Leki przeciwcukrzycowe są potrzebne, gdy organizm nie jest w stanie regulować poziomu cukru we krwi za pomocą własnej insuliny.
Co to są leki przeciwcukrzycowe?
Leki przeciwcukrzycowe to leki stosowane w leczeniu choroby metabolicznej, cukrzycy (cukrzycy). W zdrowym ciele „komórki beta” trzustki wytwarzają wystarczającą ilość insuliny. Insulina zapewnia, że organizm wchłania cukier, a tym samym obniża poziom cukru we krwi, gdy tylko wzrośnie po spożyciu pokarmu zawierającego węglowodany.
Cukrzyca typu 1 jest chorobą autoimmunologiczną, w której układ odpornościowy omyłkowo atakuje i niszczy „komórki beta” w trzustce, powodując spadek produkcji insuliny. Z drugiej strony cukrzyca typu 2 charakteryzuje się „opornością na insulinę”: Insulina, która może być obecna w organizmie, nie działa prawidłowo w miejscach docelowych, przez co poziom cukru we krwi nie może być wystarczająco rozłożony.
W cukrzycy typu 2 możliwa jest zarówno wystarczająca, jak i ograniczona produkcja insuliny. Jeśli w cukrzycy nie przyjmuje się leków przeciwcukrzycowych, trwale wysoki poziom cukru we krwi prowadzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych i nerwów oraz zaburzeń krążenia.
Ślepota, udar i zawał serca mogą wystąpić jako choroby wtórne. Poważne zaburzenia krążenia spowodowane cukrzycą czasami wymagają amputacji, jeśli leczenie lekami przeciwcukrzycowymi nie jest terminowe.
Zastosowanie medyczne, działanie i zastosowanie
Leki przeciwcukrzycowe są stosowane tylko wtedy, gdy inne formy terapii, takie jak zmiana diety lub zwiększona aktywność fizyczna, nie obniżają w wystarczającym stopniu poziomu cukru we krwi.
W zależności od sposobu działania, leki przeciwcukrzycowe są klasyfikowane jako „insulinotropowe” (promujące wydzielanie insuliny) lub nieinsulinotropowe: albo leki przeciwcukrzycowe poprawiają rozkład cukru po jedzeniu, albo powodują natychmiastowy podaż insuliny. Insulinotropowe leki przeciwcukrzycowe są stosowane głównie w cukrzycy typu 1 w celu wyrównania lub stymulacji produkcji insuliny przez organizm, która jest zbyt niska, o ile jest to możliwe dzięki dostępności wystarczającej liczby komórek beta.
Nieinsulinotropowe leki przeciwcukrzycowe są stosowane w cukrzycy typu 2, gdy organizm wytwarza wystarczającą ilość insuliny, ale insulina nie działa. Jeśli organizm wytwarza zbyt mało insuliny w obecności insulinooporności (cukrzyca typu 2), leczenie prowadzi się również za pomocą antybiotyku insulinotropowego.
W zależności od formy podania rozróżnia się pomiędzy doustnym (przyjmowanym przez usta) i pozajelitowym (najczęściej podawanym we wstrzyknięciu pod skórę lub we wlewie do krwiobiegu) oraz antybiotykami przyjmowanymi drogą wziewną. Doustne leki przeciwcukrzycowe są stosowane głównie w cukrzycy typu 1, a nie doustne leki przeciwcukrzycowe w cukrzycy typu 2.
Ziołowe, naturalne i farmaceutyczne leki przeciwcukrzycowe
Do ustnej Leki przeciwcukrzycowe należy do ciebie. za. „inhibitory alfa-glukozydazy”. Glukozydaza jest enzymem, który rozkłada złożone cząsteczki cukru i skrobi podczas trawienia pokarmu w jelicie cienkim, a tym samym zapewnia szybką dystrybucję cukru we krwi. (Enzymy to białka, które przyspieszają niektóre procesy biochemiczne.)
Inhibitory glukozydazy zapobiegają szybkiemu wzrostowi poziomu cukru we krwi po posiłkach. Z drugiej strony leki „biguanid” zmniejszają produkcję cukru w wątrobie, a także hamują jego uwalnianie. „Glitazony” powodują zwiększone tworzenie się białek, które zapewniają transport cukru z krwiobiegu do komórek. „Glinidy” mają krótki czas działania i dlatego są przyjmowane około trzydziestu minut przed posiłkiem w celu precyzyjnego pobudzenia produkcji insuliny podczas procesu trawienia.
Pochodne sulfonylomocznika blokują kanały potasowe w komórkach beta trzustki, a tym samym umożliwiają zwiększone uwalnianie insuliny. Do głównych leków przeciwcukrzycowych, które nie są podawane doustnie, należy insulina wstrzykiwana pod skórę lub do żyły. Setki roślin leczniczych mają również działanie przeciwcukrzycowe, z których część została udowodniona w badaniach klinicznych. Części roślin, które działają jak środki przeciwcukrzycowe, obejmują łuski fasoli, liście borówki oraz owoce lub nasiona śliwki jawajskiej.
Zagrożenia i skutki uboczne
Plik Leki przeciwcukrzycowe Inhibitory alfa-glukozydazy mogą powodować wzdęcia, bóle brzucha, gazy, nudności i biegunkę. Inhibitorów alfa-glukozydazy nie wolno stosować w przewlekłych chorobach przewodu pokarmowego.
Możliwe skutki uboczne biguanidów obejmują wymioty, nudności, biegunkę i zatrucie kwasem mlekowym. Podczas przyjmowania glitazonów mogą wystąpić bóle głowy, zaburzenia wydalania wody i gromadzenia się wody w tkankach ciała (powstawanie obrzęków) oraz łagodna anemia (anemia). Nie wolno przyjmować glitazonu w tym samym czasie, co insulina. Glinidy czasami wywołują hipoglikemię (niski poziom cukru we krwi), co może prowadzić do apetytu, obniżonej wydajności mózgu, agresywności, drgawek lub wstrząsu.
Jeszcze większe ryzyko hipoglikemii stwarzają pochodne sulfonylomocznika. Ponadto pochodne sulfonylomocznika nie są kompatybilne ze spożyciem alkoholu, w którym ze względu na gromadzenie się toksycznego aldehydu octowego (substancja rozkładająca alkohol) w wątrobie, oprócz nudności, wymiotów, bólu głowy, zawrotów głowy i swędzenia, pocenia się, przyspieszenia akcji serca (tachykardia) i niskiego ciśnienia krwi (niedociśnienie) może wystąpić.
Spożycie pochodnych sulfonylomocznika prowadzi do średniego wzrostu masy ciała o 2 kilogramy. W niektórych przypadkach zmniejsza się liczba czerwonych lub białych krwinek (niedokrwistość lub leukopenia) lub liczba płytek krwi (trombocytopenia).
Możliwe są również alergie krzyżowe z antybiotykami sulfonamidowymi lub tiazydami (diuretykami). Nie wolno przyjmować pochodnych sulfonylomocznika w okresie ciąży oraz w przypadku niewydolności nerek. Działanie pochodnych sulfonylomocznika nasila się, gdy podaje się insulinę i beta-adrenolityki w tym samym czasie, podczas gdy działanie tych leków przeciwcukrzycowych zmniejsza się, gdy w tym samym czasie stosuje się inne leki.
.jpg)
.jpg)
