w Chirurgia wysokiej częstotliwości Jest to zabieg chirurgiczny polegający na przecięciu tkanki, koagulacji naczyń krwionośnych lub nekrotyzacji różnych struktur biologicznych. Metoda ma wiele zalet w stosunku do standardowych procedur i jest najczęściej stosowana z powodzeniem w mikrochirurgii i neurochirurgii, ale także w chirurgii ogólnej.
Co to jest operacja HF?
Chirurgia wysokiej częstotliwości, znana również pod nazwą Chirurgia HFto zabieg chirurgiczny polegający na przecięciu lub uszkodzeniu tkanki. Wykorzystując prąd przemienny o wysokiej częstotliwości, wytworzona energia jest zamieniana na ciepło.
Wytworzone ciepło może przecinać tkanki i nekrotować lub niszczyć struktury biologiczne. Zabieg chirurgii HF jest stosowany z dużą częstotliwością od 300 000 Hz i stąd jej nazwa. Celem wysokiej częstotliwości jest tylko nieznaczne podrażnienie dróg nerwowych poprzez częstą zmianę kierunku przepływu. Przy niskiej częstotliwości i wynikającej z tego niewielkiej zmianie kierunku przepływu, drogi nerwowe są silnie stymulowane. Może dojść do porażenia prądem, powodując arytmię serca lub ostre zatrzymanie akcji serca. Ten bodziec nerwowo-mięśniowy jest również znany jako efekt faradyczny.
Podczas stosowania chirurgii wysokiej częstotliwości występuje tak zwany efekt elektrolityczny. Oznacza to, że następuje przesunięcie jonów w odpowiednich strukturach tkankowych. Prąd przemienny powoduje, że jony poruszają się w przód iw tył ze zwiększoną prędkością w zakresie wysokich częstotliwości, powodując oscylacje jonów. Chirurg wykorzystuje uzyskany efekt termiczny. W zależności od gęstości prądu, czasu ekspozycji i oporu tkanki dochodzi do koagulacji lub zerwania tkanki.
Funkcja, efekt i cele
Chirurgia HF jest obecnie stosowana w prawie wszystkich obszarach chirurgii. W wielu zabiegach chirurgicznych w tej procedurze korzystne jest cięcie i jednoczesne zamykanie naczyń krwionośnych. W ten sposób można dokonać ukierunkowanych nacięć w strukturach tkankowych bez znacznej utraty krwi.
Najczęstszym zastosowaniem jest leczenie uszkodzeń naczyń krwionośnych w celu ich zamknięcia za pomocą tzw. Koagulacji i zatrzymania krwawienia. Ponadto łagodne i złośliwe mięśniaki i guzy są coraz bardziej dewitalizowane, a tym samym martwicze. Spektrum zastosowań chirurgii wysokoczęstotliwościowej sięga od małoinwazyjnych zabiegów do dużych nacięć koagulacyjnych.
Do leczenia operacyjnego w ramach operacji HF wymagane jest specjalne urządzenie elektrochirurgiczne. Składa się z generatora, który przekształca prąd zasilający w prąd przemienny o wysokiej częstotliwości. Prąd przemienny jest następnie przekazywany do specjalnego instrumentu z metalową końcówką lub metalowymi szczypcami. Ta metalowa nasadka to nic innego jak aktywna elektroda w kształcie punktu. Powoduje to wysoką koncentrację energii na małej elektrodzie aktywnej i może osiągnąć pożądany efekt elektrochirurgiczny w miejscu aplikacji. W przypadku użycia metalowej końcówki na całej powierzchni pod leczoną tkanką nakładana jest tzw. Elektroda neutralna. Nie ma efektu termicznego i służy do zamykania obwodu.
Chirurgia wysokoczęstotliwościowa dzieli się na dwie metody aplikacji. Rozróżnia się technologię monopolarną i bipolarną. Te dwie techniki różnią się sposobem, w jaki prąd elektryczny dociera do elektrody neutralnej.
W technice monopolarnej jako mocowanie stosowana jest wąska elektroda aktywna, co powoduje zwiększone stężenie prądu przemiennego, a tym samym zwiększony efekt termiczny. Elektroda neutralna jest umieszczana na dużej powierzchni pod obszarem roboczym. Ta metoda służy do cięcia i koagulacji struktur tkankowych. W porównaniu do cięcia skalpelem ta technika ma tę zaletę, że nie prowadzi do nadmiernego krwawienia. Oszczędza się otaczającą tkankę i zapobiega się rozprzestrzenianiu się zarazków.
W technice bipolarnej chirurg stosuje elektrody bipolarne. Metalowa końcówka ma kształt pary szczypiec i jest podzielona na dwa metalowe końce. Kleszcze składają się z elektrody aktywnej i elektrody neutralnej. W tym przypadku nie jest wymagana oddzielna elektroda neutralna. Dzięki zastosowaniu tych metalowych końcówek oba bieguny stykają się z obszarem roboczym. Technika ta jest najczęściej stosowana w neurochirurgii i mikrochirurgii w celu wykorzystania efektu termicznego do koagulacji, a tym samym zamykania naczyń.
Korzystając z chirurgii wysokoczęstotliwościowej, należy zawsze pamiętać, że różne struktury biologiczne mają również różne siły oporu. Na przykład w przypadku krwi jest to 0,16 x 10 omów, w porównaniu z 3,3 x 10 omów w przypadku tkanki tłuszczowej. Aby zapewnić bezpieczeństwo pacjenta, należy zadbać o to, aby były one przechowywane w suchym i izolowanym miejscu, aby nie było kontaktu z uziemionym urządzeniem, ani kontaktu skóry z lekarzem lub asystentem. Podczas zabiegu chirurg powinien nosić specjalne rękawiczki
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki na parestezje i zaburzenia krążeniaRyzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Jeśli chirurg przestrzega wszystkich określonych norm bezpieczeństwa i higieny podczas korzystania z chirurgii wysokiej częstotliwości, jest to bardzo bezpieczna metoda chirurgiczna.
Na przykład, jeśli zapomni się o elektrodzie neutralnej lub zostanie zastosowana nieprawidłowo, może dojść do poważnych oparzeń. Prąd nie jest następnie podawany z powrotem do generatora, ale przez stół operacyjny lub inny uziemiony sprzęt. Jeśli u pacjenta wystąpią oparzenia, rozróżnia się oparzenia endogenne, egzogenne i rzekome. Oparzenia endogenne występują, gdy gęstość prądu w tkance jest zbyt wysoka. Może się to zdarzyć na przykład, gdy pacjent podczas zabiegu zetknie się z przewodzącym i uziemionym sprzętem.
Z drugiej strony oparzenia egzogenne są wynikiem spalania cieczy lub gazów. Może to prowadzić do niewielkich eksplozji, a tym samym poparzeń. Przyczyną tych wybuchów mogą być środki odkażające skórę lub gazy znieczulające. Mówi się o spalaniu pozornym, jeśli nie ma spalania endogenicznego ani egzogenicznego.
Ponadto należy zauważyć, że stosowanie operacji HF może spowodować uszkodzenie rozruszników serca. Dlatego należy tutaj rozważyć ryzyko i, jeśli to konieczne, skonsultować się z internistą.
