w cis jest to zielone drzewo iglaste, które może być również używane jako roślina lecznicza. Jednak większość składników jest bardzo toksyczna.
Występowanie i uprawa cisa
Cis europejski jest wiecznie zielonym drzewem iglastym i osiąga wysokość od 2 do 15 metrów. W zależności od warunków siedliskowych cis może rosnąć również jako krzew. Występuje nawet jako pełzający krzew w wysokich górach lub na ścianach skalnych.
Pień jest wyposażony w czerwono-brązową korę. Liście drzewa to wiecznie zielone igły. Cis kwitnie w kwietniu i maju. Od sierpnia z kwiatów wyłania się jedno lub dwa nasiona, które mają zielono-brązowy kolor. Znajdują się w czerwonym owocniku z mięsistą powłoką. Nasiona roznoszone są przez ptaki.
Chociaż drzewo to nazywane jest cisem europejskim, jego zasięg rozciąga się poza kontynent europejski. Jego siedlisko rozciąga się od Europy po północno-zachodnie góry Atlas w Afryce, Azję Mniejszą i region Kaukazu po północny Iran. W Europie cis woli rozwijać się w zacienionych lasach. Występuje również jako krzew ozdobny w parkach lub na cmentarzach. Preferuje gleby bogate w wapno i składniki pokarmowe.
Efekt i aplikacja
Składniki cisa europejskiego obejmują biflawonoidy, fenole, witaminę C, taksacyny, taksynę A i taksynę B. Pozostałe składniki to betulozyd, diterpeny, bakatyna III, paklitaksel i ginkgetin. Oprócz okrywy nasiennej cisa, wszystkie inne części drzewa są uważane za trujące. Substancji toksycznych nie można usunąć nawet przez suszenie lub gotowanie.
Toksyczność części drzew, takich jak nasiona, igły, kora i drewno, różni się w zależności od drzewa. Zależy to również od pory roku. Z drugiej strony czerwona okrywa nasienna dojrzałych owoców jest nietoksyczna. Mają słodki smak i mogą być spożywane na surowo. Jednak trujących nasion nigdy nie wolno połykać, ponieważ są toksyczne. Owoce są uważane za pomocne w zwalczaniu szkorbutu. Dzieci powinny powstrzymać się od jedzenia owoców, ponieważ istnieje ryzyko połknięcia nasion.
Świeże wierzchołki gałązek cisa są używane głównie do celów leczniczych.Korzystne składniki czynne obejmują cyjanogenne glikozydy, takie jak biflawonoidy, taksyfilina, ginkgetin, sciadopitysin, bakatyna III i alkaloidy diterpenowe typu taksanów. Do użytku zewnętrznego stosuje się nalewkę wykonaną z igieł drzewa. Służy do leczenia pasożytów skóry. Ponieważ aktywne składniki cisa pospolitego nadają się do leczenia raka, pomimo ich toksyczności są one również stosowane wewnętrznie.
Jednak samoleczenie nie jest możliwe, dlatego roślinę leczniczą należy zawsze stosować pod nadzorem lekarza. W średniowieczu cis pełnił również funkcję kadzidła terapeutycznego. Wdychając dym, należy złagodzić objawy przeziębienia, takie jak kaszel i katar lub choroby płuc.
Ze względu na swoją toksyczność medycyna konwencjonalna obecnie w dużej mierze rezygnuje z cisa europejskiego. Jednak ma terapeutyczne zastosowanie w homeopatii. W ten sposób z gałęzi cisa powstaje homeopatyczny środek Taxus baccata. W tym celu środek jest tak rozcieńczony, że nie może spowodować żadnych uszkodzeń. Stosowany jest między innymi w leczeniu dolegliwości żołądkowo-jelitowych i chorób skóry.
Znaczenie dla zdrowia, leczenia i zapobiegania
W starożytności cis był po raz pierwszy używany jako środek do zatruwania ludzi. Uznano, że trucizna drzewa działa szybko i skutecznie. Celtowie używali soku cisowego jako trucizn strzał. Ponadto cis powinien mieć magiczne efekty i być w stanie wyczarować lub odpędzić duchy. Ponadto różdżki zostały wykonane z drewna cisowego. Wiele kultur uznało cis za święty.
W średniowieczu cis był również używany jako roślina lecznicza. Perski lekarz Awicenna był jednym z pierwszych użytkowników terapeutycznych w 1021 roku. Początkowo roślina była stosowana przeciwko wściekliźnie, ukąszeniom węży, problemom z woreczkiem żółciowym i problemom z wątrobą. W medycynie ludowej cis pospolity stosowany był w leczeniu chorób serca, epilepsji, reumatyzmu, błonicy, świerzbu czy inwazji robaków.
Został podany kobietom, aby pomóc w menstruacji. Napar z igieł cisowych służył również jako skuteczny środek aborcyjny. Ze względu na toksyczność cisa nie należy lekceważyć ryzyka dla pacjentów. Ponieważ obecnie dostępnych jest wiele nietoksycznych alternatyw, ziołolecznictwo nie wykorzystuje obecnie tej toksycznej rośliny.
Cis ponownie wzbudził zainteresowanie medycyny konwencjonalnej od lat 90. XX wieku, ponieważ częściowo syntetyczna izolacja substancji hamującej podziały komórkowe, paklitakselu, zakończyła się sukcesem. Wcześniej substancję tę można było izolować jedynie z kory cisa pacyficznego (Taxus brevifolia). Izolacja miała miejsce od połączeń taksanowych w igłach cisa. Substancje z cisa są dziś używane przeciwko nowotworom, takim jak rak jajnika, rak oskrzeli i rak piersi.
Jednak ze względu na ryzyko poważnych skutków ubocznych stosuje się go tylko wtedy, gdy zawiodą wszystkie inne formy leczenia. Homeopatia wykorzystuje substancje z cisa przede wszystkim do leczenia wysypek skórnych i problemów trawiennych. Inne wskazania to choroby serca, dna, reumatyzm i choroby wątroby.
.jpg)
.jpg)
