Ranitydyna

Substancja lecznicza Ranitydyna służy do ochrony żołądka. Należy do antagonistów H2.

Co to jest ranitydyna?

Ranitydyna jest stosowana w leczeniu choroby refluksowej, zapobieganiu wrzodom żołądka i kontrolowaniu kwasu żołądkowego przy zgadze.

Ranitydyna jest lekiem będącym jednym z leków przeciwhistaminowych H2. Stosowany jest w leczeniu chorób refluksowych, zapobieganiu wrzodom żołądka i kontrolowaniu kwasu żołądkowego w przypadku zgagi. Oprócz medycyny weterynaryjnej ranitydynę stosuje się również w weterynarii.

Ranitydyna jest powiązana z lekami, takimi jak nizatydyna, cymetydyna, roksatydyna i famotydyna. Środek przyczepia się do receptorów H2 w żołądku i blokuje je.

Ranitydynę można też kupić w małych dawkach w aptekach bez recepty. Jednak w wyższych dawkach lek jest wydawany na receptę. Chociaż uważa się, że ranitydyna jest dobrze tolerowana, jest tylko lekiem drugiego rzutu, którego działanie jest mniejsze niż inhibitorów pompy protonowej (PPI). Ponadto po odstawieniu ranitydyny żołądek ponownie wytworzy więcej kwasu. Grozi to ponownym zapaleniem. Podawanie środka nie powinno trwać dłużej niż siedem dni bez nadzoru lekarza.

Efekt farmakologiczny

Kwas żołądkowy jest wytwarzany w komórkach okładzinowych żołądka. Jako antagonista H2, ranitydyna ma właściwości hamowania wydzielania kwasu żołądkowego. Substancja czynna konkuruje z hormonem tkankowym histaminą o receptory histaminy 2. Histamina uwalnia enzymy trawienne i aktywuje tworzenie się kwasów. Z drugiej strony, antagoniści H2 spowalniają tworzenie się kwasu żołądkowego, co z kolei działa ochronnie na żołądek. Pod tym względem ranitydyna ma działanie antagonistyczne (przeciwne) do histaminy. W związku z tym sok żołądkowy można zneutralizować za pomocą ranitydyny, dzięki czemu jest mniej agresywny dla żołądka i innych narządów, takich jak jelito cienkie i przełyk. Ta procedura może skutecznie leczyć zgagę i stany zapalne.

Nawet w małych dawkach ranitydyna powoduje zmniejszenie aktywności komórek okładzinowych żołądka. Prowadzi to do mniejszego uwalniania kwasu solnego w żołądku, co zmniejsza objawy. Jednak działanie inhibitorów pompy protonowej jest znacznie silniejsze. Mogą hamować do 90 procent wydzielania kwasu żołądkowego, podczas gdy ranitydyna osiąga maksymalnie 50 procent.

Zastosowanie i zastosowanie medyczne

Ranitydynę stosuje się w stanach zapalnych i wrzodach żołądka. To samo dotyczy wrzodów i stanów zapalnych dwunastnicy. Inne wskazania to zapalenie przełyku (zapalenie przełyku), zapalenie żołądka (zapalenie błony śluzowej żołądka) i choroby refluksowe objawiające się zgagą.

Ranitydyna jest również stosowana w weterynarii w leczeniu gastrinoma, takich jak zespół Zollingera-Ellisona, guzy komórek tucznych i mastocytoza.

W ramach leczenia kortyzonem ranitydynę można podawać w celu ochrony żołądka. Sensowne jest również stosowanie substancji czynnej w leczeniu bólu NLPZ (niesteroidowe leki przeciwzapalne). Przy długotrwałym stosowaniu często powodują zgagę, ból brzucha lub krwawienie z żołądka.

Innym obszarem zastosowania ranitydyny jest profilaktyka alergii przed operacjami, podawana razem z blokerem H1.

W przypadku zgagi i bólu związanego z kwasem zalecana dawka ranitydyny to 75 miligramów, którą można podawać do czterech razy dziennie. Leczenie trwa cztery tygodnie. Ta dawka nadaje się również do samodzielnego leczenia. Z drugiej strony, jeśli występuje wrzód żołądka lub dwunastnicy, dzienna dawka wynosi od 300 do 600 miligramów, przyjmowana raz lub dwa razy dziennie. Aby zapobiec ponownemu tworzeniu się wrzodu, pacjentowi należy podawać 150 miligramów ranitydyny dziennie.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki na zgagę i wzdęcia

Zagrożenia i skutki uboczne

Ranitydyna zaliczana jest do leków dobrze tolerowanych. Pacjenci rzadko cierpią na niepożądane skutki uboczne, takie jak nudności, wymioty, biegunka, dolegliwości żołądkowo-jelitowe, zaburzenia rytmu serca, bóle stawów, bóle głowy lub zawroty głowy. W niektórych przypadkach mogą wystąpić wysypki skórne, zaparcia, zmęczenie, reakcje nadwrażliwości i zmiany morfologii krwi, takie jak trombocytopenia lub leukocytopenia. Ginekomastia, rumień wielopostaciowy i stany splątania są uważane za rzadkie niepożądane skutki uboczne.

Ranitydyny nie wolno w ogóle stosować, jeśli pacjent jest nadwrażliwy na lek. Ostra porfiria (choroba wątroby) jest również możliwym przeciwwskazaniem. Podczas ciąży lub karmienia piersią zaleca się przyjmowanie ranitydyny tylko po uprzednim dokładnym rozważeniu korzyści i ryzyka. Nie można całkowicie wykluczyć czasowego uszkodzenia dziecka. Podawanie ranitydyny dzieciom poniżej dziesiątego roku życia jest nieodpowiednie.

Istnieje ryzyko interakcji z ranitydyną. Substancja ma negatywny wpływ na wchłanianie innych substancji leczniczych. Obejmuje to na przykład środek przeciwgrzybiczy ketokonazol, którego pozytywne działanie cierpi na ranitydynę. Ponadto antagonista H2 nasila działanie znieczulającego midazolamu, preparatu na astmę - teofiliny, środka obniżającego stężenie cukru we krwi glipizydu i leku psychotropowego triazolamu. Ponadto ranitydyna nasila również działanie alkoholu.