Sulfonylomoczniki

Zgodnie z terminem Sulfonylomocznik podsumowano różne leki stosowane w leczeniu cukrzycy. Pochodne sulfonylomocznika są stosowane jako leki obniżające poziom cukru we krwi w zwalczaniu choroby typu 2. Leki osiągają ten profil poprzez zwiększenie wydzielania insuliny. Dlatego pochodne sulfonylomocznika są lekami przeciwcukrzycowymi.

Co to są pochodne sulfonylomocznika?

Pochodne sulfonylomocznika to ważne leki przeciwcukrzycowe stosowane w leczeniu cukrzycy typu 2 (w języku potocznym często nazywanej chorobą cukrową). Zastosowanie z typem 1 nie jest wskazane. Leki należy odróżnić od grupy glinidów. Chociaż mają one podobny mechanizm działania jak pochodne sulfonylomocznika, różnią się znacznie pod względem profilu działania. W farmakologii i chemii sulfonylomoczniki można opisać wzorem empirycznym C 24 - H 3 - N 4 - O 5 - S.

Standardowym obszarem zastosowania pochodnych sulfonylomocznika jest regulacja poziomu cukru we krwi, które wpływają na zawartość insuliny po spożyciu, dzięki czemu uzyskuje się odpowiednie obniżenie poziomu cukru we krwi.

Ponieważ pochodne sulfonylomocznika są przyjmowane wyłącznie doustnie, uważa się je za doustne leki przeciwcukrzycowe. Odgrywają ważną rolę w terapii. W Republice Federalnej Niemiec i innych krajach UE leki podlegają przepisom farmaceutycznym i przepisom. Można go kupić tylko na receptę lekarza.

Farmakologiczny wpływ na organizm i narządy

Pochodne sulfonylomocznika działają poprzez stymulację kanałów potasowych w komórkach beta trzustki, co zwiększa ich aktywność. To podniecenie prowadzi do zwiększonej produkcji insuliny. Ze względu na zwiększone wydzielanie insuliny wzrasta zawartość insuliny we krwi, co prowadzi do zauważalnego obniżenia poziomu cukru we krwi.

Uważa się, że sulfonylomoczniki są blokerami kanału potasowego ze względu na ich wpływ na kanał potasowy. Efekty osiąga się poprzez naśladowanie zwiększonego stężenia ATP. Ponieważ pochodne sulfonylomocznika tylko zwiększają produkcję insuliny przez organizm, terapia wymaga sprawnej trzustki. Pacjent nadal musi być w stanie wytworzyć wystarczające ilości insuliny.

Ponieważ termin sulfonylomocznik jest terminem zbiorczym, pod którym podsumowano różne składniki czynne, istnieją pewne różnice między poszczególnymi substancjami. Różnice ograniczają się jednak do szybkości i czasu trwania początku działania.

Do najpowszechniejszych pochodnych sulfonylomocznika należą gliklazyd, tolbutamid, glimepiryd, glibenklamid i glibornuryd. Rodzaj zastosowanej substancji czynnej zależy od indywidualnych cech konkretnego przypadku.

Zastosowanie medyczne i zastosowanie do leczenia i zapobiegania

Stosowanie pochodnych sulfonylomocznika sprawdziło się w medycynie do leczenia cukrzycy typu 2. Pierwsze preparaty pojawiły się na rynku już w 1956 roku. Obecnie pochodne sulfonylomocznika są stosowane głównie w monopreparatach. Są to leki, które opierają się wyłącznie lub głównie na jednym składniku aktywnym. Jednak możliwe jest również połączenie z innymi substancjami czynnymi, takimi jak metformina.

Recepta jest wydawana wyłącznie w leczeniu cukrzycy typu 2. Jednak warunkiem wstępnym jest zawsze prawidłowe funkcjonowanie trzustki. W przeciwnym razie należy podać inne preparaty.

Pochodne sulfonylomocznika są przyjmowane doustnie w postaci tabletek powlekanych. Na rynku Unii Europejskiej są dostępne różne preparaty. Wszystkie pochodne sulfonylomocznika podlegają przepisom farmaceutycznym i przepisom ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Zakup jest zatem dozwolony tylko po wystawieniu recepty w licencjonowanej aptece.

Podczas jego stosowania należy koniecznie zwrócić uwagę na poradę lekarską. W szczególności może być konieczne skoordynowanie spożycia preparatów z codziennymi posiłkami.

Zagrożenia i skutki uboczne

Pochodne sulfonylomocznika nie są wolne od zagrożeń i skutków ubocznych. Bezpieczeństwo użytkowania jest jednak gwarantowane, o ile nie ma przeciwwskazań. Dzieje się tak na przykład w czasie ciąży i karmienia piersią. Następnie należy zaprzestać przyjmowania. To samo dotyczy pacjentów z ciężkim uszkodzeniem wątroby lub nerek. W cukrzycy typu 1 istnieje również przeciwwskazanie ze względu na brak skuteczności.

Ponieważ pochodne sulfonylomocznika mają wpływ na poziom cukru we krwi, należy obserwować interakcje z innymi produktami leczniczymi. O wszystkich podjętych przygotowaniach należy zawsze poinformować lekarza prowadzącego. Na przykład możliwe są niepożądane interakcje z doustnymi środkami antykoncepcyjnymi lub hormonami tarczycy. Z nimi jest zmniejszona skuteczność.

Działanie pochodnych sulfonylomocznika można również zwiększyć, przyjmując beta-blokery lub insulinę. Ponadto możliwe są interakcje z diuretykami tiazydowymi, inhibitorami MAO, salicylanami i sulfonamidami.

Należy również uważać na skutki uboczne. W tym miejscu należy przede wszystkim zwrócić uwagę na możliwość wystąpienia hipoglikemii spowodowanej insuliną. Prawdopodobieństwo wystąpienia tego działania niepożądanego jest większe w przypadku substancji o długim czasie działania, takich jak glibenklamid, niż w przypadku substancji o krótkim czasie działania, takich jak tolbutamid.

Inne skutki uboczne pochodnych sulfonylomocznika obejmują nietolerancję alkoholu, objawy żołądkowo-jelitowe (nudności, wymioty, biegunka), ogólne złe samopoczucie i anemię.

Ponadto leczenie pochodnymi sulfonylomocznika zwykle powoduje przyrost masy ciała o około 2 kg.