Zespół borderline

Plik Zespół borderline lub Zaburzenie graniczne jest chorobą psychiczną z zakresu zaburzeń osobowości. Osoby dotknięte chorobą cierpią na brak umiejętności społecznych. W szczególności relacje międzyludzkie z innymi ludźmi charakteryzują się patologiczną niestabilnością. Częste są również silne wahania nastroju. Postrzeganie siebie (obraz siebie) narażone jest na silne zniekształcenia. Występują również zaburzenia lękowe, złość i rozpacz.

Co to jest syndrom borderline?

Pacjenci typu borderline mają trudności z klasyfikacją i kontrolowaniem własnych emocji i impulsów. Szybko ulegają swoim uczuciom, nie rozważając możliwych konsekwencji.
© Jan H. Andersen - stock.adobe.com

Zespół borderline to choroba psychiczna, w której osoby dotknięte chorobą żyją w skrajnych napięciach psychicznych, które są rozdzierające i rozproszone. Dokładna klasyfikacja zespołu jest do dziś kontrowersyjna. Zespół borderline ogólnie odnosi się do „borderline” lub „borderline” i został pierwotnie stworzony jako termin, ponieważ został użyty do podsumowania objawów, które lekarze umieścili między zaburzeniami nerwicowymi i psychotycznymi.

Początkowo rozumiany jako diagnoza wstydu, zespół borderline jest obecnie uznawany za niezależny obraz kliniczny. W związku z tym syndrom borderline jest specyficznym zaburzeniem osobowości, które charakteryzuje się niestabilnością w relacjach międzyludzkich i skrajną impulsywnością, wahaniami nastroju i zniekształconym obrazem siebie.

Oprócz terminu syndrom borderline, w żargonie technicznym używane są również terminy zaburzenie osobowości niestabilne emocjonalnie lub zaburzenie osobowości typu borderline (w skrócie BPS).

przyczyny

Tło zespołu borderline nie jest do końca jasne. Jak dotąd badania wykazały, że syndrom ten rozwija się głównie u osób, które były wykorzystywane seksualnie przez długi czas, doświadczały silnego odrzucenia w dzieciństwie, były zaniedbywane emocjonalnie lub narażone na przemoc fizyczną. Pod tym względem osoby z pogranicza to osoby z silną traumą, narażone na skrajne stany strachu.

Nie jest pewne, u kogo i u ilu osób z takim urazem występuje syndrom borderline, ponieważ obraz kliniczny wciąż nie zawsze jest rozpoznawany lub precyzyjnie diagnozowany. Jednak szacunki zakładają, że średnio dotyczy to 1 do 2 procent populacji. Około 70 procent wszystkich osób dotkniętych chorobą to kobiety. Opierając się na tych szacunkach, borderline byłby częstszy niż inne choroby psychiczne, takie jak schizofrenia. Przyczyny genetyczne mogą również powodować zespół borderline.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki poprawiające nastrój

Objawy, dolegliwości i oznaki

Pacjenci typu borderline mają trudności z klasyfikacją i kontrolowaniem własnych emocji i impulsów. Szybko ulegają swoim uczuciom, nie rozważając możliwych konsekwencji. Należą do nich na przykład wybuchy złości, dla których wystarczą nawet drobne powody. Wahania nastroju są również typowymi objawami: osoby z pogranicza doświadczają silnych burz emocjonalnych, które mogą mieć również pozytywny charakter, ale zwykle są krótkotrwałe i wywołują w nich silny wewnętrzny niepokój.

Pod tym względem wielu pacjentów ma skłonności do autodestrukcji.„Tną” się, to znaczy ranią własne części ciała nożami lub żyletkami. Samozniszczenie może również objawiać się intensywnym używaniem alkoholu lub narkotyków. Pacjenci często podejmują ryzyko w ruchu ulicznym lub narażają się na stosunek seksualny bez zabezpieczenia.

Często grożą samobójstwem lub wręcz próbują odebrać sobie życie. Stres często prowadzi do utraty rzeczywistości. Mówi się o objawach dysocjacyjnych, co oznacza, że ​​zmienia się percepcja pacjenta. Postrzegają swoje otoczenie jako nierealne i mają poczucie bycia obcym lub oderwanym od własnej osoby.

Wielu pacjentów odczuwa też ciągłe poczucie pustki - ich życie wydaje im się nudne i bezcelowe. Jednocześnie często boją się samotności i wchodzą w związki, które jednak często okazują się niestabilne z powodu objawów.

kierunek

Stany napięcia u osób z zespołem borderline charakteryzują się depresją, która występuje niemal u wszystkich osób z pogranicza, z jednej strony poczuciem wewnętrznej pustki i silną impulsywnością. Osoby z pogranicza nie mają poczucia „normalności”, wahają się między skrajnościami emocjonalnymi, żyją w niestabilnych relacjach społecznych i mają tendencję do wentylowania silnej presji wewnętrznej, która może nagle i nieuzasadniona, poprzez ekstremalne zachowania. W takich przypadkach zdarza się, że poszkodowani ranią się lub znajdują się w ekstremalnych sytuacjach.

Typowe zachowania to nadmierne zażywanie narkotyków, odważna jazda lub balansowanie na barierkach mostu. Takie ryzykowne zachowanie służy do ponownego ustabilizowania poczucia bezsilności i stworzenia usamodzielnienia.

Osoby z pogranicza często są zdane na łaskę swoich wahań nastroju. Zachowanie społeczne osób z zespołem borderline jest zatem trudne do oceny, ponieważ afektywne zwarcia pojawiają się wielokrotnie i nie ma żadnej kontroli impulsów, co jest często niezrozumiałe dla świata zewnętrznego.

Komplikacje

Fizyczne komplikacje są możliwe w przypadku zespołu borderline, jeśli dana osoba angażuje się w zachowania samookaleczające lub samookaleczające. Cięcia i oparzenia są powszechne. Ze względu na strach, brak poczucia własnej wartości lub z innych powodów osoby dotknięte chorobą nie zawsze zwracają się o pomoc w odpowiednim czasie. Rany mogą ulec zakażeniu lub goić się słabo. Możliwe jest również uszkodzenie mięśni i nerwów. Zespół borderline ma również zwiększone ryzyko samobójstwa.

Z drugiej strony jednak niektóre osoby z pogranicza wykorzystują takie urazy, aby otrzymać opiekę. W takim przypadku może dojść do uzależnienia psychicznego od opieki medycznej. Ponieważ dana osoba często szuka w tym przypadku pomocy medycznej, możliwe są również negatywne konsekwencje opieki, na przykład hospitalizacja.

Wiele osób z zespołem borderline ma trudności z utrzymaniem długotrwałych relacji z innymi ludźmi. Objawy zaburzeń osobowości często prowadzą do konfliktu. Niektóre osoby dotknięte chorobą wykazują sprzeczne zachowania, ponieważ z jednej strony chcą, aby ich bliscy byli z nimi, ale z drugiej strony dystansowali się od nich. W rezultacie ich rzeczywiste potrzeby emocjonalne często pozostają niezaspokojone.

Izolacja społeczna to kolejna komplikacja, która może rozwinąć się w wyniku ambiwalentnych zachowań społecznych. Objawy psychotyczne lub dysocjacyjne mogą również prowadzić do dezorientacji lub czasowej niezdolności do działania w życiu codziennym.

Ponadto borderline często współistnieje z innymi problemami zdrowia psychicznego, zwłaszcza z lękiem i zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi, zespołem stresu pourazowego, uzależnieniem od substancji lub szkodliwym używaniem substancji, zaburzeniami odżywiania oraz ADD / ADHD.

Kiedy powinieneś iść do lekarza?

Każdy, kto rozpoznaje co najmniej pięć z następujących dziewięciu typowych objawów zespołu borderline, powinien udać się do lekarza:

• Niski próg gniewu i niekontrolowane wybuchy złości, które mogą skutkować przemocą fizyczną

• Zachowanie samookaleczające, od zadrapania skóry lub spowodowania oparzeń po próby samobójcze, zażywanie narkotyków i zaburzenia odżywiania

• Nagły impuls do podjęcia skrajnego ryzyka, które może zagrażać życiu, np B. Trawnik na autostradzie, wspinanie się po balustradach mostów itp.

• Silny strach przed separacją i stratą oraz ciągły strach przed samotnością

• Wewnętrzna pustka, ciągła nuda i bezcelowość

• Ekstremalne i niekontrolowane fluktuacje emocjonalne, których negatywne fazy stają się coraz dłuższe

• Niestabilne relacje międzyludzkie spowodowane ciągłym wahaniem między lgnięciem a odrzuceniem, myśleniem czarno-białym

• Utrata rzeczywistości poprzez poczucie przebywania w innym świecie i przeżywanie uczuć oderwanych od siebie

• Zaburzenia tożsamości w postaci nagłej niepewności co do tego, kim jesteś i co możesz zrobić

Lekarze i terapeuci w Twojej okolicy

Leczenie i terapia

W medycynie i psychologii nie ma zgody co do sposobu leczenia zespołu borderline. Ogólnie uważa się, że podejścia psychoterapeutyczne nie przynoszą szczególnie dobrych rezultatów. Bardziej skuteczne okazały się behawioralne podejścia terapeutyczne, w których pacjentowi pokazano, jak może rozwinąć nowe wzorce zachowań w sytuacjach ekstremalnych i internalizować je w perspektywie długoterminowej.

Są znowu różne szkoły, które są bardziej wspierające lub bardziej konfrontacyjne. Ponieważ syndrom borderline wyraża traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa, zaleca się również specjalne terapie traumatyczne, choć nauka zgadza się, że nie powinno to prowadzić do ponownej traumatyzacji.

Wybór właściwej metody leczenia zespołu borderline zależy ostatecznie od chorego, a wystandaryzowane procedury rzadko przynoszą pożądany efekt. Ponadto uwzględnienie środowiska społecznego w terapii jest zawsze postrzegane jako szczególnie pomocne. Leczenie lekami, tak zwanymi lekami, nie może leczyć zespołu borderline jako całości, ale co najwyżej zwalczać poszczególne objawy.

Perspektywy i prognozy

Osobowość typu borderline trwa zwykle kilka lat. Zespół borderline zwykle staje się łagodniejszy z wiekiem. Objawy mogą ustąpić na tyle, że kryteria diagnostyczne zaburzenia osobowości nie są już spełniane. Często jednak niektóre objawy pozostają. Jednak ta reszta nie musi mieć wartości chorobowej, ale może również stanowić część normalnego spektrum osobowości.

Jednocześnie jednak starszy wiek jest również uważany za czynnik ryzyka prób samobójczych, które zakończyły się śmiercią osoby zainteresowanej. Impulsywność, depresja i znęcanie się we wczesnym dzieciństwie również zwiększają statystyczne ryzyko samobójstwa. Ponadto, oprócz zespołu borderline, może wystąpić inne zaburzenie osobowości, które zmniejsza szansę na poprawę.

Szczególnie często występują zaburzenia osobowości zależnej, lękowo-unikającej i paranoidalnej. Jeśli osobowość z pogranicza cierpi na antyspołeczne zaburzenie osobowości, zwiększa się również ryzyko samobójstwa. Są to jednak stwierdzenia ogólne - indywidualny przebieg zaburzenia osobowości typu borderline może odbiegać od średniej.

Jedno z badań wykazało, że sześć lat po rozpoznaniu jedna trzecia pacjentów nadal cierpiała na zespół borderline. Wyraźny spadek był widoczny już po dwóch latach. Rozwój i rozprzestrzenianie się specyficznych terapii, takich jak dialektyczna terapia behawioralna (DBT), doprowadziło do ulepszenia zakresu pomocy dla pacjentów w ciągu ostatnich piętnastu lat.

Tutaj znajdziesz swoje leki

➔ Leki poprawiające nastrój

Możesz to zrobić sam

Osoby dotknięte syndromem borderline mogą uchronić się przed impulsywnymi działaniami o negatywnych konsekwencjach w życiu codziennym, unikając od czasu do czasu sytuacji, które sprzyjają nadmiernie negatywnym lub pozytywnym percepcjom i działaniom. Uwzględnia się przy tym regularne przerwy na odpoczynek, podczas których dana osoba na pewien czas odrywa się od rozmów i innych interakcji.

Podczas tych przerw osoby dotknięte chorobą nie powinny zajmować się postrzeganiem wydarzeń, ale raczej nabrać dystansu do tego, co się wydarzyło - nie ma znaczenia, czy było to coś dobrego, czy złego. Są na to różne możliwości, między innymi słuchanie głośnej muzyki, masowanie się piłkami do masażu czy rozwiązywanie małych zagadek. Możliwości chwilowego odwrócenia uwagi są wielorakie i osoby, których to dotyczy, mogą je zbadać i znaleźć.

Tymczasowe dystansowanie się od uczuć w odniesieniu do siebie i otoczenia pomaga osobom dotkniętym zaburzeniem osobowości typu borderline powrócić do swojej roli społecznej w bardziej refleksyjny i mniej impulsywny sposób. W ten sposób można z wyprzedzeniem zapobiegać konfliktom - czasami obiektywnie bezpodstawnym.

Należy również uwzględnić środowisko zainteresowanych osób. Komunikacja o tym, co jest odczuwalne, pomaga wszystkim zaangażowanym w codzienne kontakty. Regularne dyskusje, które przebiegają według określonej struktury, ułatwiają zrozumienie aspektu emocjonalnego i często pozwalają osobom z zespołem borderline lepiej ocenić i ponownie ocenić sytuację.