Przywry

W Przywry to klasa płazińców. To pasożyty.

Co to są przywry?

Przywry (Trematoda) reprezentują klasę płazińców (robaków płytkowych), które prowadzą pasożytniczy tryb życia i obejmują około 6000 różnych gatunków. Typową cechą przywr jest ich kształt liścia lub walca. Ponadto pasożyty mają dwie przyssawki, które służą jako narządy przyczepu.

Dobrze znane gatunki robaków ssących to na przykład para pijawka, pijawka jelitowa, nicieni płucnej i przywra wątrobowa. Niektóre przywry mają zdolność atakowania świń, bydła, psów i kotów, a także ludzi i wywoływania u nich chorób.

Występowanie, dystrybucja i właściwości

Przywry są rozpowszechniane prawie na całym świecie. Wolą pojawiać się w miejscach, w których znajdują swoje zwierzęta. Dorosłe przywry żyją w wielu gatunkach kręgowców. Pierwszymi żywicielami pośrednimi robaka ssącego są zawsze ślimaki. Ryby lub stawonogi mogą służyć jako druga forma żywiciela. Gatunek kręgowców bez stałego przypisania działa jako ostateczny żywiciel.

Ze względu na swoje nawyki żywieniowe pasożyt Fasciola hepatica występuje głównie w żywicielach końcowych, takich jak owce i bydło. Ale jest też całkiem możliwe, że dotyka ludzi.

Długość przywr waha się od 0,2 do 165 milimetrów. Pijawki mają zazwyczaj płaski i długi kształt ciała. Czasami jest też przysiady. W przeciwieństwie do tego pijawki żyłkowe i parowe mają prawie okrągły przekrój. Przewód pokarmowy przywr kończy się na ślepo.

Dodatkowo wyposażone są w specjalistyczne narządy zmysłów. Ślimak ma przyssawkę w jamie ustnej na przednim końcu korpusu. Jest też przyssawka brzuszna. Dzięki umięśnionym przyssawkom większość przywr ma zdolność przyczepiania się do określonych miejsc dokowania na ciele żywiciela.

Większość gatunków ssaków to hermafrodyty. Zwierzęta mają zarówno męskie, jak i żeńskie narządy płciowe. Jako hermafrodyty mają zdolność do zapłodnienia się nawzajem, a także do zapłodnienia siebie.

Większość gatunków przywr przechodzi przez dwa krótkie stadia larwalne. Pierwszy etap życia larw ssącego robaka nazywany jest larwą rzęs lub miracidium. Miracidium ma sierść i wskazuje na pierwotnych krewnych płazińców, tubellarians.

Wszystkie przywry są endopasożytami, a ich cykle życiowe uważa się za złożone. Zasadniczo pasożyty do swojego cyklu życiowego potrzebują różnych gatunków kręgowców. Organizm żywiciela zwykle wydala jaja robaków ssących z kałem. Jeśli przywry żyją w wodzie, wykluwają się miracidia (larwy orzęsione). Miracidium dryfuje w wodzie, aż do wyczerpania rezerw energii. Jeśli larwa orzęskowa ma szczęście, znajdzie ślimaka nadającego się do dalszego rozwoju.

Aby przeniknąć do ślimaka, miracidium wbija się w jego tkankę. Metamorfoza prowadzi do przemiany w wylęgową trąbę. W tej sporocystach rozwój potomnych sporocyst lub redii (larw pręcików) następuje poprzez pączkowanie, które przemieszczają się do gruczołu jelita środkowego ślimaka.

Z larw pręcików rozwijają się dalsze larwy pręcików. W przypadku larw ogonowych (cerkariae) powstają z nich nowe formy larwalne. Cerkaria są w stanie opuścić ślimaka żywiciela i szukać nowego żywiciela pośredniego. W większości są to ryby, które połykają. Czasami zaatakowane ryby zmieniają swoje zachowanie w wyniku pasożytów.

Wyjątkiem jest ssak z rodziny Fasciolidae, w którym cerkaria przyczepiają się do roślin wodnych. Tam tworzą cysty i rozwijają się w metacerkarię. Metacerkarie, które obejmują ptaki lub ssaki, mogą przeniknąć ostatecznego żywiciela poprzez pożywienie. Po pęknięciu otaczających cyst młode robaki zwykle kolonizują przewód pokarmowy. Ale niektóre przenikają również do krwiobiegu, płuc lub wątroby. To tutaj ostatecznie dochodzi do dojrzałości płciowej i krycia.

Choroby i dolegliwości

Większość przywr żyje w tropikach. Niektóre gatunki mogą wpływać na ludzi i powodować u nich różne choroby. Należą do nich przede wszystkim para pijawek (schistosomy), które powodują schistosomatozę w wielu krajach tropikalnych. Według szacunków WHO ponad 200 milionów ludzi jest zarażonych schistosomami. Około 120 milionów ludzi cierpi na objawy choroby. U około 20 milionów pacjentów zarażenie pasożytami ma nawet poważne konsekwencje. Około 20 000 osób umiera każdego roku z powodu schistosomatozy. W medycynie rozróżnia się bilharzię jelitową, bilharcjozę wątrobowo-śledzionową i bilharcjozę pęcherza moczowego.

Jeśli ludzie są zarażeni robakami ssącymi w wodzie, na skórze początkowo można zauważyć swędzące zaczerwienienie. Później pacjent również ma gorączkę. Następnie pojawiają się typowe objawy bilharzii, takie jak odkładanie się krwi na stolcu lub krwawy mocz. Jeśli inwazja robaków utrzymuje się przez kilka lat, możliwe są zmiany tkanki łącznej w jelicie grubym i poważne zaburzenia czynności wątroby. Jednak w przypadku terminowej terapii rokowanie w schistosomatozie jest na ogół pozytywne.

W klimacie umiarkowanym, takim jak Europa, patogenne przywry rzadko występują u ludzi ze względu na szeroko zakrojone środki higieny. Z drugiej strony u dzikich zwierząt i zwierząt hodowlanych występują wyraźne robaki. Jeśli jednak pijawki dostaną się do organizmu człowieka, objawy zależą od tego, który narząd został dotknięty. W przypadku chorób wątroby typu motylkowego często występują objawy, takie jak ból brzucha, żółtaczka i biegunka.

Leczenie chorób przywr odbywa się za pomocą specjalnych środków odrobaczających (przeciwrobaczych), które podaje się raz. Leki wpływają na metabolizm pijawek i zabijają je, powodując ich wydalanie z kałem.