- Jaka jest funkcja referencyjna?
- Przykłady funkcji referencyjnych
- Zasoby funkcji referencyjnych
- Inne funkcje językowe
Wyjaśniamy, na czym polega funkcja referencyjna języka, jego zasoby i przykłady. Ponadto inne funkcje języka.
Jaka jest funkcja referencyjna?
Funkcja referencyjna jest jedną z sześciu Funkcje językowe (możliwości jej wykorzystania) zidentyfikowane w teorii informacji z 1958 r. przez rosyjskiego językoznawcę i fonologa Romana Jakobsona (1896-1982). Funkcje te są powiązane z czynnikami tradycyjnego schematu komunikacji (tj. nadawca, odbiorca, wiadomość, kod Y kanał) i stanowią dalszy rozwój twórczości niemieckiego językoznawcy Karla Bühlera (1879-1963).
Referencyjna funkcja języka, czasami nazywana także funkcją poznawczą lub funkcją denotacyjną, odpowiada funkcji symbolicznej Bühlera i skupia się na dwóch czynnikach obwodu Komunikacja: przekaz i jego desygnat lub kontekst. Ponieważ funkcją referencyjną jest pojemność język wskazać lub opisać zdarzenia i przedmioty w rzeczywistość cel.
Jest to, jeśli chcesz, „normalna” lub „standardowa” funkcja języka, która umożliwia emitentowi zapewnienie Informacja konkretne i obiektywne dla odbiorcy, w odniesieniu do teraźniejszości, przeszłości lub przyszłości otaczającego ich świata. W ten sposób nie uwzględnia wewnętrznej rzeczywistości nadawcy, ani jego życzeń, ani życzeń odbiorcy, lecz skupia się na rzeczywistych referencjach, w świecie „na zewnątrz”.
Przykłady funkcji referencyjnych
Funkcja referencyjna dominuje w przypadkach takich jak:
- Teksty naukowe, edukacyjne lub informacyjne, które dostarczają odbiorcy konkretnych informacji wyeksponowanych w sposób logiczny i pozajęzykowy, czyli używając języka jako narzędzia do wskazania czegoś w realnym świecie.
- Szczegółowe wyjaśnienia i wykłady specjalistyczne, w których jedna osoba dzieli się wiedza, umiejętności, nie angażując w to swojej osobistej pozycji ani nie wymagając od odbiorcy czegokolwiek poza uwagą.
- Opisy Cele środowiska lub osoby: „mój syn ma na sobie granatową koszulkę i dżinsowe spodnie” lub „był to ciemnozielony model ciężarówki, jeepa i wagoneera”.
Zasoby funkcji referencyjnych
Generalnie referencyjna funkcja języka przejawia się poprzez: teksty informacyjne (ustny lub pisemny), w którym dominuje orientacyjny tryb werbalny, rzeczowniki i czasowniki oraz znaczenie denotacyjne (czyli podstawowe znaczenie słów, najbardziej oczywiste).
Ponadto dominują deiktyki, czyli słowa referencyjne, które mają sens tylko w zależności od ich kontekstu: zaimki („ty”, „my”, „to”, „tamto”, „tamto” itp.), przysłówki poszlakowe („tam”, „tutaj” itp.) i inne wyznaczniki („to”, „to”, „już” itp.).
Inne funkcje językowe
Wyłączając funkcję referencyjną, Roman Jakobson zidentyfikował również następujące funkcje językowe:
- Funkcja emocjonalna, taki, który pozwala mówiącemu przekazać subiektywną rzeczywistość, emocjonalną lub wewnętrzną, taką jak odczucie, percepcja itp. Aby to zrobić, oczywiście koncentruje się na samym emitencie.
- Funkcja apelacyjna, taki, który pozwala mówiącemu wpłynąć na odbiorcę w określony sposób, zażądać od niego jakiegoś działania lub zachowania, a przynajmniej odpowiedzi. Logicznie skupia się na odbiorcy.
- Funkcja fatyczna, który umożliwia osobom zaangażowanym w czynność komunikacyjną sprawdzenie, czy kanał komunikacji jest otwarty, dostępny i opłacalny w celu zainicjowania wymiany informacji. Jest to pierwsza rzecz, jaką robimy np. podczas odbierania telefonu. Dlatego skupia się na kanale komunikacji.
- Funkcja metajęzykowa, który pozwala językowi się tłumaczyć, to znaczy znajdować odpowiedniki z jednego języka na inny lub wyjaśniać terminy, których odbiorca nie zna, a nawet konwertować elementy z jednego języka na inny. Koncentruje się na kodzie komunikacji.
- Funkcja poetycka, który umożliwia językowi generowanie efektów estetycznych, czyli zwracanie uwagi na jego własną formę i sposób wypowiadania komunikatu, a nie na sam przekaz. W tym sensie skupia się zarówno na kodzie, jak i na przekazie, a najczęstszy tego przykład można znaleźć w: teksty literackie.