Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną

ZA zaburzenie pod postacią somatyczną reprezentuje zespół objawów, których nie można lub nie można odpowiednio wyjaśnić przyczynami organicznymi. Są to dolegliwości funkcjonalne, które są związane ze stresem psychologicznym i stresem u pacjenta. Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną są bardzo częste iw większości przypadków mają charakter przejściowy.

Co to jest zaburzenie pod postacią somatyczną?

W a zaburzenie pod postacią somatyczną dotyczy skarg postrzeganych fizycznie, dla których nie można znaleźć przyczyn organicznych. Na wszystkie narządy mogą mieć wpływ zaburzenia czynnościowe spowodowane rozregulowaniem autonomicznego układu nerwowego. Jeśli po dokładnym badaniu pacjenta nie zostaną stwierdzone żadne zmiany organiczne, należy postawić diagnozę „zaburzenie somatotropowe”.

Większość ludzi (ponad 80 procent) cierpi na zaburzenia somatotropowe przynajmniej przejściowo w ciągu swojego życia. Ten stan zwykle trwa tylko przez krótki czas i zwykle wiąże się z niezwykłymi sytuacjami życiowymi. Jednak w 5 do 20 procent wszystkich przypadków objawy stają się przewlekłe.

Często obserwuje się takie objawy, jak wyczerpanie, zmęczenie, problemy żołądkowo-jelitowe, problemy sercowo-naczyniowe lub problemy seksualne. W celu postawienia diagnozy konieczne jest jednak wykluczenie wszystkich innych możliwych przyczyn objawów, aby móc zaproponować pacjentowi leczenie psychoterapeutyczne.

przyczyny

Przyczyny zaburzeń pod postacią somatyczną są zróżnicowane. Wynikają one z sytuacji życiowej danego pacjenta. Zakłada się, że czynnikiem wyzwalającym jest wzajemne oddziaływanie czynników psychologicznych, społecznych i biologicznych. Może też istnieć podłoże genetyczne. Przede wszystkim jest to kwestia przyczyn psychospołecznych, które prowadzą do charakterystycznych dolegliwości.

Jedną z przyczyn może być długotrwały negatywny stres, który powoduje długotrwałe zaburzenia czynności niektórych narządów. Poświęcanie zbyt dużej uwagi nieszkodliwym objawom w połączeniu z obawą, że może to być coś gorszego, często prowadzi do poważnych dolegliwości bez rozpoznawania jakichkolwiek przyczyn organicznych. Procesy psychiczne i konflikty związane z emocjami złość, złość, strach lub niezadowolenie często manifestują się jako objawy fizyczne. Często ważną rolę odgrywają również traumatyczne doświadczenia z wczesnego dzieciństwa.

Objawy, dolegliwości i oznaki

Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną objawiają się wieloma różnymi objawami. Często występują trudności w oddychaniu, uczucie globusa lub duszność. W klatce piersiowej może wystąpić uczucie ucisku, szwów, ucisku lub kołatania serca. Ponadto wielu pacjentów cierpi na problemy trawienne, takie jak nudności, bóle brzucha, bóle w nadbrzuszu, wzdęcia, gazy, biegunka lub zaparcia.

Kobiety mogą również doświadczać problemów ginekologicznych. Obserwuje się również częste oddawanie moczu i zaburzenia bólowe. Ogólnie zaburzenia pod postacią somatyczną dzielą się na zaburzenia somatyzacyjne, zaburzenia hipochondryczne i dysfunkcje autonomiczne występujące pod postacią somatyczną. Zaburzenia somatyzacyjne obejmują wiele zmieniających się objawów fizycznych, które istnieją od co najmniej dwóch lat i nie można ich wyjaśnić przyczynami organicznymi.

Obejmuje to ból, problemy trawienne, objawy neurologiczne i zaburzenia seksualne. Obraz kliniczny hipochondrii charakteryzuje się tym, że dana osoba jest przekonana, że ​​cierpi na poważną chorobę i nie można jej przekonać inaczej. Pacjenci dotknięci chorobą obserwują siebie w sposób ciągły i znacznie nasilają nieszkodliwe objawy.

Jeśli nie zostaną znalezione przyczyny fizyczne, lekarz zostanie zmieniony. Somatotropowe dysfunkcje autonomiczne to objawy w narządach, które są zasilane bezpośrednio przez autonomiczny układ nerwowy. Często obserwuje się tu nerwice serca, problemy żołądkowe, hiperwentylację, częste oddawanie moczu czy zespół jelita drażliwego. Tutaj również nie można znaleźć przyczyn organicznych.

Diagnoza i przebieg choroby

Aby zdiagnozować zaburzenie pod postacią somatyczną, bardzo ważne jest, aby jednoznacznie wykluczyć organiczną przyczynę objawów. Oprócz zwykłych testów laboratoryjnych obejmuje to również procedury obrazowania. Z drugiej strony zbyt intensywna diagnoza byłaby śmiertelna, jeśli podejrzewa się zaburzenie pod postacią somatyczną.

Pacjent koncentrowałby się jeszcze bardziej na znalezieniu organicznej przyczyny i jeszcze bardziej zamknął się na psychoterapeutyczną analizę swoich problemów. Oczywiście diagnozę należy również odróżnić od innych chorób psychicznych, takich jak depresja.

Jednak przy postawieniu diagnozy należy również wziąć pod uwagę, że zaburzenie pod postacią somatyczną często wiąże się z takimi zaburzeniami psychicznymi, jak nałogi, zaburzenia lękowe, depresja, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne czy zaburzenia osobowości. Ważnym kryterium dla zaburzeń autonomicznych występujących pod postacią somatyczną jest występowanie co najmniej sześciu objawów z dwóch grup narządów, które nie są organiczne i istnieją od co najmniej dwóch lat.

Komplikacje

W przypadku dysfunkcji autonomicznej występującej pod postacią somatyczną głównym wyzwaniem dla lekarza i pacjenta jest rozróżnienie między psychosomatycznymi i fizycznymi przyczynami objawów. Trudności pojawiają się nie tylko podczas wstępnej diagnozy. Możliwe są różne komplikacje, jeśli dodatkowa choroba fizyczna nie zostanie rozpoznana na czas. Ponadto można sobie wyobrazić, że rzeczywiste pogorszenie istniejącej dysfunkcji fizycznej jest błędnie interpretowane jako psychosomatyczne.

Niektóre osoby z dysfunkcją autonomiczną występującą pod postacią somatyczną odczuwają dyskomfort związany z określonym narządem. Przykładem tego jest nerwica serca. Pacjent z nerwicą serca może mieć nie tylko prawdziwe problemy z sercem, ale także inną chorobę narządu. I odwrotnie, osoba cierpiąca na fizyczne problemy z sercem może dodatkowo zmagać się z dysfunkcją autonomiczną pod postacią somatyczną związaną z sercem lub innymi funkcjami wegetatywnymi.

Dlatego też wymagane są dokładne badania, aby wykluczyć powikłania fizyczne. W przypadku leczenia dysfunkcji autonomicznej występującej pod postacią somatyczną oznacza to jednak dylemat: badania lekarskie mogą (i muszą) wykluczyć fizyczne przyczyny objawów - ale jednocześnie badania te mogą zwiększyć psychologiczne poczucie choroby.

Możliwe jest również, że badania lekarskie i zabiegi spowodują bezpośrednie szkody lub że fizycznie zdrowy pacjent zostanie zakażony patogenem przez innych pacjentów. Możliwe powikłania dysfunkcji autonomicznej występujące pod postacią somatyczną obejmują również dolegliwości psychologiczne, takie jak depresja i lęk.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

W przypadku tej choroby pacjent wymaga leczenia. Może to prowadzić do poważnych dolegliwości i komplikacji, które w najgorszym przypadku mogą również skrócić oczekiwaną długość życia poszkodowanej osoby. Należy skonsultować się z lekarzem, aby zapobiec dalszemu dyskomfortowi. To zaburzenie leczy się samo tylko w bardzo rzadkich przypadkach. W przypadku poważnych problemów trawiennych należy skonsultować się z lekarzem. Występuje silny ból żołądka lub silne nudności.

Silny ból w nadbrzuszu lub trwałe uczucie pełności mogą również wskazywać na chorobę i muszą zostać zbadane przez lekarza. W wielu przypadkach pojawiają się również zaparcia. Ponadto psychiczne nastroje lub inne dolegliwości psychologiczne mogą wskazywać na chorobę.

W przypadku tej choroby można spotkać się przede wszystkim z lekarzem rodzinnym lub internistą. Dalsze leczenie zależy jednak w dużej mierze od dokładnych przyczyn i dokładnej postaci zaburzenia. Z reguły choroba nie skraca oczekiwanej długości życia chorego.

Terapia i leczenie

Leczenie zaburzenia pod postacią somatyczną jest często bardzo trudne. Warunkiem wstępnym jest zbudowanie relacji zaufania między pacjentem a lekarzem. Jednak często tak się nie dzieje, ponieważ pacjent szuka przede wszystkim organicznej przyczyny swoich objawów. Prowadzi to do ciągłych zmian lekarza w nadziei, że diagnoza stawiana niekiedy przez samego pacjenta zostanie w pewnym momencie potwierdzona.

Jednak lekarz musi być w stanie wiarygodnie wyjaśnić chorobę pacjentowi, aby móc kontynuować skuteczną psychoterapię. Pacjent musi być zmotywowany do pracy nad swoimi problemami w oparciu o tę wiedzę.

Tutaj znajdziesz swoje leki

zapobieganie

Zapobieganie uogólnionej i przewlekłej postaci zaburzeń somatycznych rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie. W ten sposób struktury behawioralne są uczone od rodziców i przystosowane do radzenia sobie z własnymi problemami w późniejszym życiu. Możesz także dowiedzieć się, jak radzić sobie z objawami fizycznymi, które zawsze się pojawiają.

Jeśli dolegliwości fizyczne zwracają uwagę innych ludzi, co w innym przypadku nie miałoby miejsca, nastolatek uczy się złej strategii radzenia sobie z problemami życiowymi. Dlatego pozytywne i zorientowane na życie wychowanie może wiele zdziałać dla poprawy zdrowia człowieka.

Opieka postpenitencjarna

Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną wpływają na różne obszary ciała, takie jak brzuch kobiety czy układ sercowo-naczyniowy. Rodzaj obserwacji, który jest odpowiedni w przypadku zaburzenia pod postacią somatyczną, zależy zatem od objawów pacjenta. Rozważając odpowiednią opiekę następczą, należy również wziąć pod uwagę indywidualną kondycję osoby, której to dotyczy.

W każdym przypadku zalecana jest dalsza opieka w celu przywrócenia harmonii zdrowia fizycznego i psychicznego. W ramach opieki pooperacyjnej chory musi zdać sobie sprawę z (zarówno pozytywnych, jak i negatywnych) interakcji między fizycznymi i psychicznymi. Ponadto zapobieganie nawrotom i długoterminowa stabilizacja chorego to cele dalszego leczenia.

Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli pacjent był wcześniej leczony w klinice z powodu chorób somatycznych i ma powrócić do znanego mu otoczenia. Warto podać zainteresowanej osobie adres miejscowego lekarza rodzinnego lub psychologa. Pacjent może zwrócić się do tego punktu kontaktowego, jeśli po zakończeniu leczenia wystąpi ostra sytuacja kryzysowa i wymagana jest interwencja. Zainteresowaną osobę należy wezwać do wizyty u specjalisty w nagłych przypadkach, gdyż ryzyko pogorszenia stanu zdrowia lub nawrotu choroby w takiej sytuacji jest bardzo wysokie.

Możesz to zrobić sam

Jeżeli pomimo licznych badań nie można wyjaśnić istniejących zaburzeń zdrowia, poszkodowany powinien zachować spokój. Jeśli zostanie udowodnione, że nie ma zaburzeń organicznych, należy bardziej rozważyć czynniki emocjonalne. Często nie zaleca się dalszych zmian lekarza.

Nieszczęśliwy styl życia, pogorszenie samopoczucia lub niespełnione życzenia różnego rodzaju mogą prowadzić do zaburzeń zdrowotnych. Jeśli cele życiowe nie zostały osiągnięte lub jeśli Twoje życie nie rozwija się zgodnie z planami lub wytycznymi, należy to zbadać bardziej szczegółowo. W zależności od osobowości tematy te można krytycznie kwestionować i zmieniać.

Wskazane jest jednak skorzystanie z pomocy terapeutycznej. Okazało się przydatne dla dużej liczby osób dotkniętych chorobą, jeśli osoba neutralna może zapewnić dodatkowy bodziec do przepracowania wzorców poznawczych. Generalnie należy ograniczyć codzienne stresory. Ponadto codzienne procesy muszą być zoptymalizowane i dostosowane do wymagań organizmu.

W wielu przypadkach poprawę można uzyskać, stosując zdrową i zbilansowaną dietę. Ponadto należy nawiązywać i podtrzymywać kontakty społeczne. Odpowiednie zajęcia rekreacyjne są również ważne, aby można było osiągnąć odpowiednią równowagę w życiu codziennym. Trening poznawczy i techniki relaksacyjne okazały się skuteczne dla wielu cierpiących. Pomagają złagodzić istniejące dolegliwości i promować dobre samopoczucie.