Psychoedukacja

Psychoedukacja generalnie ma na celu tłumaczenie skomplikowanych faktów medycznych lub naukowych na język zrozumiały dla laika. W ten sposób pacjenci i ich bliscy powinni być w stanie dokładnie ocenić, na przykład, diagnozy lub propozycje terapii.

Co to jest psychoedukacja?

Słowo edukacja pochodzi z języka łacińskiego, Educare oznacza przetłumaczenie. Ma na celu wyprowadzenie pacjentów ze stanu braku doświadczenia i ignorancji w bezpieczny stan wiedzy i wyprowadzenie ich. Psychoedukacja postrzega się również jako przewodnik po samopomocy, prawidłowej samoocenie i zachęca ludzi do samodzielnego działania.

W codziennej praktyce klinicznej, ambulatoryjnej i szpitalnej, wysokie wymagania psychoedukacji nie zawsze mogą być niestety odpowiednio realizowane. Psychoedukacja do dziś nie pojawia się na studiach medycznych lub jest tylko marginalna, dlatego pacjenci z pewnymi diagnozami zmieniającymi życie często czują się bezradni i pozostawieni samym sobie.

W służbie zdrowia następuje jednak ponowne przemyślenie, które zdaniem ekspertów wiąże się również z uchwaleniem tzw. Ustawy o prawach pacjenta. Tylko ci, którzy jako pacjenci mają dokładne zrozumienie natury choroby, mogą podejmować decyzje na własną odpowiedzialność lub rozumieć niezbędne kroki leczenia przez lekarza. Celem psychoedukacji jest umożliwienie pacjentom ze wszystkich dyscyplin medycznych rzeczywistego zrozumienia w zakresie diagnozy, planowania leczenia i radzenia sobie z chorobami. W ten proces trzeba zainwestować dużo czasu.

Funkcja, efekt i cele

Istotą psychoedukacji jest terapeutyczne towarzyszenie pacjentom, a być może także ich bliskim, w drodze do szerszej wiedzy i specjalistycznej wiedzy o własnej chorobie. Niezbędne środki lecznicze w przypadku niektórych chorób lub strategie samopomocy są również częścią towarzyszącego procesu psychoedukacji, który zwykle trwa przez dłuższy okres czasu.

Idealnie byłoby, gdyby psychoedukacja była holistyczna i pozwalała spojrzeć poza własną chorobę. Tylko w nielicznych klinikach ich własni wyszkoleni psychoedukatorzy zajmują się uzasadnionymi troskami pacjentów. Jednak pacjenci nie powinni bać się agresywnie prosić o niezbędne informacje o charakterze i możliwościach leczenia ich choroby. Dobry proces psychoedukacyjny uważa się za zakończony tylko wtedy, gdy pacjent jest, by tak rzec, ekspertem w zakresie własnej choroby i zdobył specjalistyczną wiedzę na jej temat.

W żargonie medycznym termin psychoedukacja pojawiał się coraz częściej w latach 80. Jest to anglicyzm, więc termin ten został przejęty z języka angielskiego i od tego czasu ułatwił międzynarodową wymianę naukową na ten temat. Po raz pierwszy w psychiatrii zastosowano pogłębioną formę psychoedukacji, ponieważ to właśnie wzorce chorób psychotycznych lub psychiatrycznych nie zostały właściwie zrozumiane przez pacjentów w ich ogromnym wpływie na życie.

Z tej psychoedukacji czysto psychiatrycznej została ona następnie rozszerzona na inne dziedziny medycyny, tak że dziś mówimy także o np. Psychoedukacji wewnętrznej czy ortopedycznej. W obszarze klinicznym pacjenci obecnie często spotykają się z grupami psychoedukacyjnymi, ale często pod zupełnie innymi nazwami. Psychoedukacja jest często ukryta za grupami krewnych, grupami psychoz lub grupami informacyjnymi na określonych obrazach klinicznych. Grupy samopomocy pod profesjonalnym przewodnictwem również bardzo często wykorzystują elementy psychoedukacyjne do radzenia sobie z chorobami i lepszego zrozumienia obrazów klinicznych.

Pychoedukacja może więc odbywać się jako spotkanie grupowe, ale nie jest to absolutnie konieczne, ponieważ istnieją różne formy psychoedukacji. Z pewnością najczęściej spotykaną formą jest psychoedukacyjna rozmowa indywidualna. Terapeuta stara się w możliwie najbardziej zrozumiały i opisowy sposób wyjaśnić pacjentowi lub jego bliskim pewne formy terapii lub podłoże choroby. Czas na zadawanie pytań może i powinien pojawić się w trakcie procesu psychoedukacyjnego; nie powinien to być tylko wykład czy nawet monolog terapeuty. Psychoedukacja w grupie często okazała się niezwykle pomocna, ponieważ pacjenci często dzielą ten sam los z pewną chorobą i mogą też wymieniać się pomysłami. Może to wesprzeć proces odbudowy i pomóc lepiej radzić sobie w przyszłych sytuacjach kryzysowych.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Ryzyka i funkcje specjalne

Psychoedukacja jest szczególnie pomocna, gdy choroby są szczególnie stresujące psychicznie. Mogą to być choroby psychiczne, ale także choroby fizyczne, takie jak cukrzyca, szum w uszach, neurodermit, astma czy rak, które z kolei wpływają na psychikę. Jednak udział w grupie psychoedukacyjnej nie jest odpowiedni dla wszystkich pacjentów. Jeśli zdolność myślenia, koncentracja lub uwaga są ograniczone w kontekście ostrej psychozy schizofrenicznej, wówczas psychoedukacja może nawet pogorszyć obraz kliniczny.

Pacjenci nadmiernie obciążeni, maniakalni lub bardzo niespokojni również nie mogą otrzymać porad psychoedukacyjnych. W takich przypadkach, gdy do samego pacjenta nie można dotrzeć poprzez edukację, przydatne okazało się odpowiednie przeszkolenie krewnych.Ponieważ krewni pełnią ważną funkcję wsparcia w domu, jeśli mają dobre doradztwo psychoedukacyjne, ryzyko nawrotu choroby psychicznej może być często znacznie zmniejszone. Idealnie byłoby, gdyby krewni przeszli szkolenie psychoedukacyjne jako współterapeuci przed wypisaniem chorego psychicznie pacjenta. Długofalowym celem każdej psychoedukacji musi być tak dobre informowanie i instruowanie pacjentów, aby dolegliwości można było właściwie przypisać w odpowiednim czasie i aby z biegiem lat nauczyli się lepiej radzić sobie z chorobą przewlekłą.