Agonista dopaminy

ZA Agonista dopaminy lub Antagonista dopaminy to lek, który może stymulować receptory dopaminy. Agoniści dopaminy są wykorzystywani między innymi w leczeniu choroby Parkinsona, zespołu niespokojnych nóg czy wymiotnych.

Co to jest agonista dopaminy?

Agoniści dopaminy, podobnie jak neuroprzekaźnik dopamina, mogą wiązać się z receptorami dopaminy (receptory D). W zależności od selektywności receptora, agoniści dzielą się na agonistów D1 / 5 i D2 / 3/4.

Wiążąc się z receptorem, agoniści dopaminy wywołują efekt podobny do dopaminy. Selektywni agoniści D1 / 5, tacy jak SKF 81297 lub dihydreksyna, nie odgrywają żadnej roli w leczeniu chorób. Agoniści, którzy wiążą się z receptorami D2, odgrywają rolę w terapii różnych chorób.

Dobrze znanymi receptorami D2 są leki ropinirol, rotygotyna, pirybedyl lub pramipeksol. Podczas stosowania agonistów dopaminy mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak nudności, wymioty, niskie ciśnienie krwi, halucynacje lub splątanie.

Efekt farmakologiczny

Agoniści dopaminy działają poprzez stymulację receptorów dopaminy, takich jak dopamina. Dopamina to neuroprzekaźnik należący do grupy amin katecholowych. Jest wytwarzany w ludzkim organizmie z aminokwasów tyrozyny i fenyloalaniny. Neuroprzekaźnik należy do sympatykomimetyków. Substancje te wzmacniają działanie układu współczulnego. Dopamina w niskim stężeniu zwiększa przepływ krwi do naczyń brzucha i nerek.

Jednym ze szlaków przetwarzania dopaminergicznego jest układ mezostriatalny, który ma swój początek w istocie czarnej śródmózgowia. Tutaj dopamina przejmuje ważne zadania w kontrolowaniu ruchów. Zaburzenia w tym układzie są jedną z przyczyn hipokinetycznych zaburzeń ruchu w chorobie Parkinsona.

W układzie mezolimbicznym brak dopaminy prowadzi do apatii. Antagoniści dopaminy mogą kompensować niedobór dopaminy i pomóc pacjentom być bardziej aktywnymi i cieszyć się życiem. Jeśli układ mezokortykalny jest nieaktywny, mogą rozwinąć się psychozy typu schizofrenicznego. Również w tym systemie agoniści dopaminy stają się skuteczni poprzez wiązanie się z odpowiednimi receptorami.

Agoniści dopaminy również rozwijają swoje działanie w układzie cewkowo-piszczelowym. Hamują uwalnianie hormonu prolaktyny na neuronach, które biegną od jądra łukowatego do przedniego płata przysadki mózgowej. Prolaktyna to hormon odpowiedzialny za wydzielanie mleka (laktację) podczas karmienia piersią.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Jednym z głównych wskazań do stosowania agonistów dopaminy jest choroba Parkinsona. Zmiany zwyrodnieniowe w pozapiramidowym układzie ruchowym (EPMS) powodują niedobór dopaminy. To zaburza równowagę neuroprzekaźników. Objawia się to zaburzeniami neurologicznymi, a zwłaszcza zaburzeniami zdolności motorycznych.

Typowe objawy choroby Parkinsona to bezruch, spowolnienie dobrowolnych zdolności motorycznych, zwiększone podstawowe napięcie mięśni szkieletowych oraz drżenie (drżenie). W celu spowolnienia przebiegu choroby i złagodzenia objawów klinicznych pacjentowi najczęściej podaje się dopaminę w postaci prekursora L-Dopa. Jednak skuteczność samego tego prekursora zwykle nie jest wystarczająca, tak że receptory D2 są również symulowane przy pomocy agonistów.

Zespół niespokojnych nóg (RLS) jest kolejnym wskazaniem do stosowania agonistów dopaminy. Zaburzenie pozapiramidowego układu ruchowego należy do hiperkinezji. Choroba objawia się drżeniem, parestezją i bólem nóg. Podobnie jak w przypadku choroby Parkinsona, zespół niespokojnych nóg jest leczony połączeniem L-dopy i agonistów dopaminy.

Ale agoniści dopaminy nie tylko odgrywają rolę w zdolnościach motorycznych, ale mają również hamujący wpływ na wydzielanie prolaktyny. Dlatego są również używane do odsadzania. Są również stosowane w leczeniu dolegliwości hormonalnych, które są związane ze zwiększoną produkcją prolaktyny. Na przykład prolactinoma leczy się agonistami dopaminy, takimi jak kabergolina lub bromokryptyna.

Prolaktynoma to nowotwory przedniego płata przysadki mózgowej wytwarzające hormony. Wynikająca z tego prolaktynemia prowadzi do hipoestrogenemii u kobiet z brakiem owulacji i brakiem krwawienia miesiączkowego. Mleko matki samoistnie wydostaje się z gruczołów mlecznych u połowy pacjentek (mlekotok). Niektórzy agoniści dopaminy są stosowani w leczeniu zaburzeń erekcji. Termin zaburzenia erekcji opisuje brak erekcji prącia po pobudzeniu.

Tutaj znajdziesz swoje leki

Zagrożenia i skutki uboczne

Typowe skutki uboczne agonistów dopaminy to nudności, wymioty i ból głowy. Może wystąpić spadek ciśnienia krwi i zmęczenie. Niektórzy pacjenci odczuwają senność lub mają trudności ze snem. Często obserwuje się również niepokój.

Inne skutki uboczne agonistów dopaminy to nietrzymanie moczu, obrzęki, wypadanie włosów lub zawroty głowy. W rzadkich przypadkach po zażyciu agonistów dopaminy u pacjentów rozwijają się halucynacje, a nawet psychoza.

U niektórych pacjentów pożądane jest zahamowanie wytwarzania prolaktyny. Jednak podczas karmienia piersią należy wziąć pod uwagę wpływ agonistów dopaminy na przepływ mleka. W przeciwnym razie wypływ mleka może się przypadkowo zatrzymać.

W zwłóknieniu narządów nie należy stosować agonistów dopaminy. Istnieje wówczas ryzyko transformacji tkanki łącznej (zwłóknienia) zastawek serca. Wysięk opłucnowy i wysokie ciśnienie krwi są również przeciwwskazaniami. Stosowanie agonistów dopaminy w niewydolności wątroby również przynosi efekt przeciwny do zamierzonego. Z reguły leków nie wolno łączyć z neuroleptykami.