Wyjaśniamy, na czym polega metajęzykowa funkcja języka i różne przykłady. Ponadto inne funkcje języka.
Jaka jest metajęzykowa funkcja języka?
Funkcja metajęzykowa jest jedną z sześciu funkcji (lub możliwości wykorzystania) język zidentyfikowany przez rosyjskiego językoznawcę i fonologa Romana Jackobsona (1896-1982) w jego teorii informacji z 1958 roku. Funkcje językowe zejdź z czynniki komunikacji (nadawca, odbiorca, wiadomość, kod Y kanał) identyfikowany tradycyjnie, jak również z wcześniejszych prac niemieckiego językoznawcy Karla Bühlera (1879-1963).
Funkcja metajęzykowa, jak sama nazwa wskazuje (przedrostek bramka- pochodzi od greckiego „poza” lub „po”), jest to funkcja języka, która skupia się na kodzie języka, czyli na tym, co potocznie nazywamy „językiem”. Czyni to w celu wyjaśnienia przekazu, czyli wyjaśnia prawidłowe funkcjonowanie języka, dowiadując się, że jest on obsługiwany zarówno przez nadawcę, jak i odbiorcę.
Pozwala to językowi wyjaśnić się, zapewnić zrozumienie przekazu i uniknąć nieporozumień. Umożliwia nawet znalezienie odpowiedników między różnymi możliwymi istniejącymi kodami, na przykład czemu służy tłumaczenie.
Jednocześnie umożliwia budowanie „mostów” równoważności w stosunku do innych rodzajów języka, co jest niezbędne przy nauce języka, jak ma to miejsce np. w przypadku języka migowego czy znaków drogowych.
Przykłady funkcji metajęzykowej
Przykładami funkcji metajęzykowej są:
- Tłumaczenie literackie, w którym ekwiwalenty znaczeń w innym języku poszukuje się tekst napisany w oryginalnym języku.
- Tłumaczenie symultaniczne, podobnie jak w poprzednim przykładzie, wykorzystuje osobę znającą dwa różne języki do natychmiastowego przetłumaczenia przemówienia lub adresu.
- Sytuacje, w których korzystamy ze słownika, aby poznać znaczenie słowa.
- Różne procesy uczenia się i przyswajania drugiego języka.
Inne funkcje językowe
Oprócz funkcji metajęzykowej istnieją, według Romana Jackobsona, następujące funkcje języka:
- Funkcja referencyjna, który pozwala językowi nawiązywać do przedmiotów rzeczywistośćopisują sytuacje i wyrażają obiektywne, konkretne, weryfikowalne treści świata. Koncentruje się na przekazie i sytuacji komunikacyjnej.
- Funkcja emocjonalna, który pozwala mówiącemu przekazać subiektywną rzeczywistość, emocjonalną lub wewnętrzną, taką jak uczucie, a postrzeganieitp. Aby to zrobić, oczywiście koncentruje się na samym emitencie.
- Funkcja apelacyjna, taki, który pozwala mówiącemu wpłynąć na odbiorcę w określony sposób, zażądać od niego jakiegoś działania lub zachowania, a przynajmniej odpowiedzi. Logicznie skupia się na odbiorcy.
- Funkcja fatyczna, który umożliwia osobom zaangażowanym w czynność komunikacyjną sprawdzenie, czy kanał komunikacji jest otwarty, dostępny i opłacalny w celu zainicjowania wymiany Informacja. Jest to pierwsza rzecz, jaką robimy np. podczas odbierania telefonu. Dlatego skupia się na kanale komunikacji.
- Funkcja poetycka, który umożliwia językowi generowanie efektów estetycznych, czyli zwracanie uwagi na jego własną formę i sposób wypowiadania komunikatu, a nie na sam przekaz. W tym sensie skupia się zarówno na kodzie, jak i na przekazie, a najczęstszy tego przykład można znaleźć w: teksty literackie.