Fludarabina

Fludarabina jest środkiem cytostatycznym stosowanym w leczeniu chorób nowotworowych. W tym celu podaje się dożylnie w postaci wlewu.

Co to jest fludarabina?

Fludarabina też Fludara lub Fludarabino-5-diwodorofosforan nazywany, jest lekiem z grupy analogów puryn. Substancja jest tak zwanym fluorowanym analogiem nukleotydów widarabiny. Analogi nukleotydów mają strukturalne i / lub funkcjonalne podobieństwa do nukleotydów. Nukleotydy są podstawowymi elementami budulcowymi kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA) i rybonukleinowego (RNA). Puryny są również ważnym budulcem kwasów nukleinowych.

W przeciwieństwie do większości nukleotydów fludarabina nie zawiera β-D-rybofuranozy, ale raczej β-D-arabinofuranozę. Ponadto fluor zastępuje adeninę w pozycji 2.

Fludarabina jest stosowana głównie w leczeniu chłoniaków nieziarniczych o niskim stopniu złośliwości. Jest również stosowany w leczeniu ostrej białaczki. Przewlekłą białaczkę limfocytową (CLL) leczy się również fludarabiną.

Efekt farmakologiczny

Fludarabinę podaje się dożylnie. Substancja lecznicza dociera do komórek poprzez krwioobieg. Fludarabina staje się aktywnym metabolitem w komórkach. Metabolit jest produktem pośrednim w biochemicznym szlaku metabolicznym. W tym przypadku metabolit nazywa się fludarabiną-ATP.

Konwersja zachodzi poprzez fosforylację. W fosforylacji grupa fosforanowa jest przyłączona do cząsteczki organicznej. To tworzy białko fosforowe. Fludarabine-ATP jest faktycznie najskuteczniejszą formą fludarabiny. Lek zakłóca syntezę DNA i hamuje reduktazę rybonukleotydów. Enzym ten stanowi ostatnie ogniwo w syntezie cegiełek DNA. Bez reduktazy rybonukleotydowej organizm nie jest w stanie wyprodukować żadnych cegiełek DNA. Ilekroć komórka dzieli się lub musi naprawić uszkodzenie DNA, jest to zależne od reduktazy rybonukleotydowej.

Modyfikacje w wielu komórkach nowotworowych zwiększają szybkość obrotu reduktazy rybonukleotydowej. To pozwala im szybciej udostępniać. W tym momencie zaczyna się fludarabina. Dzięki reduktazie rybonukleotydowej komórki mogą dzielić się wolniej lub wcale. Ponieważ komórki rakowe zwykle dzielą się bardzo często, działanie leku ma na nie szczególny wpływ.

Fludarabina nie tylko hamuje reduktazę rybonukleotydową, ale także polimerazę DNA. Podobnie jak reduktaza rybonukleotydowa, polimeraza DNA jest enzymem. Katalizuje syntezę DNA z dezoksyrybonukleotydów i tym samym odgrywa ważną rolę w replikacji DNA. Jeśli polimeraza DNA jest zahamowana, informacji genetycznej nie można już poprawnie skopiować. Nukleotyd fludarabiny jest również wbudowywany do DNA dotkniętej komórki. Prowadzi to do apoptozy komórki. Apoptoza jest również znana jako zaprogramowana śmierć komórki. Niszcząc strukturę genetyczną, komórka wywołuje własną śmierć i ginie.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Fludarabina jest stosowana w leczeniu chłoniaków nieziarniczych o niskim stopniu złośliwości. „Chłoniak nieziarniczy” to zbiorcze określenie wszystkich złośliwych chorób układu chłonnego z wyjątkiem choroby Hodgkina. Niebolesne powiększenia węzłów chłonnych są tak samo typowe dla choroby, jak skłonność i podatność na infekcje. Osoby dotknięte chorobą mogą również cierpieć na gorączkę, nocne poty, utratę wagi i zmęczenie.

Fludarabina jest również stosowana w leczeniu ostrej białaczki. Białaczka jest również potocznie nazywana rakiem krwi. Są to złośliwe choroby układu krwionośnego lub limfatycznego. W szerszym sensie białaczkę można sklasyfikować jako raka. Ostra białaczka szpikowa (AML) i ostra białaczka limfatyczna (ALL) to ostre białaczki. Oba są leczone fludarabiną.

W przypadku białaczki przewlekłej można również rozróżnić wariant mieloidalny i limfatyczny. Fludarabina jest stosowana wyłącznie w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej. CLL to białaczkowy chłoniak nieziarniczy o niskim stopniu złośliwości z komórek B. Jest to najpowszechniejsza postać białaczki w zachodnim świecie.

Zagrożenia i skutki uboczne

Głównym działaniem niepożądanym fludarabiny jest znaczna mielosupresja. Mielosupresja to zahamowanie czynności szpiku kostnego. Tworzenie się krwi zatrzymuje się z powodu depresji szpiku kostnego. Prowadzi to do braku czerwonych krwinek (erytrocytów), białych krwinek (leukocytów) i płytek krwi (trombocytów) w organizmie.

Brak czerwonych krwinek prowadzi do anemii. Przejawia się to podatnością na infekcje, zmęczeniem i wypadaniem włosów. Brak białych krwinek, leukopenia, również prowadzi do dużej podatności na infekcje. Trombocytopenia, czyli brak płytek krwi, prowadzi do zwiększonej skłonności do krwawień.

Zahamowanie czynności szpiku kostnego zagraża życiu. Szczególnie niebezpieczne jest połączenie mielosupresji i immunosupresji. Fludarabina redukuje komórki pomocnicze CD4, komórki supresorowe CD8 i komórki NK. Zmniejszają się również przeciwciała. Może to prowadzić do poważnych infekcji, które w najgorszym przypadku mogą być śmiertelne.

Podobnie jak w przypadku innych leków cytostatycznych, przyjmowanie fludarabiny może powodować nudności, osłabienie, gorączkę i utratę apetytu. Przedawkowanie może również powodować poważne objawy neurologiczne. Przedawkowanie może być śmiertelne.

Nie wolno stosować fludarabiny w przypadku nadwrażliwości na analogi puryny. Ponadto podczas podawania leku nie może wystąpić niewydolność nerek. Przeciwwskazaniem jest również niewyrównana niedokrwistość hemolityczna. Ze względu na poważne skutki uboczne i działanie cytotoksyczne fludarabiny nie wolno stosować w okresie ciąży i karmienia piersią.

Istnieją interakcje z pentostatyną, dipirydamolem, inhibitorami wychwytu adenozyny oraz z różnymi szczepionkami.