inhalacja

inhalacja to ukierunkowane wdychanie aerozoli, gazowych substancji czynnych lub gorącej pary wodnej. Proces może odbywać się przy użyciu czystej wody, rumianku, soli kuchennej, olejku eukaliptusowego lub innych ziół leczniczych lub olejków eterycznych. Oczyszczone zostają błony śluzowe dróg oddechowych i wzmocnione zostaje całe krążenie krwi.

Wdychanie jest stosowane zawsze, gdy trzeba leczyć określone choroby dróg oddechowych. Jest także składnikiem przeciwbólowym i znieczulającym w znieczuleniu.

Co to jest inhalacja?

Wdychanie składników aktywnych lub wody jako zastosowania terapeutycznego sięga czasów starożytnych. Lecznicze działanie słonego morskiego powietrza znane było już starożytnym Grekom, którzy mogli zaobserwować ulgę w chorobach układu oddechowego. Nowoczesna terapia inhalacyjna rozpoczęła się w 1956 roku. W tym czasie można było opracować pierwsze urządzenia napędzane paliwem napędowym i pojawiać się na rynku do czasu powstania pierwszego inhalatora proszkowego w 1971 roku.

Ponieważ jednak inhalatory nadal wykorzystywały freony, które zostały następnie zakazane w całej UE w 1989 roku, należało znaleźć alternatywne rozwiązania. Spektrum nowych inhalatorów było szerokie i szybko dało wiele możliwości intensywniejszego, a jednocześnie łagodniejszego leczenia różnych schorzeń i dolegliwości.

Funkcja, efekt i cele

Wdychanie odbywa się teraz dwoma różnymi metodami. Po pierwsze, błony śluzowe dróg oddechowych są nawilżane, po drugie lek podaje się drogą wziewną. Szczególnie ten ostatni jest cennym dodatkiem do leczenia np. B. Przewlekłe choroby płuc.

Podczas inhalacji poprzez nawilżenie błony śluzowej dróg oddechowych śluz stopniowo się rozluźnia, a wydzielina zostaje odkrztuszona. Płuca mają własną funkcję oczyszczania, którą wspiera proces inhalacji. W tym celu stosuje się roztwory soli, które odpowiadają własnemu stężeniu organizmu. Aby dostać się głębiej do dolnych dróg oddechowych, istnieją różne systemy inhalacji, takie jak: B. Nebulizator.

Ważną częścią takiego leczenia jest terapia aerozolowa.Płyny, zwłaszcza roztwory soli, są rozpylane i głęboko wdychane przez usta lub nos. Aerozole są wytwarzane za pomocą elektrycznych nebulizatorów parowych lub ultradźwiękowych lub również za pomocą rozpylacza na sprężone powietrze, dzięki czemu duże cząstki mogą zostać rozpylone w bardzo krótkim czasie. Szczególnie przy zaatakowaniu błony śluzowej dróg oddechowych ten rodzaj terapii przynosi znaczną poprawę, wspomaga samoleczenie i działa profilaktycznie na nowe choroby układu oddechowego.

Nebulizator ultradźwiękowy to urządzenie wytwarzające drobną mgiełkę wodną. W tym celu drgania elektryczne zamieniane są na mechaniczne i przekazywane do wdychanej wody. W ten sposób powstają drobne kropelki, które nie tylko docierają do nosa, gardła, jamy ustnej i błon śluzowych, ale także umożliwiają głębokie wnikanie do dróg oddechowych, aż do tchawicy i oskrzeli.

Innym rodzajem inhalacji jest częściowa kąpiel parowa, najlepiej w przypadku przeziębienia, zapalenia gardła, jamy ustnej i zatok przynosowych. W ten sam sposób można zwalczyć zanieczyszczenia skóry lub zwilżyć suchy nos. To z kolei powoduje bardziej intensywne czyszczenie wszystkich ładunków brudu, kurzu i pyłków.

Aby rozpuścić śluz, para wodna jest wdychana przez naczynie lub miskę, która w postaci cząstek dostaje się do górnych dróg oddechowych i łagodzi tam objawy. Jednak woda nie może być gorąca. Wystarczy temperatura około 60 stopni Celsjusza.

Sole lub olejki eteryczne są dodawane w celu ułatwienia inhalacji, ale tylko w przypadku inhalacji, które nie są wykonywane przez urządzenia do inhalacji, ponieważ dysze mogą się zatkać. Ponieważ zarówno wilgoć, jak i ciepło wywołują swoje działanie, ręcznik założony na głowę jest pomocny podczas inhalacji, aby wydobywać się mniej pary. Nie jest też ważne, aby oddychać szczególnie głęboko ponad parą wodną, ​​ale raczej regularnie, zachowując bezpieczną odległość, aby się nie poparzyć.

Alternatywą dla garnka jest inhalator parowy. W tym przypadku para wodna jest wchłaniana przez maskę na nos i usta. Skuteczność jest również ograniczona tylko do tych obszarów, aby nie wpływać na samą twarz, w tym oczy i uszy.

Ryzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa

W przypadku inhalacji leczniczej rozróżnia się leki krótko i długo działające, które rozszerzają drogi oddechowe. Wchłanianie składników czynnych zależy od właściwości rozpuszczalności i wielkości cząstek substancji do inhalacji.

Efektem takiej inhalacji jest lepsza penetracja leku w chore miejsca. Z jednej strony skutkuje to szybszym działaniem leku, z drugiej strony wymagana jest mniejsza ilość leku niż z. B. podczas przyjmowania tabletki. To z kolei zapewnia, że ​​skutki uboczne są utrzymywane w pewnych granicach, a organizm i narządy nie są tak obciążone. Takie leki, które są wdychane, obejmują: za. Kortyzon, różne antybiotyki i sympatykomimetyki beta-2.

Podczas procesu inhalacji naturalny proces oddychania służy do transportu substancji czynnej do dróg oddechowych i błon śluzowych układu oddechowego. Leki w postaci stałej i płynnej są wdychane przez drobne cząstki lub kropelki i mogą wywoływać swoje działanie.

Wdychanie jest szczególnie przydatne w przypadku problemów z oddychaniem, astmy i kaszlu, infekcji zatok i kataru, pomaga przy problemach z oczami, różnych chorobach skóry, problemach z krążeniem lub bardzo niskim ciśnieniu krwi. Śluz spowodowany chorobami, takimi jak ostre zapalenie oskrzeli, przewlekłe zapalenie zatok, zapalenie płuc, mukowiscydoza lub POChP, można również rozluźnić przez inhalację. Inhalacje antybiotyku są odpowiednim środkiem w przypadku takich dolegliwości i muszą być wykonywane jako inhalacje ciągłe.