Tak jak Kabergolina to nazwa substancji leczniczej pochodzącej z alkaloidów sporyszu. Środki pochodzą od ciebie. za. przeciwko chorobie Parkinsona.
Co to jest kabergolina?
Kabergolina jest pochodną ergoliny. Substancja czynna pochodzi z alkaloidów sporyszu i należy do grupy agonistów receptorów dopaminy.
W leczeniu choroby Parkinsona kabergolinę można podawać jako lek drugiego rzutu. Jednak zwykle podaje się go tylko wtedy, gdy inni agoniści receptora dopaminy, którzy nie pochodzą z alkaloidów sporyszu, nie są skuteczni. W takich przypadkach przepisanie kabergoliny odbywa się zwykle indywidualnie. Możliwe jest również połączenie leku z lewodopą. W ten sposób można złagodzić objawy choroby Parkinsona.
Inne obszary zastosowań kabergoliny to mlekotok (nieprawidłowy przepływ mleka), nadmiar hormonu prolaktyny i trudności w odsadzaniu.
Oprócz medycyny weterynaryjnej ważnym obszarem zastosowań kabergoliny jest również medycyna weterynaryjna. Preparat stosuje się w leczeniu guzów złośliwych gruczołu mlekowego, ciąży rzekomej oraz ropnego zapalenia macicy (ropniaka).
Efekt farmakologiczny
Jedną z typowych cech choroby Parkinsona jest brak dopaminy - substancji przekaźnikowej. W tym procesie komórki nerwowe istoty czarnej, które są odpowiedzialne za uwalnianie neuroprzekaźnika, ulegają zniszczeniu z nieznanych wcześniej przyczyn. Jednak ludzie potrzebują dopaminy, aby móc wykonywać swoje ruchy. Brak dopaminy staje się zauważalny poprzez dolegliwości, takie jak drżenie mięśni (drżenie), sztywność mięśni i ograniczona ruchliwość. Z biegiem czasu objawy postępują.
Aby móc przeciwdziałać objawom spowodowanym chorobą Parkinsona, pacjentom podaje się dopaminę. Zwykle jest to cząsteczka prekursora lewodopy (L-dopa). W organizmie lewodopa jest przekształcana nie tylko w dopaminę, ale także w nieskuteczne metabolity, co jest spowodowane przez różne enzymy. Dlatego też należy zahamować odpowiedzialne enzymy, aby poziom dopaminy we krwi pozostał stabilny.
Konieczna jest również stymulacja receptorów dopaminy (D2) agonistami. Jednym z tych agonistów jest kabergolina. Oprócz funkcji związanych z ruchami motorycznymi, dopamina działa również w obrębie przysadki mózgowej, hamując wydzielanie prolaktyny, hormonu hiperphyseal przedniego płata. Poprzez agonizację receptorów D2 kabergolina może zintensyfikować ten efekt.
Okres półtrwania kabergoliny jest bardzo długi i wynosi około 70 godzin. Z pomocą kabergoliny można skuteczniej regulować skutki uboczne lewodopy, takie jak zaburzenia ruchu czy fluktuacje, co zostało potwierdzone w kilku badaniach.
Ponieważ kabergolina może stymulować hormon prolaktynę, ma hamujący wpływ na produkcję mleka przez żeński gruczoł mlekowy. Dlatego nadaje się do leczenia nadmiernie wysokich wartości prolaktyny. Mogą być odpowiedzialne za utratę miesiączki i owulację. Po porodzie, dopływ mleka, za który odpowiedzialna jest prolaktyna, zostaje zatrzymany przez kabergolinę, jeśli nie jest to pożądane ze względów medycznych.
Zastosowanie i zastosowanie medyczne
Kabergolina jest stosowana głównie w chorobie Parkinsona, która jest przewlekłą chorobą neurologiczną. Powstaje w wyniku zmian zwyrodnieniowych w pozapiramidowym układzie ruchowym. Takim zaburzeniem jest też zespół niespokojnych nóg, który można leczyć również kabergoliną. W leczeniu objawowym stosuje się agonistę receptora dopaminy.
Inne wskazania do stosowania kabergoliny to hiperprolaktynemia (nadmiernie wysoki poziom prolaktyny) podczas ciąży lub karmienia piersią i odsadzania. Podczas tego procesu dziecko stopniowo odstawia się od mleka matki.
Ponieważ kabergolina może powodować patologiczne zmiany w zastawkach serca, zalecana maksymalna dawka jest ograniczona do 3 miligramów dziennie.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwyZagrożenia i skutki uboczne
Podczas przyjmowania kabergoliny mogą wystąpić niepożądane skutki uboczne. Ponieważ lek jest bardzo często stosowany razem z lewodopą, nie zawsze można dokładnie określić, czy skutki uboczne są spowodowane samym lekiem, czy nadmiarem dopaminy.
Do najczęstszych skutków ubocznych należą zaburzenia ruchu, zmuszanie do ruchu, spadek ciśnienia krwi przy zmianie pozycji ciała, zawroty głowy i zmiany zastawek serca. Inne negatywne skutki uboczne to zaburzenia snu, silne zmęczenie, wysięk w opłucnej, napady dusznicy bolesnej, zwłóknienie płuc (przemiana tkanki płucnej), problemy trawienne, wymioty, obrzęki kończyn, zapalenie żołądka, ból głowy, zaczerwienienie twarzy, dyskomfort nerwowy i splątanie i złudzenia.
Jeśli kabergolina zostanie podana przez krótki czas podczas pierwszego odsadzenia w celu zahamowania przepływu mleka, możliwy jest spadek ciśnienia krwi. Czasami mogą również wystąpić bóle brzucha, nudności, bóle głowy i napady zawrotów głowy. Jeśli pacjent wykazuje problemy behawioralne, takie jak uzależnienie od hazardu, kompulsywne jedzenie, kompulsywne wydawanie pieniędzy lub nienormalny popęd seksualny, może być konieczna zmiana terapii.
Kabergoliny nie wolno w ogóle podawać, jeśli pacjentka jest nadwrażliwa na lek, cierpi na zmiany zastawkowe serca, problemy z płucami, gromadzenie się płynu w opłucnej lub jeśli w czasie ciąży rozwijają się choroby metaboliczne, takie jak rzucawka.
Generalnie kabergolina nie jest dozwolona dla dzieci. Jak dotąd doświadczenie w ich leczeniu substancją czynną jest zbyt małe.
Terapia kabergoliną może również wchodzić w interakcje z innymi lekami. Odradzamy przyjmowanie go razem z innymi agonistami receptorów dopaminowych, takimi jak przeciwwymiotne metoklopramid i neuroleptyki, ponieważ substancje te zmniejszają skuteczność kabergoliny. Z drugiej strony, jeśli pacjent przyjmuje jednocześnie leki przeciwgrzybicze, takie jak ketokonazol czy antybiotyki makrolidowe, utrudnia to rozkład leku.
