Derealizacja

w Derealizacja pacjent postrzega otoczenie jako nierealne. Wyzwalaczem są często emocjonalne stresujące sytuacje. Większość pacjentów otrzymuje terapię poznawczo-behawioralną w celu leczenia.

Co to jest derealizacja?

Derealizacji można doświadczyć na wiele sposobów. Niektórzy pacjenci odczuwają ogólną nierealność wobec swojego otoczenia. Inni doświadczają własnej percepcji, jak pod kopułą sera lub przez ciemne okulary przeciwsłoneczne.
© spuno - stock.adobe.com

Ludzie na ogół postrzegają swoje otoczenie jako znajome. Nawet w obcym kraju przynajmniej sposób postrzegania pozostaje znajomy. Postrzegany świat wydaje się więc realny i bliski widzowi. Wraz z derealizacją pojawia się poczucie wyobcowania i nierzeczywistości w stosunku do własnego postrzegania. Postrzegany świat nagle wydaje się odległy, nienormalny lub wyobcowany.

Środowisko jest powszechnie postrzegane jako obce. Osoby dotknięte chorobą mogą przypisywać poszczególne szczegóły i osoby, ale ludzie, określone przedmioty lub samo środowisko nadal wydają się im nieznane, odległe, nierzeczywiste, sztuczne, nieproporcjonalne, bez życia lub bezbarwne. Stan derealizacji może być krótki i chwilowy lub trwały przez różne okresy czasu.

Zaburzenie percepcji zwykle rozwija się z derealizacji, która trwale alienuje całą percepcję, a tym samym postrzeganą rzeczywistość pacjenta. Niektórzy chorzy widzą tylko zasłonięte, widzą osłabione wrażenia lub odczuwają duży dystans między sobą a otoczeniem.

Częściowo wpływa to również na czasowe aspekty doświadczenia. W prawie wszystkich przypadkach derealizacja wiąże się z depersonalizacją. Oznacza to, że stan zmienia pierwotnie naturalne poczucie osobowości. Doświadczenie derealizacji jest zaburzeniem ego, które może mieć różne przyczyny.

przyczyny

Derealizacja może dotyczyć osób chorych psychicznie, ale także zdrowych psychicznie. Często zmienione doświadczenie jest wywoływane przez emocjonalnie bardzo stresujące sytuacje, którym towarzyszą panika, zmęczenie i wyczerpanie. Ponieważ narkotyki, leki, takie jak leki przeciwdepresyjne i stymulanty, takie jak kofeina lub nikotyna, również wpływają na system percepcji, derealizacja i depersonalizacja mogą być związane ze spożyciem tych substancji.

Zaburzona percepcja może również dostosować się do abstynencji, na przykład odwyku alkoholowego lub benzodiazepinowego. Fizyczne przyczyny obejmują choroby ośrodkowego układu nerwowego, zwłaszcza epilepsję, migreny i urazy głowy. Ponadto zaburzenia aparatu przedsionkowego należą do fizycznie wyobrażalnych przyczyn derealizacji, na przykład w kontekście zapalenia błędnika lub zapalenia nerwu.

Czasami poważne zaburzenia snu były również związane przyczynowo z zaburzeniem. Oprócz zaburzenia osobowości typu borderline, główne przyczyny psychologiczne obejmują depresję. Derealizacja i depersonalizacja w kontekście schizofrenii czy zaburzeń lękowych i paniki są równie powszechne.

Derealizacje spowodowane psychologicznie zwykle pojawiają się w kontekście traumy. Osoba zainteresowana nie może i nie chce doświadczać stresującej i traumatyzującej sytuacji jako rzeczywistości.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwy

Objawy, dolegliwości i oznaki

Derealizacji można doświadczyć na wiele sposobów. Niektórzy pacjenci odczuwają ogólną nierealność wobec swojego otoczenia. Inni doświadczają własnej percepcji, jak pod kopułą sera lub przez ciemne okulary przeciwsłoneczne. Środowisko lub określone części środowiska wydają się dziwne lub nieznane i nierealne dla dotkniętych nimi osób.

Wielu pacjentów mówi również o robotycznym, odległym, sztucznym środowisku. W przypadku niektórych chorych zaburzona jest tylko proporcja. Rzeczy wydają się zbyt małe lub zbyt duże, wydają się bezbarwne lub bez życia. Derealizacja może prowadzić do obsesji na punkcie myśli o nie byciu częścią postrzeganego świata.

Szczególnie w połączeniu z depersonalizacją pacjenci często odczuwają derealizację jako przerażającą i reagują paniką. W pojedynczych przypadkach to nierealne uczucie rozciąga się na części twojego ciała. Na przykład niektórzy pacjenci nie postrzegają już swoich rąk jako „prawdziwych” lub faktycznie należących do nich samych.

Wszystkie inne objawy derealizacji zależą od pierwotnej przyczyny. Na przykład w kontekście schizofrenii może pojawić się poczucie mimowolnego wpływu zewnętrznego. Pacjenci czują się zdalnie sterowani i doświadczają nie tylko otoczenia, ale także siebie jak robot.

diagnoza

Według ICD-10 diagnozowanie derealizacji wymaga spełnienia kilku kryteriów. Środowisko musi wydawać się pacjentowi dziwne, nierealne, pozbawione życia lub w inny sposób sztuczne. Osoba zainteresowana akceptuje również, że zmiana percepcji nie jest spowodowana bezpośrednią przyczyną w środowisku i opisuje subiektywnie spontaniczną zmianę percepcji.

Oprócz wglądu w chorobę, dana osoba musi również wykazać świadomość, że jej doświadczenie percepcyjne nie jest toksycznym stanem zagubienia ani epileptycznym stanem chorobowym. Zaburzenia, takie jak metamorfopsja, halucynacje, iluzja lub urojeniowe niezrozumienie rzeczywistości, należy traktować jako diagnozy różnicowe. Rokowanie zależy od indywidualnego przypadku.

Komplikacje

Z reguły derealizacja prowadzi głównie do zaburzeń psychicznych, które mogą mieć poważne konsekwencje dla pacjenta. W najgorszym przypadku pojawiają się myśli samobójcze, a nawet samobójcze. Dlatego w przypadku derealizacji konieczna jest natychmiastowa pomoc lekarska.

W większości przypadków całe otoczenie wydaje się pacjentowi obce, chociaż potrafi on rozpoznać i przypisać wszystkie osoby i fakty w życiu. Może to prowadzić do depresji i innych zaburzeń psychicznych. Często pojawia się zmęczenie, ból głowy i zawroty głowy. Zaburzenia snu również nie są rzadkością i znacznie obniżają jakość życia.

Często pacjenci nie przejmują się uczuciami innych ludzi, przez co wydają się zimni i odrętwiali. Może to mieć negatywny wpływ na przyjaźnie i kontakty społeczne.

Derealizację można leczyć, rozmawiając z psychologiem. Z reguły wgląd w chorobę następuje bardzo szybko, dzięki czemu leczenie może zakończyć się sukcesem, a dana osoba sama zgłosi się do psychologa.

W niektórych przypadkach derealizacja może wynikać z nadużywania alkoholu i innych narkotyków. To również powoduje fizyczne uszkodzenie ciała. Wycofanie się jest konieczne, aby zwalczać derealizację. Nadużywanie narkotyków może spowodować wiele poważnych komplikacji dla organizmu.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Wizyta lekarska jest konieczna, jeśli występują zmiany w postrzeganiu, które są klasyfikowane jako nieprawidłowe w życiu codziennym. Jeśli otoczenie jest postrzegane jako dziwne lub wyobcowane, jest to uważane za niezwykłe i powinno zostać zbadane. Wrażenia mogą być sporadyczne, tymczasowe lub ciągłe. Do wszystkich możliwości wystąpienia potrzebny jest lekarz. W wielu przypadkach ze względu na zaburzenia psychiczne osoba zainteresowana nie zdaje sobie sprawy, że powinna szukać pomocy medycznej.

Z tego powodu ważny jest obowiązek opieki nad ludźmi w bezpośrednim sąsiedztwie. Powinieneś porozmawiać z osobą zainteresowaną i dowiedzieć się o objawach. Następnie często z inicjatywy rodziny prosi się o pomoc lekarza. Troska o ukochaną osobę jest uzasadniona, gdy tylko cierpi z powodu nadużywania substancji lub wydaje się bez życia. Aby uniknąć nieporozumień oraz zrozumieć zachowanie i emocje osoby zainteresowanej, konieczne jest, aby wszystkie zaangażowane osoby uzyskały od lekarza wyczerpujące informacje o chorobie.

Jeśli krewni potrzebują wsparcia w radzeniu sobie ze zdarzeniami z powodu obciążenia psychicznego, powinni zwrócić się o pomoc terapeutyczną. Jeśli zainteresowany jest w stanie uświadomić sobie granicę między sobą a środowiskiem, powinien skonsultować się z lekarzem.

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

Leczono w niewielkim, nierandomizowanym, niekontrolowanym badaniu dotyczącym stosowania terapii poznawczo-behawioralnej. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku stanów derealizacji wywołanych strachem. Towarzyszące objawowe lęki i depresja są w miarę możliwości rozwiązywane podczas terapii. Przyczyna traumatyzującej sytuacji jest idealnie rozwiązana i ponownie zajęta.

Strach przed zmienioną percepcją powoduje ciągłą panikę, kompulsywną samoobserwację i zachowania unikowe. Podejście terapeutyczno-poznawczo-behawioralne ma zatem na celu umożliwienie pacjentowi ponownej oceny doświadczeń związanych z depersonalizacją i derealizacją, tak aby utracić pozory zagrożenia.

Ponowna ocena percepcji jako „normalnej” wykazała w przeszłości pozytywny wpływ na powrót do zdrowia pacjentów. W niektórych przypadkach stosuje się również neuromodulację, na przykład terapię elektrowstrząsami i przezczaszkową stymulację magnetyczną. W niektórych przypadkach stosuje się również terapie lekowe.

Modulatory glutaminianu, antagoniści opioidów, benzodiazepiny, neuroleptyki i stymulanty są dostępne głównie jako preparaty do depersonalizacji. Jednak leki zwykle nie usuwają pierwotnej przyczyny. W przypadku przyczyn neurogennych, w miarę możliwości stosuje się również terapię przyczynową.

Perspektywy i prognozy

Prognozy dotyczące derealizacji w zespole pierwotnym mają niekorzystną perspektywę wyleczenia. U tych pacjentów przebieg jest przewlekły i uporczywy. Ponadto znacznie wzrasta ryzyko samobójstwa pacjenta.

W przypadku wszystkich innych chorych perspektywę rokowania należy oceniać indywidualnie. Około połowa wszystkich nastolatków cierpi na czasową derealizację w okresie dojrzewania w warunkach dużego stresu. Gdy tylko stres spada lub nauczy się, jak radzić sobie z sytuacją, objawy zwykle ustępują u tych pacjentów. Samoistne gojenie jest trwałe i nie wymaga opieki medycznej.

Jeśli istnieją inne choroby psychiczne, perspektywa wyleczenia się pogarsza. Szanse na wyzdrowienie zmniejszają się, szczególnie w przypadku zaburzeń osobowości lub nastroju. Często terapie trwają kilka lat. W niektórych przypadkach nie ma uzdrowienia. W psychoterapii pacjenci uczą się żyć z objawami.

Derealizacja wpisuje się w życie codzienne i prowadzi do ulgi dla pacjenta. Unikanie stresu i utrzymywanie optymistycznej postawy poprawia rokowanie pacjenta. Zdrowe radzenie sobie z przeszkodami w życiu codziennym i umiejętne radzenie sobie z kryzysami życiowymi również pomagają wzmocnić samopoczucie i zmniejszyć objawy.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwy

zapobieganie

Ponieważ emocjonalnie stresujące sytuacje występują w każdym życiu, nie można w obiecujący sposób zapobiec derealizacji w takich sytuacjach. Derealizacja i depersonalizacja są właściwie ochroną organizmu, zwłaszcza w sytuacjach stresowych.

Opieka postpenitencjarna

W większości przypadków pacjent nie ma żadnych specjalnych opcji i środków kontrolnych w przypadku derealizacji. Zainteresowana osoba jest zatem przede wszystkim zależna od bardzo wczesnej diagnozy i leczenia choroby, aby nie było dalszych komplikacji i dolegliwości. Bezpośrednie i przyczynowe leczenie tej choroby zwykle nie jest możliwe, ponieważ jej przyczyna nie jest znana.

Dlatego dalsze środki opieki są bardzo ograniczone lub nie są w ogóle możliwe. Leczenie przeprowadza się za pomocą leków i leczenia psychologicznego. Pacjent powinien zwrócić uwagę na prawidłowe dawkowanie leku, aw razie wątpliwości skontaktować się z lekarzem. Pomoc i wsparcie przyjaciół lub własnej rodziny może być również bardzo przydatne, aby zapobiec dalszym niepokojom.

Krewni powinni zapoznać się z derealizacją i nauczyć się rozumieć chorobę, nawet jeśli nie mogą jej bezpośrednio przeżyć. Kontakt z innymi osobami dotkniętymi derealizacją może być również bardzo przydatny. W poważnych przypadkach krewni mogą nakłonić osobę zainteresowaną do podjęcia leczenia w zamkniętej placówce. W większości przypadków choroba nie skraca oczekiwanej długości życia pacjenta.

Możesz to zrobić sam

Derealizacja z wyalienowaną percepcją środowiska może znacznie obniżyć jakość życia osób dotkniętych tym problemem. Przedmiotem zaburzenia derealizacji jest dysocjacyjnie przerywane doświadczenie siebie. Aby złagodzić cierpienie zaburzenia, zaleca się strategie, które zwrócą uwagę osoby dotkniętej chorobą na to, co jest tu i teraz.

Zwłaszcza w przypadku podrażnienia narządów zmysłów, które można postrzegać jako krótkotrwały środek ulgowy, można zminimalizować lukę między pacjentem a jego doświadczaniem rzeczywistości. Perfumy są często używane do stymulowania zmysłu węchu, a pikantne potrawy, takie jak musztarda, papryczki chili i kwaśne potrawy, takie jak cytryny, są używane do stymulowania zmysłu smaku. Jeśli chcesz pobudzić słuch, możesz głośno klaskać w dłonie, słuchać pobudzającej muzyki lub przebywać w hałaśliwym otoczeniu. Bodźce bólowe, które możesz sobie zadać w małych dawkach, pozytywnie wpływają na doznania osób dotkniętych.

Osoby dotknięte chorobą powinny wielokrotnie doświadczać zmysłowych doświadczeń w życiu codziennym, których mogą doświadczyć bez potrzeby rozłąki.Zmysłowe przeżycia mogą mieć postać dotyku, przyjemnej muzyki czy relaksujących kąpieli z aromatycznymi esencjami do kąpieli. Świadome, uważne spożywanie pysznych potraw może być również postrzegane przez osoby dotknięte chorobą jako korzystne doświadczenie i może być bardzo pomocne w przypadku zaburzenia derealizacji.