Wankomycyna

Tak jak Wankomycyna nazywany jest antybiotykiem glikopeptydowym. Jest stosowany, gdy inne antybiotyki nie są już skuteczne z powodu oporności bakterii.

Co to jest wankomycyna?

Wankomycyna to antybiotyk glikopeptydowy stosowany w leczeniu bakterii Gram-dodatnich. Przyjmuje status antybiotyku rezerwowego i jest stosowany w leczeniu zapalenia wewnętrznej wyściółki serca (zapalenie wsierdzia) lub zapalenia opon mózgowych (zapalenie opon mózgowych).

Wankomycyna została opracowana w latach pięćdziesiątych XX wieku. Producenci uzyskali lekarstwo z kultur bakterii z gatunku Amycolatopsis orientalis. W 1959 roku na rynku pojawił się antybiotyk glikopeptydowy. Jednak dopiero w 1980 roku substancję czynną z powodzeniem podawano przeciwko bakteriom gronkowca, które były oporne na inne antybiotyki. Jako zarazki szpitalne, gronkowce są odpowiedzialne za zakażenia szpitalne.

Wankomycyna jest jednym z antybiotyków trzeciej linii. Zwykle stosuje się go tylko wtedy, gdy inne antybiotyki nie są już skuteczne z powodu oporności gronkowców.

Efekt farmakologiczny

Wankomycyna, obok teikoplaniny, należy do grupy antybiotyków glikopeptydowych, co oznacza, że ​​ma właściwości hamujące działanie białka ściany komórkowej bakterii - mureiny. Mureina jest niezwykle ważna dla bakterii. Po zahamowaniu wankomycyna wykazuje działanie bakteriobójcze, które po pewnym czasie prowadzi do zniszczenia bakterii.

Jednak czas działania wankomycyny jest znacznie krótszy niż teikoplaniny. Inną wadą produktu jest to, że jest źle tolerowany przez niektórych pacjentów.

Ponieważ wankomycyna ingeruje w strukturę ściany komórkowej bakterii, a zatem zarazki giną, układ odpornościowy musi jedynie usunąć patogeny z organizmu. W rezultacie stan pacjenta szybko się poprawia.

Zaletą wankomycyny jest to, że antybiotyki glikopeptydowe nadal dobrze działają na większość typów bakterii. Należą do nich przede wszystkim gronkowce, takie jak bakterie szpitalne Staphylococcus aureus i gatunki bakterii enterokoków. Jednak w ostatnich latach niektóre szczepy bakteryjne rozwinęły również oporność na wankomycynę, co stwarza dalsze problemy dla medycyny.

W przypadku doustnego spożycia wankomycyny lek nie przedostaje się z jelita do krwi. Tak więc antybiotyk nie może pokonać ściany jelita. Może to być przydatne podczas leczenia lokalnych infekcji jelitowych. Aby wankomycyna działała w tkankach organizmu, konieczne jest wstrzyknięcie substancji czynnej bezpośrednio do krwiobiegu. Antybiotyk jest wydalany z organizmu wraz z moczem.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Wankomycyna jest zwykle podawana w przypadku infekcji bakteryjnych, przeciwko którym inne antybiotyki, takie jak cefalosporyny, antybiotyki makrolidowe lub penicyliny, nie mogą już być skuteczne, ponieważ patogeny są na nie oporne lub pacjent cierpi na ciężką alergię na konwencjonalne antybiotyki.

Wankomycyna jest stosowana w przypadku bakteryjnego zakażenia krwi (posocznicy), zapalenia wsierdzia (zapalenia wewnętrznej wyściółki serca), zapalenia płuc, zakażeń tkanek miękkich, zapalenia szpiku kostnego i okostnej oraz bakteryjnego zapalenia stawów.

Wankomycyna jest również stosowana w zabiegach chirurgicznych. Środek służy do zapobiegania infekcjom bakteryjnym serca, stawów, kości i naczyń krwionośnych.

Wankomycyna jest przyjmowana tylko w postaci kapsułki w leczeniu ciężkich zakażeń jelitowych. Jest to głównie rzekomobłoniaste zapalenie jelit. Często wynika to z leczenia innymi antybiotykami. Wankomycyna jest również podawana we wlewie.

W przypadku poważnej choroby bakteryjnej wankomycyna może być już stosowana u niemowląt. Wankomycyna wymaga recepty. Dlatego produkt można otrzymać wyłącznie za okazaniem recepty w aptece.

Zagrożenia i skutki uboczne

Wankomycyna może powodować niepożądane skutki uboczne u około 1 do 10 procent wszystkich pacjentów. Nierzadko zdarzają się reakcje alergiczne lub problemy żołądkowo-jelitowe. Inne działania niepożądane mogą obejmować wysypkę, swędzenie, uszkodzenie nerek, zapalenie błon śluzowych, dzwonienie w uszach, nudności, wymioty, dreszcze, gorączkę, zapalenie naczyń krwionośnych, niskie ciśnienie krwi lub wstrząs. W najgorszym przypadku istnieje nawet ryzyko zatrzymania krążenia. Rzadko możliwy jest również przerost grzybów na ciele.

Wankomycyny nie wolno w ogóle podawać, jeśli pacjent jest nadwrażliwy na substancję. W przypadku poważnego uszkodzenia słuchu leczenie infuzyjne wankomycyną jest możliwe tylko wtedy, gdy pacjent znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Antybiotyk można stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy lekarz dokładnie rozważył ryzyko i korzyści. Wankomycyna może być stosowana podczas karmienia piersią tylko wtedy, gdy nie ma innej opcji leczenia, ponieważ środek przenika do mleka matki i może powodować problemy zdrowotne u dziecka.

Istnieje ryzyko interakcji lekowych w przypadku przyjmowania wankomycyny w tym samym czasie, co inne leki. Na przykład, jeśli antybiotyk jest podawany z aminoglikozydami, może to mieć negatywny wpływ na uszy i nerki. Ponadto środki znieczulające nasilają alergie na wankomycynę, które przejawiają się spadkiem ciśnienia krwi lub zmianami skórnymi.

Podawanie wankomycyny nie ma negatywnego wpływu na reaktywność. W ten sposób pacjent może łatwo uczestniczyć w ruchu drogowym. Możliwa jest również obsługa ciężkich maszyn.