Drzewo Haronga

Z Drzewo Haronga to roślina pochodząca z obszarów tropikalnych. Części drzewa są używane jako środki zaradcze. Pomagają głównie przy problemach trawiennych.

Występowanie i uprawa drzewa haronga

Z Drzewo Haronga (Harungana madagascariensis) to drzewo z rodziny dziurawca zwyczajnego (Hypericaceae). Ze względu na czerwonawą żywicę jest czasami nazywany smoczą krwią, chociaż botanicznie nie jest spokrewniony ze smokami (Dracaenae) liczy.

Na obszarze anglojęzycznym występuje termin „pomarańczowe drzewo mleczne” (drzewo pomarańczowo-mleczne). Pierwotnie drzewo haronga było endemiczną rośliną na Madagaskarze. Obecnie występuje we wszystkich wiecznie zielonych obszarach Afryki Wschodniej, Południowej i Środkowej od Afryki Południowej po Sudan.

Został również wprowadzony w niektórych obszarach Australii. Po osiadaniu roślina rozprzestrzenia się bardzo szybko w odpowiednich warunkach klimatycznych. Drzewo ma zwykle do ośmiu metrów wysokości, ale poszczególne okazy osiągały wysokość ponad 20 metrów. Jego korony mocno się rozgałęziają.

Kształty liści są zróżnicowane, zwykle zaokrąglone, jajowate do sercowatych. Liście można rozpoznać po charakterystycznej mnogości ciemnych do czarnych punktów. Powstają baldachy kwiatowe o długości do 20 cm. Kwiaty są koloru białego do kremowego. Powstają z nich czerwone pestki.

Efekt i aplikacja

W Europie ekstrakty z kory i liści są stosowane w leczeniu niestrawności. Termin farmaceutyczny to Harunganae madagascariensis cortex et folium, czyli liście i kora drzewa Haronga, którego suche ekstrakty są przechowywane i oferowane w wodnym roztworze alkoholu. Mogą być używane jako krople.

Dostępne są również globule i tabletki. Kora haronga i liście drzewa należą do nielicznych substancji roślinnych, których działanie na ludzką trzustkę zostało naukowo udowodnione. W żołądku ekstrakt już prowadzi do zwiększonego wytwarzania soku żołądkowego. Zapoczątkowany zostaje również wzrost produkcji żółci przez wątrobę.

Jednak szczególnie sprzyja uwalnianiu enzymów trawiennych w trzustce, co w ten sposób stymuluje również produkcję tych enzymów. Te enzymy trzustkowe, proteazy i amylazy, mają duży wpływ na trawienie białek i cukrów. Obie części drzewa Haronga mają naturalnie wysokie stężenie pochodnych dihydroksyantracenu.

Harunganina i Madagascyna występują głównie w korze, podczas gdy hiperycyna i pseudohiperycyna są wytwarzane w liściach przez roślinę. Zalecana dzienna dawka suchego ekstraktu z drzewa Haronga przez Federalny Instytut Leków i Wyrobów Medycznych wynosi 7,5 do 15 miligramów.

Możliwe skutki uboczne hiperycyny to toksyczne reakcje skóry, siatkówki i soczewki oka pod wpływem światła, które w skrajnych przypadkach, takich jak ciągłe przedawkowanie, mogą prowadzić do poważnego zwyrodnienia siatkówki. Czysta hiperycyna jest stosowana jako środek kontrastowy w diagnostyce raka, ponieważ gromadzi się w komórkach nowotworowych. Jest to jednak sztucznie wytwarzane i nie jest pozyskiwane ekonomicznie z drzewa haronga.

Skutki uboczne przy niskich dawkach nie są znane. Właśnie z tego powodu zaleca się nie dłużej niż trzy miesiące. Oprócz pochodnych dihydroksyantracenu ekstrakty z obu części rośliny zawierają olejki eteryczne, garbniki, oligomeryczne procyjanki i flawonoidy.

Medycyna ludowa w wielu krajach afrykańskich wykorzystuje nie tylko liście i korę drzewa, ale także inne części rośliny, takie jak żywica, o której mówi się, że ma właściwości odrobaczające i grzybobójcze. Jednak nie zostało to jeszcze uwzględnione w badaniach medycyny zachodniej.

Znaczenie dla zdrowia, leczenia i zapobiegania

Oprócz homeopatii niewiele uwagi poświęcono tej roślinie i jej właściwościom leczniczym w Europie, chociaż właściwości lecznicze są udokumentowane naukowo od lat trzydziestych XX wieku. Z medycznego punktu widzenia suche ekstrakty są używane głównie w dolegliwościach niestrawności, zwłaszcza jeśli objawy występują po dużych posiłkach.

Typowe objawy to wzdęcia i utrata apetytu, gazy, odbijanie, nudności, wymioty i biegunka. Ponieważ aktywne składniki liści i kory pomagają w łagodnej niedoczynności trzustki i prowadzą do zwiększonego uwalniania enzymów przez trzustkę, wyciąg może pomóc w chorobach trzustki. W związku z tym wyciągi z drzewa Haronga można stosować w celu złagodzenia kolejnych objawów oraz profilaktycznie w przypadku mukowiscydozy.

Mukowiscydoza jest główną przyczyną zapalenia trzustki. Kamienie żółciowe są kolejną przyczyną zapalenia trzustki. Te z kolei są częścią klinicznego obrazu cukrzycy, otyłości, chorób przytarczyc, wysokiego poziomu cholesterolu i choroby Leśniowskiego-Crohna.

Unika się wyłącznego leczenia tych chorób ekstraktami z kory i liści drzewa Haronga ze względu na brak wiedzy na temat długoterminowych skutków. Ze względu na związek między drzewem Haronga a dziurawcem wiele spekulowano na temat stosowania tych ekstraktów jako lekkich leków przeciwdepresyjnych.W dziurawcu i drzewie Haronga znajdują się podobne składniki jak hiperycyna.

Pozytywny wpływ liści i kory drzewa lub ogólnie hiperycyny na lekkie wahania nastroju nie został jeszcze naukowo udowodniony. W wielu kulturach lokalnych krajów afrykańskich stosowanie różnych części drzewa Haronga w medycynie ludowej jest bardziej rozpowszechnione niż w Europie. Tam mleczny, czerwonawy sok rośliny jest używany do odrobaczania tasiemców, aw Liberii nawet do leczenia grzybów skórnych (dermatofitów).

Mówi się, że liście zatrzymują krwawienie, zwalczają biegunkę i są uważane za naturalne lekarstwo na rzeżączkę, ból gardła, bóle głowy i gorączkę. Mówi się, że młode liście łagodzą astmę. Kwiaty są używane do łagodzenia bólu przewodu pokarmowego. Mówi się, że korzeń promuje również rozwój piersi u młodych kobiet.