzenia lub agnozję obiektu.

Komplikacje

Ślepota duszy ma bardzo negatywny wpływ na codzienne życie pacjenta. W wielu przypadkach krewni lub rodzice i przyjaciele pacjenta również są dotknięci chorobą i cierpią na poważne dolegliwości psychologiczne lub depresję. Z powodu choroby pacjenci nie mogą już prawidłowo postrzegać ani klasyfikować ludzi lub przedmiotów.

Skutkuje to znacznymi ograniczeniami w życiu codziennym osób dotkniętych chorobą, przez co w wielu przypadkach są oni uzależnieni od pomocy innych osób w swoim życiu. Rozwój dziecka może być również ograniczony i znacznie opóźniony przez chorobę. Dalszy przebieg tej choroby zależy w dużej mierze od jej dokładnej przyczyny, więc niestety nie można na jej temat przewidzieć.

Z reguły tej choroby nie można leczyć bezpośrednio. Większość pacjentów jest zależnych od różnych sesji treningowych i terapii mających na celu promowanie pamięci. Nie można jednak przewidzieć, czy doprowadzi to do pozytywnego przebiegu choroby. Ludzie mogą żyć z tym stanem przez całe życie. Nie można też wypowiedzieć się na temat oczekiwanej długości życia z powodu ślepoty duszy. Jednak rzadko jest to ograniczone przez chorobę.

Kiedy należy iść do lekarza?

W większości przypadków psychicznej ślepoty należy skonsultować się z lekarzem. Samoleczenie nie może wystąpić w przypadku tej choroby, więc osoby dotknięte chorobą są zwykle zawsze zależne od leczenia. Wczesna diagnoza ślepoty duszy wpływa pozytywnie na dalszy przebieg choroby. Należy skonsultować się z lekarzem, jeżeli osoba zainteresowana wykazuje zmiany w swoim zachowaniu. Pacjenci nie rozpoznają już znajomych twarzy, głosów, zapachów lub nie mogą już ich poprawnie przypisać.

Występuje również ciężka depresja lub inne zaburzenia psychiczne. Jeśli te objawy utrzymują się i nie ustępują same, należy koniecznie skonsultować się z lekarzem. W większości przypadków ślepota duszy jest leczona przez psychologa. W ciężkich przypadkach może być konieczne leczenie w klinice zamkniętej. Ponieważ ślepota duszy jest w dużej mierze niezbadaną chorobą, nie można przewidzieć uniwersalnego przebiegu.

Terapia i leczenie

W zależności od objawów, dolegliwości i ustaleń, opieką nad pacjentem zajmują się neurolodzy, logopedzi i terapeuci zajęciowi. Oprócz terapii, które szczególnie promują wydajność mowy i pamięci, proste środki, takie jak motywowany samokształcenie pacjenta, mogą czasami prowadzić do sukcesu, aby ułatwić codzienne życie i zmniejszyć kłopotliwe sytuacje w przypadku nierozpoznania znanej osoby. Zainteresowana osoba może nauczyć się dostrzegać pewne cechy osobiste.

Potrafi ćwiczyć rozpoznawanie ludzi wokół siebie na podstawie znanych jej cech zewnętrznych, takich jak głos, wzrost, fryzura, kolor włosów, styl ubioru, sylwetka i inne indywidualne cechy. Pacjenci odczuwają presję, gdy są otwarci na temat swojej choroby i informują osoby wokół nich o tym zaburzeniu neurologicznym.

Tutaj znajdziesz swoje leki

zapobieganie

Ponieważ nawet neurolodzy i badacze mózgu nie mają jeszcze pełnej jasności co do tego, jak rozwija się to neurologiczne zaburzenie percepcji, nie ma środka zapobiegawczego w sensie klinicznym, który wykluczałby chorobę.

Opieka postpenitencjarna

Choroba ma znaczący wpływ na osoby nią dotknięte. Często nie można już rozpoznać znanych osób i przedmiotów. Podobnie osoby dotknięte chorobą nie mogą już czytać. Osoby dotknięte chorobą nie mogą już samodzielnie wykonywać prostych codziennych czynności. Z tego powodu należy szukać pomocy krewnych i przyjaciół.

Choroba może być bardzo stresująca dla osób dotkniętych chorobą. Dlatego oprócz neurologa zaleca się wizytę u psychologa. Może to pomóc osobom dotkniętym chorobą w radzeniu sobie z chorobą i uczuciami, które wywołuje. Cierpiący powinni robić wszystko, co ich uszczęśliwia.

Należy dołożyć wszelkich starań, aby zapobiec depresji. Na przykład powinieneś uprawiać sport na świeżym powietrzu. Ma to pozytywny wpływ na samopoczucie chorych. Ćwiczenia wspomagają również układ odpornościowy. Podobnie styl życia powinien być dostosowany do choroby.

Stosowanie zdrowej diety oraz unikanie alkoholu i nikotyny ma pozytywny wpływ na chorobę. Dieta powinna przede wszystkim zawierać dużo owoców i warzyw oraz w miarę możliwości unikać tłuszczu i cukru. Aby osoby dotknięte chorobą mogły skorzystać z pomocy członków rodziny, należy je odpowiednio poinformować o chorobie. Pozwala to uniknąć niepotrzebnego stresu.

Możesz to zrobić sam

Ta rzadka forma zaburzeń poznawczych może dotknąć każdego. Ich wpływ na otoczenie społeczne jest jednak fatalny, ponieważ nawet osoby, które znają, czy przedmioty codziennego użytku nie są już rozpoznawane. Inne umiejętności, takie jak czytanie, również mogą być osłabione. Większość chorych pacjentów potrzebuje pomocy w radzeniu sobie z codziennym życiem.

Może to spowodować duże obciążenie zarówno dla osób dotkniętych chorobą, jak i ich bliskich. Dlatego wskazane jest, aby oprócz neurologa skonsultować się z psychologiem w celu uzyskania pomocy medycznej. Ponadto zaleca się wszystkie znane środki zapobiegające depresji. Przede wszystkim dotyczy to sportu, zwłaszcza jeśli jest uprawiany na świeżym powietrzu. Świeże powietrze i ćwiczenia nie tylko wspierają układ odpornościowy, ale także przywracają równowagę i dobry nastrój. Jednocześnie pacjent ma poczucie spełnienia, które może zrekompensować deficyty ślepoty duszy.

Najnowsze badania pokazują, że zdrowa dieta ma również pozytywny wpływ na zdrowie psychiczne. Pacjenci z niewidomymi duszami nie powinni palić, nie pić alkoholu i unikać zbyt dużej ilości tłuszczu i cukru. Zamiast tego powinni uciekać się do owoców, warzyw, produktów pełnoziarnistych, chudego białka i olejów zawierających kwasy omega-3.

Jest to również pomocne dla pacjentów, którzy agresywnie radzą sobie ze swoją chorobą i informują otoczenie o wszelkich istniejących deficytach. Zapobiega to nieporozumieniom i pozwala uniknąć niepotrzebnego stresu.