Poniższy artykuł dotyczy dyscypliny Nauka o ruchu. Po krótkim zdefiniowaniu tematu omówione są możliwe obszary leczenia. Na koniec jako przykłady przedstawiono metody diagnostyczne dyscypliny.
Co to jest nauka o ćwiczeniach?
Nauka o ruchu bada ruchy ludzi i innych żywych organizmów za pomocą metod naukowych. Badane są wszystkie mechanizmy, które odgrywają rolę w uczeniu się i wykonywaniu ruchu. Ruchy to złożone procesy w organizmie, obejmujące wiele struktur. Dlatego nauka o ruchu jest przedmiotem interdyscyplinarnym.
Wiele podobszarów wspólnie przyczynia się do postępu naukowego nauki o ruchu. Różne podobszary można podzielić na obszary tematyczne przetwarzania energii i przetwarzania informacji. Dziedziny przetwarzania energii obejmują anatomię funkcjonalną i biomechanikę. Dyscypliny te badają związki i mechanizmy w ludzkim ciele, takie jak interakcje między mięśniami, więzadłami i ścięgnami.
Obszary specjalistyczne przetwarzania informacji obejmują socjologię psychomotoryczną i socjologię sportu. Te dyscypliny badają, w jaki sposób sygnały w ludzkim ciele są przetwarzane i przekazywane przez narządy zmysłów, komórki nerwowe i mózg. Różne podobszary nauki o ruchu prowadzą ważne badania podstawowe, których wyniki z kolei są wykorzystywane w innych dyscyplinach lub w rehabilitacji, w leczeniu chorób.
Wpływ na metody leczenia
Ćwiczenia fizyczne mogą pomóc wyjaśnić przyczyny chorób i urazów. Tylko wtedy można opracować skuteczne terapie lub środki zapobiegawcze w celu zapobiegania chorobom. Anatomia i biomechanika badają zachowanie mięśni, więzadeł, ścięgien i innych tkanek ciała. Przede wszystkim należy zbadać, jak zdrowa tkanka zachowuje się pod obciążeniem i jakie siły działają na poszczególne struktury ciała.
Porównanie z już chorą tkanką może dostarczyć ważnych informacji o tym, jak i dlaczego poszczególne struktury zachowują się inaczej w przypadku chorób lub jak doszło do urazów. W tym kontekście dolegliwości wszystkich stawów (problemy z kolanami lub barkami), dolegliwości mięśni (zerwane włókna mięśniowe, nadwyrężenia), a także choroby więzadeł (zapalenie ścięgien) mogą być częścią badań w dziedzinie nauk o ruchu.
Zawały, choroby zwyrodnieniowe (demencja) lub udary mogą utrudniać lub uniemożliwiać wykonywanie ukierunkowanych ruchów. Nauka o ćwiczeniach może wykorzystać badania na zdrowych ludziach, aby zrozumieć, w jaki sposób czynność przechodzi od intencji do wykonania. W przypadku osób chorych można teraz określić, w którym momencie pojawiają się problemy z programem motorycznym.
Terapia zajęciowa wykorzystuje wiedzę z zakresu nauk o ruchu do opracowania skutecznych koncepcji leczenia dla każdego pacjenta. Poprzez ukierunkowany trening można wyeliminować lub skompensować deficyty w sekwencji ruchu. W przypadku pacjentów w śpiączce ważne jest, aby regularnie poruszać ciałem pacjenta, aby zachować programy motoryczne. Po udarze terapia na bieżni może złagodzić dolegliwości motoryczne.
Ponadto nauka o ruchu bada choroby, które mogą mieć wpływ na ruchy człowieka ze względu na zaburzenia transmisji sygnałów w organizmie. Należą do nich choroba Parkinsona i stwardnienie rozsiane. Choroba Parkinsona jest spowodowana zaburzeniem produkcji dopaminy. Prowadzi to do braku transmisji sygnału, a chory wykazuje bardzo spowolnione ruchy. Inne choroby, które mogą badać ćwiczenia fizyczne, to paraplegia lub choroba Huntingtona.
Skupiamy się tutaj na rozwoju implantów i protez. Uszkodzoną tkankę należy zastąpić lub naśladować przy pomocy środków technicznych, aby umożliwić choremu powrót do ruchu. Celem terapii może być również odbudowa uszkodzonej tkanki.
Metody badawcze
W naukach o ruchu procedury diagnostyczno-badawcze służą do określenia aktualnego statusu osoby, na przykład w odniesieniu do wydajności lub funkcjonalności. Na tej podstawie można wyprowadzić środki dotyczące leczenia lub doradzania zainteresowanej osobie. Ponieważ nauka o ruchu jest interdyscyplinarną gałęzią badań obejmującą wiele podobszarów, istnieje wiele różnych podejść w diagnostyce.
Możliwe metody diagnostyczne i badawcze obejmują przesłuchiwanie ludzi w wywiadach lub kwestionariuszach, badanie fizykalne, obserwację ruchu, analizę wideo lub sportowy test motoryczny. Obserwacja ruchu jest jakościową metodą diagnostyczną. Tutaj ruchy osoby (np. Atlety podczas treningu) są dokładnie badane przez wyszkolonego obserwatora (zwykle trenera). Z obserwacji można wyciągnąć wnioski dotyczące jakości wykonania ruchu oraz poziomu umiejętności technicznych.
Wiedza ta może być następnie wykorzystana do specyficznego treningu tych ruchów, które wciąż mają deficyty. Nawet podczas nauki ruchu lub sportu obserwacja ruchu może być pomocna, aby ruchy były wykonywane poprawnie od samego początku i nie można było nauczyć się nieprawidłowych ruchów. Chód osoby można badać na bieżni za pomocą nieruchomej kamery wideo. Tak określa się stabilność stawu po urazach kolana.
W sportowym teście motorycznym ludzie powinni wykonywać określone ruchy w standardowych warunkach. Na tej podstawie można wyciągnąć wnioski na temat zdolności i umiejętności danej osoby. Odpowiedni sportowy test motoryczny musi być dostosowany do osoby poddawanej testowi podczas jego wykonywania (np. Pod względem wieku i płci). Ponadto test powinien być jak najbardziej identyczny z ruchem, o którym ma zostać złożone później oświadczenie. Złożonego ruchu nie można dokładnie odwzorować za pomocą indywidualnego testu znacznie uproszczonego ruchu. Prosty test reakcji jest przykładem prostego indywidualnego sportowego testu motorycznego, który bada tylko nieznacznie złożone ruchy.
W diagnostyce ruchowej często stosuje się procedury badające siły i obciążenia w różnych fazach ruchu. W przypadku skoczka narciarskiego można określić, w którym punkcie skoku wywierana jest największa siła. Wyniki testu można następnie porównać z obliczonymi wartościami idealnymi, aby poprawić zachowanie skokowe podczas treningu.
.jpg)
