Wydzielanie holokrynne

w wydzielanie holokrynne komórki gruczołu same stają się częścią wydzieliny, ginąc podczas wydzielania. Taki mechanizm zachodzi w organizmie człowieka podczas wydzielania sebum. Zarówno nadprodukcja, jak i niedobór sebum mogą być patologiczne.

Co to jest wydzielanie holokrynne?

Uwalnianie się holokrynnych wydzielin stwierdza się na przykład w ludzkich gruczołach łojowych. Wydzielające komórki same stają się wydzielinami i całkowicie rozpadają się podczas wydzielania. Gruczoły łojowe powyżej cebulek włosów, zaznaczone na żółto.

Wydzielanie holokrynne jest sposobem wydzielania przez zewnątrzwydzielnicze gruczoły wydzielnicze. Oprócz wydzielania holokrynnego, organizm ludzki posiada tryby wydzielania apokrynowego i ekrynowego.

Uwalnianie holokrynnych wydzielin stwierdza się na przykład w ludzkich gruczołach łojowych. Holokrynny tryb wydzielania gruczołów łojowych jest szczególnie popularny w połączeniu z apoptozą, czyli programowaną śmiercią komórki.

Wydzielające komórki same stają się wydzielinami podczas wydzielania holokrynnego i całkowicie rozpadają się podczas wydzielania. Zastępują je odrastające komórki gruczołu, które przesuwają się w kierunku światła gruczołu. Ten rozwój nowych komórek usuwa stare komórki gruczołu tak daleko od błony podstawnej, że nie można ich już odpowiednio odżywiać. W rezultacie degenerują się, tracą kontakt z otaczającymi komórkami i są odrzucane. Dopiero z rozdrobnionej błony i zawartości komórek wyłania się tłusta i rzeczywista wydzielina.

Funkcja i zadanie

Wydzielanie holokrynne można szczegółowo prześledzić na przykładzie gruczołów łojowych. Łój jest wytwarzany wewnątrzkomórkowo przez tak zwane komórki łojowe. We wnętrzu każdego gruczołu łojowego znajduje się kilka komórek łojowych. Dopiero gdy poszczególne komórki pękają, łój dociera do powierzchni skóry. Łój zawiera trójglicerydy oraz estry woskowe i kwasy tłuszczowe.

Każda ściana łoju przypomina warstwę podstawnych komórek naskórka. Jest wyposażony w listek zarodkowy, na którym nieustannie tworzą się nowe komórki wytwarzające łojotok. Regeneracja nabłonka odbywa się na stałe z warstwy podstawnokomórkowej. Część komórek pozostaje w postaci komórek macierzystych w pobliżu błony podstawnej. Druga część jest przesuwana przez kolejne komórki, traci kontakt z błoną i migruje w kierunku światła. Im dalej przesuwane są komórki, tym mniej może mieć miejsce odżywianie oparte na dyfuzji.

Komórki łoju migrują do środka gruczołu i stale wytwarzają tłuszcz. Lipidy są zbierane i przechowywane przez komórkę. Kropelki lipidów tworzą się na powierzchni i łączą ze sobą migrujące komórki łoju. Gdy tylko komórka łoju dotrze do środka gruczołu, stopniowo zanika z powodu nagromadzonych tłuszczów i sytuacji żywieniowej. Tworzy to rodzaj pasty łojowej z tłuszczów wraz ze składnikami komórkowymi pękniętej komórki łojowej. Kiedy ta pasta wypycha się przez wyjście pęcherzyka na powierzchnię skóry, zrogowaciałe komórki ściany pęcherzyka są odrywane i migrują na skórę razem z pastą łojową.

To, ile sebum jest wytwarzane w ten sposób dziennie, zależy od usposobienia i hormonów. Wiek, stan odżywienia i różne wpływy środowiska również mogą wpływać na produkcję sebum. Średnia dzienna produkcja wynosi od jednego do dwóch gramów dziennie. Bez sebum lub wydzielania holokrynowego powierzchnia skóry wysychałaby.

Wydzielanie holokrynne jest wytwarzane wyłącznie przez gruczoły łojowe w ludzkim organizmie. Duże, rozgałęzione, pęcherzykowe gruczoły łojowe człowieka znajdują się głównie na łodygach włosów. Na skórze znajdują się małe, pojedyncze gruczoły łojowe pęcherzyków płucnych. Gruczoły Meibohma to dobrze rozgałęzione i pęcherzykowe gruczoły łojowe na powiece, a małe gruczoły łojowe na rzęsach są również znane jako gruczoły Zeissa.

Choroby i dolegliwości

Różne choroby mogą zaburzać holokrynne wydzielanie gruczołów łojowych. Z reguły upośledzone podawanie łoju staje się widoczne w postaci chorób skóry lub przynajmniej nieprawidłowości na skórze. Jeśli występuje nadmierne wydzielanie holokrynne, nazywane jest również łojotokiem. Zjawisko to może być objawowe w kontekście choroby Parkinsona, akromegalii lub fenyloketonurii i tyreotoksykozy. Skóra staje się nienormalnie tłusta.

Szczególną postacią zjawiska jest zaburzona sekrecja z powodu gruczołu łojowego, który jest zamykany przez nadprodukcję. W przypadku tego zjawiska po pewnym czasie pojawia się tak zwane nagromadzenie sebum. Pory skóry rozszerzają się i zapewniają patogenom najlepsze możliwe punkty wejścia. Ponadto gromadzenie się sebum sprzyja tworzeniu się zaskórników. Zjawisko to występuje na przykład w kontekście trądziku.

Należy zauważyć różnicę między zmniejszonym wydzielaniem holokrynnym, na jakie wpływają sebostatyki. Twoja skóra staje się popękana i nienormalnie sucha. Zapalenie gruczołów łojowych może mieć również wpływ na funkcjonalność, a tym samym na wydzielanie holokrynne. Takie reakcje zapalne nazywane są zapaleniem łojotoku, które rzadko występuje u ludzi i może prowadzić do nieodwracalnego uszkodzenia gruczołów holokrynowych. Jako choroba idiopatyczna, zapalenie łojotoku i jego przyczyny nie zostały jeszcze ostatecznie zbadane. Obecnie podejrzewa się przyczynę genetyczną.

Równie rzadkim zjawiskiem jest rak łojowy. W tym złośliwym raku komórki, z których miały powstać gruczoły łojowe, ulegają degeneracji.

Powszechną chorobą gruczołów łojowych oka jest jęczmień, znany również jako jęczmień. Zjawisko to jest zwykle wywoływane przez bakterie i powoduje bolesny stan zapalny objawiający się zaczerwienieniem i obrzękiem powieki.