Komórka dendrytyczna

Plik komórki dendrytyczne są komórkami odpornościowymi reprezentującymi antygen, które są zdolne do aktywacji komórek T. Wyzwalają określoną odpowiedź immunologiczną. Ze względu na ich pozycję strażnika w układzie odpornościowym, w przeszłości omawiano je jako środki terapeutyczne w chorobach takich jak rak i stwardnienie rozsiane.

Co to jest komórka dendrytyczna?

Komórki dendrytyczne są częścią układu odpornościowego. Wraz z monocytami, limfocytami B i makrofagami należą do komórek prezentujących antygen w układzie odpornościowym. Grupa obejmuje kilka typów komórek odpornościowych, które są daleko spokrewnione. Na podstawie kształtu i cech powierzchni rozróżnia się dwie główne formy: mieloidalne i plazmacytoidalne komórki dendrytyczne.

Czasami grupa komórek jest również podzielona na pęcherzykowe dendrytyczne komórki siateczkowate, naprzemienne dendrytyczne komórki siateczkowate i tak zwane komórki Langerhansa. Umieszczenie ich we wspólnej grupie wynika z ich wspólnych zadań, do których należy w szczególności aktywacja limfocytów T. Komórki dendrytyczne rozwijają się z monocytów lub stadiów prekursorowych komórek B i T.

Każda komórka dendrytyczna rozpoznaje i reprezentuje określone antygeny. Ze względu na ich zdolność do aktywowania limfocytów T, dendryty są jedynymi komórkami odpornościowymi, które mogą wywołać pierwotną odpowiedź immunologiczną. To odróżnia je od innych przedstawicieli antygenów, które są w stanie jedynie wchłaniać, rozmnażać się i reprezentować. Potocznie wiadomo, że komórki dendrytyczne są strażnikami układu odpornościowego.

Anatomia i budowa

Niedojrzałe dendryty w tkance obwodowej mają kształt gwiazdy. Wyposażone są w cytoplazmatyczne wypustki o długości ponad dziesięciu µm, które można wykorzystać do napromieniania we wszystkich kierunkach. Żywe komórki dendrytyczne utrzymują swoje dendryty w ciągłym ruchu, przechwytując w ten sposób patogeny i antygeny. Niedojrzałe komórki dendrytyczne zawierają również pęcherzyki endocytotyczne zbudowane z białek ulegających barwieniu i lizosomów.

W tej fenotypowej formie komórki mają niewiele białek MHC i nie zawierają żadnych cząsteczek B7. Gdy migrują do wtórnych narządów limfatycznych, komórki dendrytyczne zmieniają swoją anatomię. Dendryty komórek stają się wypukłościami błony, a komórki nie są już zdolne do fagocytozy lub przetwarzania antygenu. Dojrzałe komórki dendrytyczne wyrażają kompleksy MHC klasy II obciążone peptydami. Wychwytują również kostymulujące cząsteczki B7. Komórki oddziałują z receptorami komórek T poprzez peptydowe elementy MHC. Poprzez kostymulujące cząsteczki B7 wiążą antygeny CD28 na naiwnych limfocytach T.

Funkcja i zadania

Komórki dendrytyczne znajdują się w prawie wszystkich typach tkanek obwodowych ludzkiego ciała. W ramach obrony przed patogenami komórki dendrytyczne pełnią funkcję strażniczą. Stale kontrolują swoje otoczenie. Wychwytują składniki zewnątrzkomórkowe przez fagocytozę. Komórki fagocytarne krążą wokół ciała obcego i prowadzą poszczególne cząstki ciała obcego przez wgłębienia i zwężenia ich błony komórkowej do komórki.

Tworzą się duże pęcherzyki, znane również jako fagosomy, i zlewają się z lizosomami, tworząc fagolizosomy. W tych fagolizosomach wchłonięte cząsteczki ciał obcych są rozkładane enzymatycznie. W przypadku fagocytozy komórki dendrytyczne przetwarzają ciała obce, a następnie przedstawiają je w postaci peptydów w kompleksie MHC na powierzchni. Gdy tylko wejdą w kontakt z ciałem obcym, komórki dendrytyczne migrują z zaatakowanej tkanki i rozpoczynają podróż do najbliższego węzła chłonnego. W węzłach chłonnych spotykają od 100 do 3000 komórek T, z którymi wchodzą w interakcje.

Poprzez bezpośredni kontakt z komórką T komórki dendrytyczne w węzłach chłonnych wywołują specyficzną odpowiedź immunologiczną, która jest precyzyjnie dopasowana do prezentowanego przez nie antygenu. Jako mediatory odporności komórki dendrytyczne pełnią dwie główne funkcje: jako komórki niedojrzałe pobierają antygeny i przetwarzają je. W ten sposób stają się dojrzałymi komórkami i po migracji do tkanki limfatycznej stymulują komórki T i B. W ten sposób pełnią funkcję kontrolną w komórkowej odpowiedzi immunologicznej. Pomagają też chronić przed reakcjami autoimmunologicznymi, ponieważ inicjują tolerancję na tzw. Autoantygeny.

Komórki apoptotyczne gromadzą się w organizmie na stałe i są źródłem autoantygenów. Utrudnia to utrzymanie tolerancji immunologicznej. W tym kontekście komórki dendrytyczne biorą udział w eliminacji samoreaktywnych limfocytów T.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Choroby

Komórki dendrytyczne prawdopodobnie odgrywają rolę w chorobach autoimmunologicznych, a także alergiach i nowotworach. Na przykład komórki rakowe wymykają się mechanizmom obronnym organizmu i, że tak powiem, mają działanie immunosupresyjne. W tym kontekście możliwą przyczyną jest gorsza funkcja komórek dendrytycznych. W przypadku chorób autoimmunologicznych i alergii występuje jednak odwrotny mechanizm: w obu przypadkach nadmierna reakcja komórek dendrytycznych.

W przeszłości te relacje sprawiały, że naukowcy myśleli o komórkach dendrytycznych jako o części różnych podejść terapeutycznych. Na przykład, rozważając szczepienia przeciwnowotworowe, wspomniano o zastosowaniu komórek dendrytycznych. Swoiste i autologiczne komórki prezentujące antygen mają wywoływać reakcję immunologiczną, w której aktywowane limfocyty T działają przeciwko komórkom nowotworowym. Immunoterapie od lat są stosowane jako terapie wtórne różnych nowotworów.

W związku z chorobami autoimmunologicznymi jako opcję terapeutyczną omówiono zmniejszenie liczby komórek dendrytycznych. Zaskakujące jest jednak, że badania wykazały później, że nasilenie chorób autoimmunologicznych wzrasta nawet po zmniejszeniu liczby komórek dendrytycznych. To nie redukcja, ale namnażanie komórek może złagodzić te choroby.