Tak jak Znieczulenie zewnątrzoponowe staje się Znieczulenie podpajęczynówkowe wyznaczony. Jest to jeden z zabiegów znieczulenia regionalnego.
Co to jest znieczulenie zewnątrzoponowe?
Znieczulenie zewnątrzoponowe (PDA) Jest również nazywany zewnątrzoponowe (EDA) znany. Chodzi o znieczulenie miejscowe w pobliżu rdzenia kręgowego. Ta procedura blokuje przekazywanie sygnałów, takich jak ból, do nerwów spiralnych. Nerwy spiralne pochodzą z rdzenia kręgowego i znajdują się w otworach międzykręgowych.
Aby wywołać znieczulenie rdzenia kręgowego, lekarz prowadzący wstrzykuje miejscowo działający środek znieczulający do przestrzeni nadtwardówkowej, która jest częścią kanału kręgowego. W przeciwieństwie do znieczulenia ogólnego znieczulenie zewnątrzoponowe wyłącza ból tylko w sposób miejscowy. Zasadniczo przestrzeń zewnątrzoponową można nakłuć w wielu miejscach. Jednak środkowa część odcinka lędźwiowego jest uważana za najbezpieczniejszą część ciała. Tutaj ryzyko urazu rdzenia kręgowego jest najniższe.
Funkcja, efekt i cele
Znieczulenie zewnątrzoponowe służy do różnych celów medycznych. Jest uważana za wypróbowaną i sprawdzoną metodę znieczulenia miejscowego podczas porodu i skutecznie łagodzi ból. Służy również do likwidacji bólu podczas cesarskiego cięcia. Znieczulenie zewnątrzoponowe może być również stosowane do zabiegów chirurgicznych w okolicy miednicy oraz nóg i stóp. Inne obszary zastosowania to łagodzenie bólu po wypadkach, leczenie bólu pooperacyjnego oraz terapia bólu przewlekłego lub bólu nowotworowego.
Jedną z zalet znieczulenia zewnątrzoponowego jest to, że można go stosować przez długi czas. W ten sposób leki przeciwbólowe mogą być wielokrotnie wprowadzane do przestrzeni nadtwardówkowej przez cewnik. Przestrzeń zewnątrzoponowa nazywana jest również przestrzenią zewnątrzoponową i stanowi część kanału kręgowego. W przestrzeni nadtwardówkowej znajdują się spiralne nerwy, które są blokowane przez wstrzyknięty środek znieczulający. W ten sposób można zapobiec przenoszeniu bólu. Po wstrzyknięciu środek miejscowo znieczulający jest rozprowadzany do przestrzeni nadtwardówkowej i przenika do otworów międzykręgowych. Ponieważ środek znieczulający musi przejść przez warstwę tkanki łącznej skóry rdzenia kręgowego, aby był skuteczny, pełne znieczulenie zajmuje około 20 do 30 minut.
W przeciwieństwie do znieczulenia spiralnego, znieczulenie zewnątrzoponowe można również zastosować do wybiórczego znieczulenia poszczególnych obszarów brzucha lub klatki piersiowej. Jednak możliwe jest również połączenie obu metod oszołamiania. W przypadku rozległych operacji brzucha zwykle stosuje się połączenie ze znieczuleniem ogólnym, aby zabieg był łagodniejszy.
Przed znieczuleniem zewnątrzoponowym należy wykluczyć jakiekolwiek zaburzenia krzepnięcia krwi pacjenta. Z tego powodu przed zabiegiem pacjentowi nie wolno zażywać żadnych leków zakłócających krzepnięcie krwi. Należą do nich kumaryny, takie jak markumar, klopidogrel i kwas acetylosalicylowy. Ponadto na sześć godzin przed znieczuleniem zewnątrzoponowym pacjent nie powinien spożywać żadnych pokarmów stałych. Należy również unikać napojów na dwie godziny przed zabiegiem.
Znieczulenie zewnątrzoponowe rozpoczyna się od dezynfekcji i znieczulenia miejsca wkłucia. Aby zastosować znieczulenie, anestezjolog używa igły do nakłucia między kręgami sięgającymi do przestrzeni nadtwardówkowej. Z reguły nakłucie odbywa się między kręgami lędźwiowymi 3 i 4. Możliwe jest również nakłucie między kręgami lędźwiowymi 2 i 3. Przez igłę wprowadza się cienki cewnik zewnątrzoponowy. Podczas zabiegu przez cewnik można podać dodatkowe środki przeciwbólowe.
Po dotarciu cewnika do miejsca docelowego lekarz ponownie usuwa igłę. Aby plastikowy cewnik się nie ślizgał, jest przymocowany bandażem. Podaje się próbną dawkę leku przeciwbólowego w celu potwierdzenia prawidłowego położenia. Znieczulenie najpierw staje się odczuwalne poprzez uczucie ciepła, zanim pojawi się drętwienie. Do środków znieczulających stosowanych w znieczuleniu zewnątrzoponowym należą: za. Ropiwakaina i bupiwakaina.
W ramach terapii bólu pooperacyjnego pacjent otrzymuje znieczulenie miejscowe w małej dawce. Nie wpływa to na mięśnie. W ten sposób pacjent może poruszać się bez odczuwania bólu.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki przeciwbóloweRyzyko, skutki uboczne i niebezpieczeństwa
Znieczulenie zewnątrzoponowe jest uważane za stosunkowo bezpieczny zabieg. Przy prawidłowym stosowaniu rzadko pojawiają się komplikacje. Ryzyko zależy również od rodzaju i ilości używanych narkotyków. Preparaty te mogą mieć różny wpływ na serce i krążenie.
Możliwym niepożądanym efektem ubocznym jest spadek ciśnienia krwi podczas znieczulenia zewnątrzoponowego, jednak anestezjolog odpowiednio przygotowuje się na taką sytuację i przeciwdziała jej lekami. Możliwa jest również duszność i spowolnienie tętna.
Nakłucie może również powodować komplikacje. Należą do nich siniaki w wyniku urazu żyły, uraz opony twardej (zewnętrznej warstwy mózgu), w którym następuje utrata płynu nerwowego, ból głowy, ból pleców lub infekcja. Cewnik również może się oderwać, ale zwykle nie ma to konsekwencji. Uszkodzenie nerwów spowodowane znieczuleniem zewnątrzoponowym występuje bardzo rzadko. Zapobiega to przekłuciu rdzenia kręgowego przez igłę i cewnik. Jak dotąd trwałe uszkodzenie nerwów występowało tylko w pojedynczych przypadkach. Innym możliwym efektem ubocznym są reakcje alergiczne na zastosowany środek odurzający. Jednak występują one również bardzo rzadko.
Istnieją również przeciwwskazania, które przemawiają przeciwko znieczuleniu zewnątrzoponowemu. Należą do nich infekcje w miejscu wstrzyknięcia, choroby neurologiczne, zaburzenia krzepnięcia krwi, zwężenie kanału kręgowego lub wstrząs. Względne przeciwwskazania obejmują miejscowe choroby kręgosłupa, takie jak zapalenie stawów, osteoporoza (utrata masy kostnej), przepuklina dysku, deformacje kręgosłupa, niedobór objętości i zatrucie krwi (posocznica). Ponadto zgoda pacjenta jest absolutnie konieczna dla tej formy znieczulenia.
.jpg)
.jpg)
