Plik Dystymia jest tak zwanym zaburzeniem nastroju i jest również nazywany dystymia lub chroniczna depresja wyznaczony. Ma wiele wspólnego ze „zwykłą” depresją, ale objawy są zwykle łagodniejsze.
Co to jest dystymia?
© Sergey Nivens - stock.adobe.com
Dystymia to przewlekły nastrój depresyjny. Jest również nazywana nerwica depresyjna, neurotyczna depresja lub depresyjne zaburzenie osobowości znany. Osoby dotknięte chorobą wykazują typowe objawy depresji, takie jak zmęczenie, brak radości lub zaburzenia snu. Objawy nie są tak wyraźne, jak przy normalnej depresji, ale występują przez dłuższy czas.
Nierzadko dystmia przybiera postać chronicznego, trwałego nastroju. Wczesny początek jest charakterystyczny dla dystmii. Utrzymujący się nastrój wpływa zwykle w szczególności na młodzież i młodych dorosłych. Czasami nawet na całe życie.
przyczyny
Dokładne przyczyny dystmii nie zostały jeszcze wyjaśnione. Choroba rzadko ma tylko jedną przyczynę. Jest to raczej wzajemne oddziaływanie różnych czynników chorobotwórczych i wywołujących chorobę. W badaniach genetycznych można było zaobserwować rodzinne nagromadzenie dystymii.
Nie oznacza to, że depresja jest dziedziczna, ale że osoby dotknięte chorobą są bardziej narażone na jej rozwój, ponieważ są bardziej wrażliwe na czynniki wyzwalające. Sytuacje, które mogą prowadzić do depresji ze względu na wyjątkowo wysoki poziom stresu to np. Ubóstwo, bezrobocie, rozstanie z partnerem, utrata bliskich lub własna choroba.
To, jak dobrze osoby dotknięte chorobą mogą sobie poradzić z tymi stresami emocjonalnymi, zależy z jednej strony od ich składu genetycznego, az drugiej strony od ich odporności. Odporność to wewnętrzna siła osoby, jej psychiczny opór. Osoby o wysokiej odporności są znacznie mniej podatne na dystmię niż osoby, które nie są odporne. Odporność kształtują przede wszystkim pozytywne doświadczenia z dzieciństwa.
Biochemiczne zmiany w mózgu można określić w depresji. Tak więc istnieje nierównowaga między przekaźnikami chemicznymi. Na dystmię najczęściej wpływa serotonina i norepinefryna. Kortyzol, hormon stresu, występuje również w wysokich stężeniach w moczu osób z depresją. Jednak nadal nie jest jasne, czy zmiany te są wynikiem czy przyczyną depresji.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki przeciw nastrojom depresyjnym i poprawiające nastrójObjawy, dolegliwości i oznaki
Objawy dystymii różnią się znacznie w zależności od pacjenta. Osoby dotknięte chorobą często czują się bezradne, apatyczne, zmęczone, bezsilne i zniechęcone. Nie mają pewności siebie i często czują się przytłoczeni drobiazgami. Opróżnianie zmywarki może stać się przeszkodą pozornie nie do pokonania. Pacjenci mogą cierpieć na bezsenność.
Sen nie jest zbyt spokojny, więc osoby dotknięte chorobą czują się rano wyczerpane, a czasem nawet nie udają się wstać z łóżka. Wielu nie może już wykonywać swojej pracy. Dystymia charakteryzuje się również uczuciem drętwienia. Chorzy czują się jak zmarznięci lub martwi.
Wydaje się, że nie ma już pozytywnych uczuć, nie da się już odczuć nawet negatywnych uczuć, takich jak złość czy smutek. Nawet wspomnienia uczuć mogą zniknąć, więc w zależności od czasu trwania choroby osoby dotknięte chorobą mogą już nie pamiętać, że byli szczęśliwi, śmiali się lub cieszyli się czymś.
Dystymia wyraża się nie tylko psychicznie, ale także fizycznie. Oprócz wspomnianych już zaburzeń snu, dystymia może objawiać się również utratą apetytu, utratą libido, zawrotami głowy czy dolegliwościami żołądkowo-jelitowymi. Nie można zatem znaleźć organicznych przyczyn tych objawów.Objawy dystmii nie są tak wyraźne, jak w przypadku ostrej depresji, ale osoby nią dotknięte często cierpią na nie przez lata lub dziesięciolecia.
diagnoza
Wiele dystymicznych rozstrojów pozostaje niewykrytych. Z jednej strony wynika to z tego, że chory nie może zebrać energii niezbędnej do wizyty u lekarza. Poza tym nawet dzisiaj nie można lekceważyć piętna choroby psychicznej. Z drugiej strony, wiele osób dotkniętych chorobą nie traktuje swoich objawów wystarczająco poważnie i uważa je za normalne wahania nastroju.
Jeśli objawy depresji są zamaskowane jako dolegliwości fizyczne, diagnoza jest jeszcze trudniejsza i często stawia się ją dopiero po długiej lekarskiej odysei. W przypadku podejrzenia dystymii należy przeprowadzić szczegółową rozmowę z psychologiem lub lekarzem, najlepiej z psychiatrą.
Diagnozę przeprowadza się za pomocą systemu diagnostyczno-klasyfikacyjnego ICD-10. W ciągu co najmniej dwóch tygodni muszą wystąpić co najmniej dwa podstawowe i dwa dodatkowe objawy. Główne objawy to obniżony nastrój, utrata szczęścia i osłabienie popędu. Dodatkowe objawy to na przykład zaburzenia snu, niepokój wewnętrzny lub myśli samobójcze.
Komplikacje
Chociaż dystymia jest często łagodniejsza niż poważna depresja, może mieć skłonności samobójcze. Ryzyko samobójstwa jest często niedoceniane. Z drugiej strony jednak nie każda osoba cierpiąca na dystymię ma skłonności samobójcze. Dlatego szczególnie ważne jest, aby wyjaśnić tę kwestię indywidualnie dla każdego przypadku.
Osoby, które myślą o śmierci, mają fantazje samobójcze lub planują własną śmierć, powinny w miarę możliwości zwierzyć się komuś innemu. Można również skorzystać z pomocy lekarza, psychologa lub terapeuty. W ostrych przypadkach samobójstwa wskazane jest leczenie szpitalne - jednak często możliwa jest również terapia ambulatoryjna lekami lub metodami psychologicznymi, jeśli dana osoba jest wystarczająco stabilna.
Szczególnie bez leczenia istnieje ryzyko, że dystymia przekształci się w poważną depresję. Psychologowie mówią również o podwójnej depresji. Taki epizod depresyjny jest zwykle wyraźniejszy niż dystymia.
Dalszą możliwą komplikacją może być również dystymia, która może stać się przewlekła: w tym przypadku stan depresyjny trwa na stałe. Jednak terapia może również przynieść poprawę lub całkowite wyleczenie w przewlekłej dystymii. Oprócz dystymii mogą rozwinąć się inne komplikacje psychologiczne, które objawiają się innymi chorobami psychicznymi. Ponadto mogą wystąpić komplikacje społeczne i zawodowe (np. Niezdolność do pracy).
Kiedy należy iść do lekarza?
Jeżeli nastroje depresyjne utrzymują się dłużej niż kilka dni, należy skonsultować się z lekarzem. Objawy sugerujące dystymię obejmują brak radości, apatię i brak pewności siebie. Każdy, kto coraz bardziej cierpi z powodu tych dolegliwości, musi zawsze zasięgnąć profesjonalnej porady. Zwłaszcza osoby, które znajdują się w emocjonalnie stresującej fazie życia, powinny porozmawiać z terapeutą - najlepiej zanim dystymia w pełni się rozwinie.
Najpóźniej do sytuacji awaryjnej dochodzi, gdy depresja wywołuje dolegliwości fizyczne, takie jak utrata apetytu lub malejące libido. Ponieważ osoby dotknięte chorobą często nie podejmują działań przeciwko samej dystymii, wymagane jest bliższe otoczenie. Każdy, kto zauważy psychologiczną zmianę u przyjaciela, powinien z nim o tym porozmawiać.
Następnie należy wspólnie poszukać terapeuty. Jeśli partner, krewny lub przyjaciel wyraża myśli samobójcze, należy natychmiast wezwać doradcę kryzysowego. Wskazane jest skontaktowanie się z poradnią telefoniczną i rozmowę z osobą zainteresowaną. W dłuższej perspektywie dystymię zawsze musi leczyć psycholog lub w razie potrzeby w ramach pobytu w szpitalu.
Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy
Leczenie i terapia
Terapie sportowe i ruchowe, metody relaksacyjne lub preparaty ziołowe, takie jak wyciąg z dziurawca zwyczajnego, mogą być pomocne w przypadku łagodniejszych kursów z dystmią. W przypadku kursów cięższych i długotrwałych terapia dystmii opiera się na trzech filarach. Podstawą jest farmakoterapia lekami przeciwdepresyjnymi.
Drugi filar to procedury psychoterapeutyczne. Terapia behawioralna, terapia systemowa i terapia psychologiczna dogłębna należą do metod z wyboru w leczeniu dystymii. Ponadto inne terapie, takie jak terapia zajęciowa, mogą być stosowane jako trzeci filar terapii.
Perspektywy i prognozy
Rokowanie w dystymii zależy od obecności różnych czynników wpływających. Należą do nich wiek pacjenta, w którym wystąpiły pierwsze objawy, stres genetyczny i obecność innych chorób psychicznych.
Do czynników niekorzystnych zalicza się zaburzenia odżywiania, zaburzenia osobowości, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne oraz zaburzenia lękowe. U tych pacjentów należy ustalić przyczynę dolegliwości, aby nastąpiła zmiana stanu zdrowia i ulga.
Bez leczenia rokowanie w przypadku dystymii jest złe. Objawy choroby są trudne do zauważenia i często rozwijają się przez długi czas. Często przez kilka lat rozwija się przewlekły rozwój, w trakcie którego rozwija się również depresja.
Objawy występującej wówczas podwójnej depresji różnią się intensywnością i czasem trwania. Fazy remisji są możliwe, ale nie są trwałe. Ryzyko samobójstwa u tych pacjentów jest zwiększone i wynosi 10%.
U około 40% osób dotkniętych dystymią w miarę postępu choroby dochodzi do ciężkiej depresji. Zmniejsza to szanse na wyleczenie iw większości przypadków prowadzi do długotrwałego dyskomfortu. Rokowanie poprawia się, gdy pacjent zastosuje psychoterapię i leczenie farmakologiczne.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki przeciw nastrojom depresyjnym i poprawiające nastrójzapobieganie
Często zdarza się, że depresja wynika ze zbyt dużego stresu i nadmiernych wymagań. Dlatego jedną z opcji zapobiegania jest odpowiednie radzenie sobie w stresujących sytuacjach. Można się tego nauczyć różnymi metodami, takimi jak trening uważności, metody relaksacyjne lub specjalne seminaria dotyczące radzenia sobie ze stresem. Niepotrzebne obowiązki powinny zostać zredukowane na rzecz rzeczy przyjemnych. Mówi się również, że regularne ćwiczenia mają działanie profilaktyczne.
Opieka postpenitencjarna
W przypadku dystymii osoba dotknięta chorobą ma zwykle tylko kilka dostępnych środków lub opcji dalszej opieki, więc osoba dotknięta tą chorobą jest przede wszystkim zależna od szybkiej i wczesnej diagnozy. To przede wszystkim krewni i przyjaciele muszą przekonać daną osobę do podjęcia leczenia, ponieważ w przeciwnym razie objawy mogą się pogorszyć.
Samoleczenie nie występuje w dystymii, dlatego zawsze konieczne jest leczenie przez lekarza. W większości przypadków dana osoba jest uzależniona od leczenia psychologa, przy czym różne terapie ruchowe mogą również złagodzić objawy dystymii. Niektóre ćwiczenia z tych terapii mogą być również powtarzane w domu przez osobę poszkodowaną, co sprzyja gojeniu.
Ponadto przyjmowanie leków może również złagodzić te objawy, dlatego ważne jest, aby zapewnić prawidłowe dawkowanie i regularne przyjmowanie. Ogólnie rzecz biorąc, troskliwa troska i wsparcie przyjaciół i rodziny mają również pozytywny wpływ na przebieg dystymii. Dystymia zwykle nie wpływa negatywnie na oczekiwaną długość życia pacjenta.
Możesz to zrobić sam
Aby znów poczuć radość w życiu, osoby cierpiące na dystymię powinny przede wszystkim zwierzyć się lekarzowi lub psychoterapeucie i omówić z nim kolejne kroki. Poszukiwanie pomocy nie jest oznaką słabości, ale stanowi pierwszy i decydujący krok w kierunku skutecznego leczenia.
Oprócz terapii sugerowanej przez lekarza, przeprojektowanie codziennego życia może przeciwdziałać nadmiernym wymaganiom i presji do wykonywania. Przede wszystkim obejmuje to zmniejszenie wymagań wobec siebie, robienie regularnych przerw i kultywowanie swoich hobby. Sport jest idealny do rozładowywania napięć, wzmacniania poczucia własnej wartości i doświadczania poczucia spełnienia.
Przesadna ambicja jest nie na miejscu, zawsze należy skupiać się na radości z ruchu. Jeśli na przykład nie można uniknąć stresu w życiu zawodowym, pomoże to nauczyć się specjalnych technik radzenia sobie ze stresem. Ważne jest również uwolnienie się od zbędnych obowiązków i nauczenie się mówienia „nie” bez wyrzutów sumienia.
Nie można też zaniedbać kontaktów towarzyskich: regularnych rozmów z przyjaciółmi i znajomymi, w których nie wyklucza się problemów i uczuć, trenuje umiejętności społeczne i pomaga duszy odzyskać równowagę. Wspólne działania zapewniają wsparcie i tworzą pozytywne chwile, które mogą znacząco przyczynić się do przezwyciężenia dystymii.
.jpg)
