Plik Psychoanaliza to psychoterapia i zarazem teoria psychologiczna. Został założony przez Sigmunda Freuda i jest pionierem psychologii głębi.
Co to jest psychoanaliza?
Psychoanalizę można podzielić na trzy obszary. Z naukowego punktu widzenia psychoanaliza zajmuje się nieświadomymi procesami psychologicznymi. Liczne różne szkoły psychoanalizy rozwinęły naukowo teorie Freuda i uzupełniły je różnymi koncepcjami. Znanymi następcami Freuda są na przykład Melanie Klein, pionierka w dziedzinie psychoanalizy dziecięcej i teorii relacji z obiektem, czy Heinz Kohut, twórca autopsychologicznego kierunku psychoanalizy.
Psychoanalizę można również rozpatrywać metodycznie. Opracowała własne metody badania psychiki człowieka. Jednak psychoanaliza tylko zyskała prawdziwą świadomość wśród ogółu społeczeństwa jako metoda terapeutyczna. W przeciwieństwie do terapii behawioralnej, psychoanaliza twierdzi, że jest w stanie zidentyfikować i wyleczyć przyczynę psychicznego cierpienia.
Zabiegi i terapie
Podstawą psychoanalizy jako procedury terapeutycznej jest oparcie obecnego rozwoju psychologicznego człowieka na doświadczeniach z przeszłości. Oznacza to, że wszystkie życzenia, pragnienia, potrzeby i uczucia, które człowiek ma dzisiaj, są powiązane z wydarzeniami z poprzedniego życia. Jednak te związki przyczynowe mają tendencję do wpływania na zachowanie na poziomie nieświadomym i rzadko są postrzegane przez samych ludzi.
Według psychoanalizy każda osoba ma nieświadomość, która ma ogromny wpływ na działania i myśli jednostki. Nieprzytomny jest szczególnie zaangażowany w problemy psychiczne i choroby psychiczne. Freud twierdził, że psychoterapia polega na wprowadzeniu tych nieświadomych części do świadomości, które codziennie wpływają na ludzi w ich działaniach i myślach. Psychoanaliza jest więc terapią odkrywczą. Ideą świadomości jest to, że pacjent może doświadczyć wglądu i zrozumienia, patrząc na nieświadome powiązania swojej choroby.
Celem psychoanalizy jest przekształcenie i przebudowa osobowości pacjenta w taki sposób, aby cechy, które przyczyniają się do utrzymania choroby, utraciły swój wpływ. Aby osiągnąć ten cel, do wyboru są różne metody leczenia.
Klasyczna psychoanaliza to długotrwały proces obejmujący od trzech do pięciu godzinnych sesji tygodniowo. Pacjent leży na kanapie i mówi wszystko, co przyjdzie mu do głowy. Mówi się tu o „wolnym stowarzyszeniu”. Analityk słucha i oferuje pacjentom interpretacje tych skojarzeń. Klasyczna psychoanaliza obejmuje do 300 sesji i może trwać kilka lat. Dziś ta procedura jest rzadko stosowana ze względu na jej wysokie koszty, ale Freud zalecił ją w szczególności w leczeniu głębokich i długotrwałych zaburzeń psychicznych.
Średnioterminowe metody terapii psychoanalitycznej, takie jak psychoterapia dynamiczna, psychoterapia oparta na psychologii głębi czy terapia długoterminowa, są mniej czasochłonne. Procedury te są zwykle skoncentrowane na konflikcie, co oznacza, że nie ma wolnego skojarzenia, ale raczej terapeuta patrzy na pacjenta i koncentruje konflikt tu i teraz, mając na względzie podstawowy konflikt pochodzenia.
Pozytywny wpływ głębokich procedur psychologicznych został naukowo udowodniony, zwłaszcza w przypadku depresji, zaburzeń paniki, zaburzeń typu borderline i zespołu stresu pourazowego. Analityczne terapie krótkoterminowe są odpowiednie do krótkotrwałej interwencji kryzysowej i leczenia doraźnego. Te nie przekraczają 25 sesji. Pacjent i analityk koncentrują się na rozpoznaniu i rozwiązaniu podstawowego konfliktu. Według Michaela Balinta dobrze znaną krótką procedurą psychoanalityczną jest terapia ogniskowa.
Tutaj znajdziesz swoje leki
➔ Leki uspokajające i wzmacniające nerwyDiagnostyka i metody badań
Przed jakąkolwiek psychoanalizą postawiona zostaje diagnoza w postaci wstępnego wywiadu. Głównym celem jest ustalenie, czy pacjent z jego problemem nadaje się w ogóle do psychoanalizy. Skupiono się na procesach przeniesienia i przeciwprzeniesienia typowych dla psychoanalizy. Sam terapeuta jest raczej uczestniczącym obserwatorem niż liderem rozmowy. Powinien rejestrować warunki życia pacjenta i uwzględniać jego rozwój życiowy. Jako wstępny wywiad stosuje się różne procedury.
Oprócz wyżej wymienionego celu, wywiad interaktywny według Balinta ma również na celu uwydatnienie czasowych związków między objawami a wydarzeniami z historii życia. Pierwszy wywiad psychoanalityczny według Argelandera skupia się bardziej na rejestracji nieświadomych komunikatów i wypowiedzi pacjenta. Na tej podstawie należy wyciągnąć wnioski dotyczące wcześniejszych doświadczeń. Historia życia i dane biograficzne odgrywają tutaj znikomą rolę. Głęboka psychologiczna anamneza biograficzna według Dührsena i Rudolfa ma na celu możliwie najpełniejsze uchwycenie czynników psychospołecznych i rozwojowych z obecnego i przeszłego życia pacjenta. Uwzględnia się również historię medyczną i życiorys pacjenta, a także aktualną sytuację życia społecznego.
Za pomocą wywiadu strukturalnego według Kernberga należy rozróżnić trzy główne typy organizacji osobowości. W tym celu określa się neurotyczny poziom funkcjonalny, graniczny poziom funkcjonalny i psychotyczny poziom funkcjonalny.Doświadczenie pacjenta związane z chorobą i oczekiwania wobec leczenia można zarejestrować za pomocą wywiadu diagnostycznego do Operacjonalizowanej Diagnostyki Psychodynamicznej. Warunki ramowe, w jakich przeprowadzane są wywiady, są zwykle bardzo podobne.
Każdy z tych wywiadów trwa około godziny. Podstawowe cele, takie jak zainicjowanie relacji terapeutycznej i ocena konfliktów przyczynowych, również są takie same. Jednak tematyka wywiadów jest zupełnie inna. Jako alternatywę dla wywiadów do diagnozy można zastosować metodę wywiadu biograficznego. Zapisane tam zmiany psychologiczne, medyczne i społeczne zapewniają terapeucie wszechstronny przegląd całego rozwoju osobowości pacjenta.
.jpg)
