Klofazymina

Czerwony barwnik Klofazymina jest stosowany jako lek w leczeniu trądu u ludzi. Substancja czynna jest do tego odpowiednia ze względu na jej właściwości bakteriobójcze. Poza etykietą, d. H. Poza obszarem zatwierdzenia znajduje się również obszar zastosowań w leczeniu rozległych chorób skóry.

Co to jest clofazimin?

Clofazimin to czerwony barwnik. Ze względu na swoje właściwości bakteriobójcze (właściwości bakteriobójcze) jest stosowany w leczeniu trądu. Ponadto istnieje obszar zastosowania leku, który wykracza poza dopuszczenie. Dzieje się tak, ponieważ jest on używany poza obszarem zatwierdzonym przez organy licencyjne upoważnione przez prawo publiczne (tzw. Stosowanie poza wskazaniami) w celu leczenia poważnych chorób skóry.

Zgodnie z określonym obszarem zastosowania klofazymina powinna być stosowana razem z innymi lekami na trąd, aby zapobiec rozwojowi oporności. Należą do nich dapson i ryfampicyna.

W chemii i farmakologii klofazyminę opisuje się empirycznym wzorem C 27 - H 22 - Cl 2 - N 4. Odpowiada to masie moralnej 473,39 g / mol. W literaturze podaje się, że właściwości chemiczne klofazyminy są bardzo podobne do właściwości kationowych leków amfifilowych (CAD).

Farmakologiczny wpływ na organizm i narządy

Dokładny wpływ klofazyminy na organizm ludzki nie został jeszcze w pełni wyjaśniony. W nauce opracowano różne podejścia, aby wyjaśnić bakteriobójcze działanie czerwonego barwnika. Jednak wspólne dla wszystkich modeli wyjaśniających jest to, że rozumieją klofazyminę jako funkcjonalny inhibitor kwaśnej sfingomielinazy (angielski: Functional Inhibitor of Acid SphingeMyelinAse, w skrócie: FIASMA). Dlatego też uważa się za pewne, że klofazymina hamuje enzym kwaśną sfingomielinazę. Czerwony barwnik jest również bezspornie uważany za co najmniej nieznacznie bakteriobójczy.

Oprócz mechanizmu działania klofazyminę można uznać za dobrze zbadaną. Temperatura topnienia substancji będącej brązowawym proszkiem w temperaturze pokojowej wynosi ok. 212 stopni Celsjusza.

Zastosowanie medyczne i zastosowanie do leczenia i zapobiegania

Clofazimin jest obecnie zatwierdzony tylko we Francji w Unii Europejskiej. Tutaj substancja czynna jest sprzedawana pod nazwą handlową Lamprene®. W Republice Federalnej Niemiec preparat ten mógł być importowany przez apteki z zagranicy do 2005 roku. Od czasu pewnych zmian legislacyjnych, które u. za. doprowadziło do utraty zatwierdzenia, klofazymina jest dostępna tylko w WHO. W wyjątkowych przypadkach można je również otrzymać bezpośrednio od producenta.

We Francji i innych zatwierdzonych krajach klofazymina jest stosowana głównie w leczeniu trądu. Substancja czynna jest przepisywana do spożycia doustnego w postaci tabletki powlekanej i podlega przepisom farmaceutycznym i przepisom na receptę. Zakup jest więc możliwy tylko po otrzymaniu recepty w aptece z licencją państwową.

Clofazimin jest wskazany w leczeniu trądu. W tym przypadku jednak terapia zawsze odbywa się razem z innymi lekami, takimi jak ryfampicyna czy dapson.

Możliwe jest również przydzielanie poza wskazaniami leku jako leku do leczenia rozległych chorób skóry. Należą do nich u. za. ziarniniakowe grzybice i zespół Melkerssona-Rosenthala.

Zagrożenia i skutki uboczne

Klofazimin może powodować niepożądane skutki uboczne, nawet jeśli jest przyjmowany całkowicie prawidłowo. Jednak dotyczy to również innych leków. Konieczne jest, aby go nie stosować, jeśli znana jest nietolerancja lub alergia na substancję czynną.

Jak wynika z literatury, liczne badania wykazały, że istnieje związek między spożywaniem klofazyminy a rozwojem przebarwień skóry. U niektórych osób badanych nastąpił wzmożony rozwój czerwonych lub brązowo-czarnych obszarów, szczególnie w obszarach wystawionych na działanie światła. Ponadto może wystąpić przebarwienie stolca, moczu, plwociny lub włosów. Zgłaszano również odbarwienie potu.

Ponadto po zażyciu klofazyminy mogą wystąpić zaburzenia rogowacenia skóry (u ekspertów: rybia łuska).

Innymi działaniami niepożądanymi są zaburzenia przewodu pokarmowego, które objawiają się przede wszystkim biegunką, bólem żołądka lub żołądka, wymiotami i utratą apetytu. Potencjalnym efektem ubocznym, który należy wziąć pod uwagę, jest rozwój patogenicznie zwiększonej wrażliwości na światło (nadwrażliwości na światło).