Teikoplanina

W Teikoplanina jest środkiem farmakologicznym należącym do grupy antybiotyków.Z tego powodu lek jest stosowany przede wszystkim w leczeniu zakażeń wywołanych przez różne rodzaje bakterii. Substancja teikoplanina jest szczególnie skuteczna przeciwko tak zwanym zarazkom Gram-dodatnim.

Co to jest teikoplanina?

Lek teikoplanina należy do farmakologicznej kategorii antybiotyków. Z chemicznego punktu widzenia antybiotyk ten należy do grupy glikopeptydów. Aby stworzyć podstawę do zastosowań medycznych, substancja czynna teikoplanina jest w pierwszej kolejności izolowana ze specjalnego rodzaju bakterii. Ten szczep bakterii to Actinoplanes teichomyceticus.

W zasadzie antybiotyki z grupy glikopeptydów są antybiotykami rezerwowymi, które nadają się tylko do leczenia chorób zakaźnych wywoływanych przez bakterie Gram-dodatnie. Odpowiednie leki podaje się tylko wtedy, gdy inne leki nie są już skuteczne, na przykład z powodu oporności.

Antybiotyk teikoplanina jest sprzedawany tylko jako lek pierwszego rzutu w jednym przypadku, a nie jako antybiotyk rezerwowy. W przypadku rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego związanego z innymi antybiotykami, glikopeptyd teikoplaninę należy natychmiast podać. Zasadniczo istnieją dwa rodzaje substancji czynnej: teikoplanina i wankomycyna.

Efekt farmakologiczny

Teikoplanina charakteryzuje się przede wszystkim działaniem bakteriobójczym, czyli bakteriobójczym. W pewnym stopniu substancja wykazuje również działanie bakteriostatyczne, gdy jest stosowana w terapii zarazków beztlenowych i tlenowych. Lek jest również skuteczny przeciwko beztlenowym patogenom Gram-dodatnim.

Działanie leku wynika z faktu, że hamuje syntezę ścian komórkowych bakterii. Z tego powodu teikoplanina zapobiega namnażaniu się patogenu. Efekt ten jest typowy dla antybiotyków z grupy glikopeptydów, ponieważ wszyscy przedstawiciele tej kategorii hamują tworzenie ścian komórkowych bakterii w zarazkach Gram-dodatnich.

Z tego powodu stosowanie substancji czynnej teikoplaniny jest zalecane w przypadkach zakażeń bakteryjnych. Warunkiem wstępnym skuteczności substancji farmakologicznej jest wrażliwość zarazków na substancję czynną.

Teikoplanina jest równie dobra, jak niewchłaniana, dlatego w większości przypadków podaje się ją pozajelitowo. Jedynym szczególnym przypadkiem jest tutaj terapia rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego, w którym lek teikoplaninę podaje się doustnie.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Teikoplanina jest stosowana w przypadku wielu zakażeń bakteryjnych, w których inne antybiotyki nie są już skuteczne. Stosuje się go na przykład u opornych bakterii Gram-dodatnich lub w przypadku alergii na penicylinę lub cefalosporynę.

Lek jest również często przepisywany w leczeniu rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego. Teikoplanina jest również odpowiednia do leczenia infekcji zastawek serca wywołanych przez enterokoki lub gronkowce.

Lek jest również skuteczny w leczeniu infekcji szpiku kostnego. Ponadto lek może być stosowany do pożądanej sterylizacji jelit, jeśli pacjenci przyjmują leki immunosupresyjne.

Dawkowanie leku Teicoplanin opiera się na informacji o produkcie. W zdecydowanej większości przypadków lek podaje się dożylnie lub domięśniowo. Teikoplaninę podaje się doustnie w leczeniu szczególnej postaci zapalenia jelit. Po podaniu doustnym teikoplanina działa bezpośrednio w jelicie i nie dochodzi do wchłaniania. W tym przypadku jest zwykle przyjmowany w postaci tabletek. Infuzje są zwykle stosowane do pozajelitowego podawania leku.

Zasadniczo obszar zastosowania teikoplaniny rozciąga się na różne infekcje bakteryjne wywoływane przez wrażliwe bakterie Gram-dodatnie.

Teikoplanina odgrywa również szczególną rolę jako lek zastępczy, jeśli dotknięci chorobą pacjenci cierpią na alergię na cefalosporynę lub penicylinę. Teikoplanina jest również stosowana w leczeniu wielolekoopornych MRSA i enterokoków. Tutaj jednak jest używany tylko jako lek rezerwowy.

Lek jest również skuteczny w rzekomobłoniastym zapaleniu jelita grubego. Jest to choroba, która może wynikać z leczenia antybiotykami. Dzieje się tak, ponieważ równowaga flory jelitowej jest często zaburzona, tak że bakterie szczepu Clostridium difficile szybko się rozprzestrzeniają. W rezultacie możliwe jest zapalenie błony śluzowej jelita grubego i cienkiego.

Glikopeptydy są szczególnie dużymi cząsteczkami i dlatego nie mogą przedostać się z jelita do krwi. Z tego powodu działają tylko miejscowo w jelicie, dzięki czemu zmniejsza się również ryzyko wystąpienia skutków ubocznych.

Zagrożenia i skutki uboczne

Podczas terapii lekiem teikoplaniną mogą wystąpić niepożądane skutki uboczne. Na przykład u niektórych pacjentów pojawiają się wysypki na skórze, swędzenie, bóle mięśni lub gorączka.

Istnieje możliwość uszkodzenia ucha wewnętrznego i nerek podczas leczenia glikopeptydami. Z tego powodu podczas leczenia teikoplaniną konieczne jest ciągłe monitorowanie funkcji słuchu i pracy nerek przez lekarza prowadzącego.

Ponadto czasami występuje chwilowe podwyższenie stężenia enzymów wątrobowych.